Rozszczepione podniebienie pokoleń

Sylwia Wachowska

Rozszczepione podniebienie pokoleń

Rzecz jednak miała się tak – i kobieta i mężczyzna wiedzieli o tym równie dobrze – że przyczyna tego niezrozumiałego zjawiska , z którym przyszło im się zmierzyć nie jest tylko natury cielesnej – że nie wypada go tylko tłumaczyć niezatrzymaną w porę taksówką czy rześkim bałtyckim powietrzem. Zjawisko owo – o dziwo – obojgu miało dostarczyć przeżyć łączących się z pewnym napięciem i osobliwą dla rodzaju ludzkiego chwilową dysharmonią.

Bazyli zasypiał ostatni. Kunsztownie dobierał słowa, by spotkanej – wyżej zarysowanym przypadkiem – najczęściej młodej kobiecie, ułatwić dostosowanie się do poziomu dyskusji. Nie on pierwszy. Wszak W rymie zdradnej płynności jest siła – jak pisał poeta. Czerpanie giętkości umysłu z rozwiązywania krzyżówek, niespodziewanie dla niego samego, przyczyniło się tym razem do zawiązania obiecującego stosunku, który w niedalekiej przyszłości – spojrzenia perspektywiczne były mu dotąd obce – okazać się mógł stosunkiem miłosnym.

Pelagia ceniła poranki. Choć na ogół odczuwała wstręt do powikłanych i nieczystych okoliczności, nagła niezależność w wyrażanych sądach – zadziwiająca dla niej samej – dawała naszej bohaterce, zastanawiającą potęgę samodzielności. Poruszając się z wdziękiem pomiędzy konwencjami – cnota niezamężnej, atrakcyjnej dziewczyny – wybierała stosowne gesty i przysłuchiwała się swojemu sercu, by wybrać pomiędzy znanymi minami babek, matek, ciotek – inaczej – minami, wynikającymi z wielowiekowej tradycji, a nowomodnym emploi kobiety wyzwolonej.

Gra, którą prowadzili ci dwoje – niepokojąco otwarta – oboje wiedzieli, że kłamią podwójnie, nawet potrójnie, zapewne prowadzona ze szczerym rozmachem buntownika, doprowadziłaby może w końcu do konfrontacji, być może nonszalancko zlekceważonej przez zainteresowanych, ale pozostawiającej obiecujący cień szczerego:
1.Spojrzenia.
2.Dotyku.
3.Pocałunku.
A spod kabotyńskiej fizjonomii młodych rewolucjonistów nieśmiało zerknąłby nieoswojony trup. Podobno marzą tylko głupcy.

Toteż istnienie prawdziwych imion bohaterów nie stanowi już przedmiotu naszych rozważań.

„Byłem Hamletem. Stałem na brzegu i rozmawiałem z morzem PLEPLE, z tyłu za mną ruiny Europy”*.

Dwoje ludzi bez imion. Odcięto im słowa. By były zbyt cenne.
Słowa z milczenia przychodzą osobno.
Patrzeć to znaczy zabijać wspomnienia.
Plaża.
Między kobietą, a mężczyzną bezmiar. Pożądanie obecności. Wrastania, skóra w skórę. Miłość.

bez przyszłości

bez słów

Nie oglądajmy Lejdis.

* Heiner Müller, HamletMaszyna.

Filmy:

Niewinni czarodzieje (1960), reżyseria: Andrzej Wajda; data premiery: 17.12.1960.
Ostatni dzień lata (1958), reżyseria: Tadeusz Konwicki, Jan Laskowski; data premiery: 04.08.1958.

** Sylwia Wachowska,
historyk sztuki, studiuje reżyserię teatralną.

Skoro tu jesteś...

...mamy do Ciebie małą prośbę. Żyjemy w dobie poważnych zagrożeń dla pluralizmu polskich mediów. W Kulturze Liberalnej jesteśmy przekonani, że każdy zasługuje na bezpłatny dostęp do najwyższej jakości dziennikarstwa

Każdy i każda z nas ma prawo do dobrych mediów. Warto na nie wydać nawet drobną kwotę. Nawet jeśli przeznaczysz na naszą działalność 10 złotych miesięcznie, to jeśli podobnie zrobią inni, wspólnie zapewnimy działanie portalowi, który broni wolności, praworządności i różnorodności.

Prosimy Cię, abyś tworzył lub tworzyła Kulturę Liberalną z nami. Dołącz do grona naszych Darczyńców!

Wesprzyj Kulturę Liberalną