Lider kojarzy się z osobą, która gotowa jest nie tylko zabierać głos w ważnych sprawach, lecz także wskazywać drogę, którą podążają inni. Osobom, które uznaje się za liderów polskich partii politycznych, taka definicja nie jest chyba jednak znana. Czy istnieją szanse na stworzenie takiej narracji, w której figura przeciwnika będzie tylko dodatkiem, a nie główną osią politycznej narracji?
Każda wspólnota potrzebuje obcych, bo tylko poprzez dialog z nimi odkrywa i pogłębia samą siebie; wznosi się ponad wąski partykularyzm. Jednocześnie nie można być po prostu otwartym na wszystko, bez odniesień do jakiegokolwiek, choćby tylko najogólniej zarysowanego zbioru wartości.
Czy muzułmanin, który popełnia akt terroru w imię islamu, jest muzułmaninem prawdziwym i pełnym, nawet jeśli całe swoje życie był daleki od wiary, a muzułmaninem nieprawdziwym, nie-do-końca muzułmaninem, jest muzułmański liberał?
Protesty roku 2017 coraz wyraźniej pokazują, jak bardzo potrzebna jest nam partyjność. Łatwo zauważyć, że protesty bywają skuteczniejsze tam, gdzie ludzie czują przynależność i to niekoniecznie do partii, ale do wspólnych ideałów. Na razie brakuje ich w Stanach Zjednoczonych, ale można mieć nadzieję, że będziemy jakoś je odnajdywać. Wtedy, być może, z ulgą przestaniemy żywić się samą nienawiścią i podejrzliwością.
„Spotkanie przebiegło w pozytywnej atmosferze, nikt nie nazwał nikogo niedouczoną szmatą”, oświadczył pewien republikański senator po niedawnej wizycie Donalda Trumpa na Kapitolu. To wiele mówi o tym, jak wyglądają relacje między szefostwem Partii Republikańskiej a „jej” prezydentem.
Szanowni Państwo! „Niech jadą!” – ostro krzyknęła posłanka PiS-u z mównicy sejmowej. Adresatem byli młodzi lekarze, protestujący rezydenci, którzy wcześniej rozpaczali, że jeśli nie dostaną podwyżek do głodowych pensji, będą zmuszeni wyjechać z kraju. Jednak hasło: „Niech jadą!” – wypowiedziane przez posłankę (co znamienne, będącą wykładowczynią akademicką) – można z powodzeniem odnieść nie tylko do […]
Najnowszy film Akiego Kaurismäkiego wpisuje się w serię najbardziej udanych skandynawskich obrazów godzących wątek kryzysu migracyjnego z autorskim stylem komedii.
Zaufanie obywateli do systemu emerytalnego spadło do tego stopnia, że myślenie o dalekiej przyszłości jako o systemie emerytalnym opartym na ZUS-ie niespecjalnie Polaków zajmuje. Bo i tak gdzieś podskórnie część z nas czuje, że tych emerytur wcale nie będzie”, mówi członek zarządu Fundacji Kaleckiego.
Gdyby wprowadzić emeryturę obywatelską, do zapłacenia byłoby wciąż tyle samo, ale dla nas – płacących horrendalnie podniesione w tym celu podatki – nic by już z tego nie wynikało. To jest system sformatowany pod polityków, którzy uwielbiają wydawać nasze pieniądze tu i teraz, kiedy są politykami; przyszłość, która jest ważna dla nas, dla nich jest mniej istotna – przekonuje Marek Góra, profesor ekonomii SGH, współtwórca obecnego systemu emerytalnego.
Jak pisałby Leśmian, gdyby tworzył dzisiaj? To pytanie tylko pozornie jest gdybaniem. W istocie poeta sam dał nam okazję ku temu, by je zadać. Na początku XX w. napisał bowiem kilkanaście wierszy po rosyjsku. Dziś poznajemy je w nowym przekładzie Zbigniewa Dmitrocy.
Nawet po 30 latach suwerenności samo zestawienie słów „emerytura” oraz „polskość” brzmi w naszych uszach niepoważnie, niemal groteskowo. Ileż to o nas mówi jako o wspólnocie!
Gdy jestem pytana, co czytać z polskiej prozy współczesnej, od lat odpowiadam: „książki Jacka Bieruta”, choć wieść gminna niesie, że ponoć „nie ma takiego pisarza jak Bierut”. Jest, ma się dobrze i na dodatek znów napisał doskonałą powieść.
„W Polsce nie ma pojęcia państwa jako abstrakcyjnej idei dobra wspólnego. W Polsce wszystko jest spersonalizowane – są konkretni ludzie, którzy w oczach swoich zwolenników to państwo uosabiają. Każdy twierdzi, że jest Polakiem, że chce dobra Polski, ale nikt w tę Polskę nie wierzy”, mówi politolog z Uniwersytetu w Oksfordzie.
Odmian kimchi jest grubo ponad sto i podawane jest na najrozmaitsze sposoby, jako dodatek do smażonego ryżu, pizzy czy burgerów. Każdy koreański region ma własny przepis. Niezależnie od wersji, kimchi to naturalna dawka zdrowia.
Marcin Podolec stworzył pełen humoru świat, nie szczędząc jednak bohaterkom odrobiny niepokoju. Na szczęście Wiktoria i Bajka są niezwykle dzielne i świetnie radzą sobie z problemami czyhającymi na nie na „końcu świata”.