Dlaczego sylwetka Adama Michnika wciąż wywołuję tyle emocji? Jakie miejsce zajmuje Michnik w historii III RP? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z Robertem Krasowskim, dziennikarzem i autorem książki „O Michniku”.
Jarosław Kuisz rozmawia z Romanem Graczykiem, autorem głośnej biografii Adama Michnika.
Szanowni Państwo! W poniedziałek 4 lutego, niemal w przeddzień 30. rocznicy rozpoczęcia obrad Okrągłego Stołu, wydarzenia sprzed trzech dekad spośród największych mediów w sposób widoczny wspomniała jedynie „Gazeta Wyborcza”, publikując wywiad z dwoma uczestnikami rozmów – redaktorem naczelnym Adamem Michnikiem i Aleksandrem Kwaśniewskim. Oba w dodatku… „Ale Historia”. Czy to sygnał, że proces transformacji ustrojowej […]
Jak mówił Kuroń, „oddając cześć wielkiemu dziełu Dwudziestolecia, chcieliśmy też wspomnieć o Berezie Kartuskiej, zamachu majowym, prześladowaniu mniejszości narodowych”, jednak „wszyscy, ale to wszyscy Starsi Państwo zakrzyknęli zgodnym chórem: «Świętości nie szargać!»”. Brzmi znajomo?
To nie „kultura podległości”, ale ewidentna słabość ustrojowa państwa sprawiła, że partia posiadająca zwykłą większość sejmową mogła zdemolować ten rzekomo sprawnie działający „mechanizm”.
Odpowiedzialność za Marzec ponoszą przywódcy PZPR. Jednak ci, którzy wygnali z kraju kilkanaście tysięcy Polaków, też byli Polakami. Byli nimi również aktywiści partyjni, urzędnicy i zwykli pracownicy, przekonani komuniści i bezideowi konformiści, polujący na czarownice na zebraniach i składający donosy.
Gdybym miała wybierać z historii Polski wydarzenia do nauczania postaw obywatelskich, to byłby to właśnie Marzec, zaraz obok powstania warszawskiego – mówi socjolożka i historyczka z Uniwersytetu Warszawskiego.
Narody wydobywały się w historii z większych katastrof niż spory między zwaśnionymi publicystami. Gdyby chodziło więc tylko o to, żeby odsunąć na bok radykałów, wzajemnie się przeprosić i zyskać trochę więcej pewności siebie, sprawa nie byłaby zbyt poważna. W opisie sytuacji przedstawionym przez Piotra Zarembę można jednak dostrzec problemy o wymiarze bardziej fundamentalnym, które sprawiają, że taki scenariusz wydaje się mało prawdopodobny.
PO ma głębokie przekonanie, że różni się od PiS-u, tyle że nie mówi, na czym ta różnica polega. W globalnym ujęciu trzeba zatem mówić o PO–PiS-ie. Tyle że my, obywatele, chcemy, żeby państwo miało jakąś przyszłościową perspektywę. Tej nie widać.
Kto grozi Polsce? Nie, nie nacjonalistyczna przemoc, nie ONR, nie grożą jej nawet międzynarodowe korporacje, prawdziwa groza to… liberalne elity. Tak, liberalne elity. Tak przynajmniej wynika z wypowiedzi prawicowych intelektualistów.
„Część ludzi – tak w Polsce, jak i w Stanach Zjednoczonych – uważa po prostu, że czasami dobrze jest przywalić tym drugim. A to bardzo groźna postawa”.
„To myśmy zakazili naszych przeciwników myśleniem, od którego nie ma odwrotu” – były minister spraw wewnętrznych podsumowuje osiem lat rządów Platformy oraz ich wpływ na obywateli, państwo i naszą wizję polskości.
Historia Polski po 1989 r. każe zwrócić uwagę na dwa procesy, które sprawią, że zwycięskie dla PiS wybory parlamentarne – wbrew niektórym zapowiedziom – nie będą końcem polskiej demokracji.
„Państwo jest kompletnie obojętne na ten wynik wyborczy, płynie sobie spokojnie własnym kursem”, przekonuje były redaktor naczelny „Dziennika”.
Na świecie jest wiele zła, ale być może żadne nie jest większe niż Prawo i Sprawiedliwość – oto wniosek, który nasuwa się w związku z wypowiedziami naczelnych krytyków tej partii.