Ponad sześć lat podróżowania po Polsce. Sześćset odwiedzonych wsi i miasteczek. Dziewięć tysięcy zdjęć. A także rozmowy, rozmowy, rozmowy. Wynik? Wyjątkowy album, który po raz kolejny każe postawić pytanie, czym tak naprawdę jest polska prowincja.
Facebook. Messenger. A.D. 2019. Wyskakuje wiadomość. Czy wiem, co się dzieje z Tomaszem Piątkiem? Pierwsza myśl. Nie wiem, porwali go. Porwała mafia sołncewska, gnije w haszczach na skraju osiedla. Sprawdzam, jest, żyje, jesteśmy uratowani. Dopiero wtedy sprawdzam, kto pytał. Franciszek Orłowski.
„Moja Albinoczka” to zbiór notatek, które Andrzej Barański wymieniał z żoną podczas dłuższych rozstań. Wydawcy udała się tu rzecz bez precedensu – zachował całą materialną otoczkę tej korespondencji (rysunki, zabrudzenia), która często mówi więcej o uczuciu niż słowa.
Zobaczymy tu rodzinę z Warszawy, która uciekła w Bieszczady, kibuce i fabryki współczesnej Polski. Pustoła nie opowiada nam jednak o kapitalizmie, który kazał ludziom porzucić domy, ani o wolnym rynku, który wypędził ludzi z kibuców. Mówi o samej melancholii trwania.
Kilka lat temu Piotr Łakomy pozastawiał wolne miejsca parkingowe w Poznaniu śmieciami – starym styropianem, kijkiem, skrzynką na piwo. Zgrzebnymi, wariackimi obiektami, bzdurami w gruncie rzeczy, próbował uderzyć w molocha – nasz zabiegany, konsumencki świat.
Książka pod redakcją Mogilnickiego to nie tylko ilustracje. „Nie ma się co obrażać” to też zaproszenie do czegoś, co my, laicy, nieświadomi wszystkich męczarni, które związane są z procesem twórczym, bardzo lubimy – to zaproszenie do warsztatu mistrza.
Własna chatka na krańcu świata? Czemu nie. To marzenie dziesiątek zmęczonych miastami osób. Zdjęcia takich własnoręcznie wzniesionych chat prezentuje album „Cabin Porn”, pełen idyllicznych, rustykalnych widoków, które niosą za sobą obietnicę prostszego życia.
Jak można było palić ludzi w piecach, jak można robić z tego kartki, jak można robić album z kartek z palonymi ludźmi? Ponieważ wydarzenia dzieli czas, jakościowa różnica między nimi znika.