W rubryce „Słysząc” pisze się o tej części wszechświata, którą odbieramy przez ucho. Najwięcej o muzyce, ale też o ekologii akustycznej, o radiu i o związkach świata słyszalnego z widzialnym i przeliczalnym. Wypełniając część tej rubryki, staram się znaleźć nieoczywiste połączenia ucha i ducha, co zaznaczam już na wstępie, by jakoś usprawiedliwić przyziemny, arytmetyczny temat niniejszego odcinka.
Jest takie radio, do którego nie trafia muzyka dziś popularna. Nie posłuchasz tam rocka ani disco polo, nie znajdziesz list przebojów ani plotek ze świata celebrytów. To Program II Polskiego Radia, którego misją jest nieustanne wysyłanie pewnej szczególnej fali, niosącej cały dorobek kultury świata, a zwłaszcza kultury muzycznej. Bo muzyka istnieje tylko jako fala. Musi być uprawiana: tworzona i odtwarzana. W bezruchu zamiera.
Znamy algorytm, pozwalający odnieść sukces w półfinale każdego konkursu piosenkarskiego. Punkt pierwszy: ambitus. Punkt drugi: dykcja. Punkt trzeci: nie mierzyć się z arcydziełami.
W poprzednim artykule do „Słysząc” próbowałem ujawnić jedną z przyczyn zepsucia rynku muzyki popularnej. Sformułowałem tezę, że w Polsce nie funkcjonuje wolny rynek muzyczny, bo o finansowym sukcesie danego piosenkarza czy zespołu nie decyduje publiczność, lecz urzędnik – niekoniecznie muzykalny szef samorządu miejskiego, dla którego występ gwiazdy jest tylko elementem kampanii wizerunkowej.
Najpotężniejszym mecenasem muzyki popularnej są dziś samorządy miejskie. Tylko one dysponują praktycznie nieograniczonymi funduszami na wspieranie kultury i z tych funduszy skwapliwie korzystają.
Śląski folklor muzyczny przechodzi takie same przemiany, jakie są przeznaczeniem oryginalnej muzyki ludowej całego świata: zanika w swych pierwotnych funkcjach wraz z zanikiem obrzędów i sytuacji, które niegdyś współtworzył.
„Całe te niniejsze wywody zakładają tezę, iż liryka pozostaje w takim samym stopniu niezależna od ducha muzyki, w jakim sama muzyka, w pełni swej nieograniczoności, nie potrzebuje obrazu ani pojęcia, lecz je tylko obok siebie toleruje.” Nietzsche Pytanie: Czy istnieją szczęśliwi improwizatorzy? Odpowiedź: Wyłącznie! Improwizacja bluesowa od pewnego, niezbyt nawet wysokiego, poziomu biegłości jest dla […]
Do niniejszych spostrzeżeń z zakresu ekologii akustycznej skłoniło mnie kilka niedawnych podróży kolejami żelaznymi w poprzek południowej Polski. Odbieram świat poprzez ucho, a tym razem – spędzając niespodziewanie wiele czasu na peronach nieparzystych – mogłem, ile chciałem, nasłuchać się, co też wycieka z dworcowych głośników.
18 grudnia 1982 roku na Liście Przebojów III Programu Polskiego Radia pojawiła się „Biała flaga” Republiki. Sama nazwa zespołu Grzegorza Ciechowskiego miała już wtedy w sobie wartość dodaną, a piosenka weszła na listę naprawdę przebojem – bo od razu na czwarte miejsce, by przez kolejne pięć tygodni zajmować miejsce pierwsze.
Od kilkunastu lat badam fenomen konkurowania dwóch przedwojennych radiostacji górnośląskich: polskiej i niemieckiej. Ta pierwsza nadawała z Katowic, ta druga – z Gliwic. Stawką była dusza Ślązaka.