„Pałac Saski oczywiście będzie polityczny. Architektura to polityka, a architektura za 2,5 miliarda złotych to wielka polityka. Ale mamy teraz kryzys mieszkaniowy, mamy kryzys klimatyczny, który też wpływa na życie w mieście, więc skupianie się na Pałacu Saskim (czy Solpolu) to absurd” – mówią Radek Gajda i Natalia Szczęśniak, twórcy videobloga „Architecture is a good idea”.
Doszedł na szczyt za sanacji, którą popierał i która pozwoliła mu wygrywać wielkie konkursy architektoniczne. Po wojnie odzyskał swoją willę w centrum miasta oraz dostawał intratne zlecenia od państwa. Biografia Pniewskiego to fascynująca lektura o społecznym kształtowaniu się statusu wirtuoza architektury, który potrafił wykorzystać do tego zarówno umiejętności, jak i kontakty.
Nigdy nie zrozumiesz kulturowych kodów Japonii, jeśli ograniczysz się do podziwiania jej najbardziej monumentalnych zabytków. Musisz pochylić się nad szczegółem: linią dachu, elementem stroju. Alex Kerr to wie i zaprasza nas w oryginalną i całkowicie autorską podróż po zaułkach Kioto.
„Sny o Warszawie” to kolejna książka opowiadająca o powojennych wizjach odbudowy Warszawy i kolejna, która pokazuje, że u podstaw koszmarnego, znienawidzonego później socrealistycznego projektu stały w gruncie rzeczy słuszne założenia.
Dowartościowanie transportu zbiorowego, pochwała wspólnej przestrzeni publicznej, budowanie sąsiedzkiej bliskości. Wszystkie pomysły na przyjazne ludziom miasto za sprawą pandemii straciły nagle na aktualności. „Czyżby?”, pyta David Sim. I pokazuje, że od pewnej wizji miasta nie ma odwrotu.
W nowej książce Piątek postawił przed sobą zadanie – z jednej strony rozmontować dotychczasowy mit powojennego Biura Odbudowy Stolicy jako przybudówki partii komunistycznej, z drugiej – stworzyć nowy mit tej instytucji. Udało mu się. „Najlepsze miasto świata” to wiarygodna opowieść o ludziach, których zaangażowanie miało pozapolityczne źródła.
Kim był jeden z najsłynniejszych architektów powojennej Warszawy? Nie należał do „towarzyszy z betonu”, wręcz przeciwnie, był jednym z tych, których zwie się niekiedy – jak w przypadku Borejszy – partyjnymi liberałami. Dlaczego zatem ktoś taki jak Sigalin dostał od partii możliwość przejścia do historii?
Istnieje obyczaj nawiązywania stosunków partnerskich pomiędzy miastami. Gdynia nawiązała je z szesnastoma – nawet w Chinach. Mogłaby nawiązać oficjalny kontakt również z Tel Awiwem. Taki wniosek nasuwa się w każdym razie z wystawy w muzeum POLIN.
„Wybetonowanie miasta, nawet w efektowny sposób, dodanie fontanny i czegoś tam jeszcze, jest łatwiejsze w sensie projektowym, utrzymaniowym i mentalnym niż coś złożonego. Mądre, współczesne miasto wymaga zamysłu, wieloletniego planu, który sięga dalej niż jedna kadencja”, mówi znany reportażysta.
Zabawy z powojennym modernizmem trwają w Warszawie już od dawna. Niektóre do dziś odbijają się echem skandalu – jak głośna rozbiórka Supersamu czy Pawilonu Chemii – i powracają w każdej debacie na ten temat. Stanowią zazwyczaj koronny argument, że w dążeniach do zachowania dziedzictwa architektury lat 60. oraz 70. w Warszawie ponieśliśmy sromotną klęskę. To nieprawda. Bitwa o powojenny modernizm wcale nie została przegrana i znaleźliśmy pozytywną drogę pośrednią.
„Archistoria” to historia budowli i budynków, która za nic ma nudną chronologię i zaprasza do podróży w czasie i przestrzeni. Zestawiając budynki z różnych epok i stron świata, autorka opowiada o formach i materiałach w ich ówczesnym i współczesnym zastosowaniu.
Przez całe lata w debatach o Warszawie dominowało przekonanie, że w swoich przemianach powinna po porstu podążać za Berlinem. Dziś jednak skończył się czas prostego śledzenia i kopiowania przemian.
W dyskusji o architekturze współczesnej Warszawy bardzo często narzekamy na jej jakość. Dlatego właśnie powołano instytucję Warszawskiej Nagrody Architektonicznej, aby móc tę jakość podnosić.
Długotrwałe upały odsłoniły zupełnie nową i nieoczywistą stronę naszych miast. Powinniśmy z tej lekcji wyciągnąć wnioski na przyszłość, bo tego rodzaju temperatury w najbliższych latach prawdopodobnie będą się powtarzać.
Odsłonięcie pomnika Ofiar Tragedii Smoleńskiej w Warszawie, będące, zdaniem Jarosława Kaczyńskiego, symbolem zwycięstwa jego obozu, to zakończenie dramatu rozgrywanego w trzech aktach.