Awangarda wychodzi z lockdownu. Relacja z CTM 2022
Rok 2022 z pewnością zapisze się w annałach muzyki elektronicznej jako rok globalnego powrotu festiwali muzycznych. Czy postpandemiczne imprezy spełniły oczekiwania wygłodniałej publiki?
Rok 2022 z pewnością zapisze się w annałach muzyki elektronicznej jako rok globalnego powrotu festiwali muzycznych. Czy postpandemiczne imprezy spełniły oczekiwania wygłodniałej publiki?
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. Poniższe subiektywne zestawienie pomoże nie przeoczyć kilku perełek w zalewie wydawnictw.
To na takich imprezach wykuwa się przyszłe oblicze sceny z szeregu możliwych, a gusta uczestników, eksponowane na coraz to nowe stylistyczne mutacje i hybrydy, mają prawdziwy rytuał przejścia.
Gwałt na kinie, gwałt na mężczyźnie, a wreszcie gwałt na Japonii – tak właśnie jawi się filmowa twórczość Shūjiego Terayamy, radykalisty tworzącego w imię awangardy.
Apollinaire jako autor „Kubistów” wciąż pozostaje poetą. „Kroniki artystyczne” ukazują nam kogoś zupełnie innego – dziennikarza. Osobę spętaną przez wszystkie ograniczenia związane z publikacją prasową: wielkość kolumny, odbiorcę, czas przeznaczony na stworzenie tekstu. Siłą rzeczy artysta musi przedzierzgnąć się tu w rzemieślnika.
Na dobiegającej końca wystawie w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie można obejrzeć ponad setkę zdjęć Beksińskiego. Czy malarzowi udało się przekazać za pomocą medium fotografii coś, czego nie mógł wyrazić innymi środkami?
Jakiego znaczenia nabierają dziś manifesty programów artystycznych? W wykonaniu Cate Blanchett stają się one nie tylko świadectwem woli zerwania ze starym porządkiem, ale tworzą kolaż tekstów, z których żaden nie rości sobie statusu jedynie słusznego.
Rewolucje są dla historyków ciekawe, ponieważ nigdy nie są sterowane. Tylko liderom wydaje się, że mają wszystko pod kontrolą. O rewolucji bolszewickiej po 100 latach pisze Padraic Kenney, profesor historii Indiana University.
„Barwy” to dziwny debiut. W 1933 r. ukazują się „Poemat o czasie zastygłym” Miłosza i „Pamiętnik z okresu dojrzewania” Gombrowicza. To czas indywidualistów, którzy wykraczają poza wszelkie literackie programy. Na tym tle tom Leca wygląda, jakby powstał u progu lat 20. – w rozkwicie politycznie zaangażowanej awangardy.
Kilkanaście dni temu świat filmowy obiegła smutna informacja o śmierci Chantal Akerman, belgijskiej reżyserki, pionierki kina feministycznego. Żegnając artystkę, o jej burzliwym życiu, nierozerwalnie związanym z bezkompromisową i niejednorodną twórczością, piszą Monika Dac i Jeremi Szaniawski.
„Strefa nagości” to pozbawiona przyczynowej logiki opowieść o erotycznej grze pomiędzy dwoma piętnastolatkami. Urszula Antoniak w ten sposób zrealizowała swoje najbardziej radykalne dzieło, które eksploruje ekstremalne stany psychiczne za pomocą wyrafinowanych obrazów.
Tadeusz Peiper zapamiętany został przede wszystkim z uwagi na swoją twórczość poetycką. Tymczasem osnuta wokół jego biografii wystawa w Muzeum Narodowym pokazuje go w innych, acz równie fascynujących rolach: importera awangardy, inspiratora rewolucji – i prekursora networkingu.
Spotkanie z udziałem prof. Ewy Paczoskiej i Mateusza Chmurskiego z cyklu „Spory o polskie autorytety” zorganizowane w ramach konferencji „Karol Irzykowski 1944-2014. Człowiek sporu, postać sporna”.
Przed dwoma tygodniami prezentowaliśmy sylwetkę artysty, który sam nazywa się „antygejowskim pedałem”. Przy okazji Ars Independent Festival Bruce LaBruce, reżyser filmu „Gerontofilia”, opowiadał, w jaki sposób sztuka łączy się z pornografią.
Cud farmazonii w Teatrze Wielkim objawia serię pytań: co jest najseksowniejsze na świecie? Czy można być bardziej zarażonym zarażaniem? Ujęcie ich w formę opery współczesnej dostarcza nietypowych doświadczeń, tak nietypowych jak podejmowane tematy: „Czarny kwadrat” oraz progeria Leona Bothy.