Autobiografia Obamy to gotowy scenariusz na wieloodcinkowy serial z nieco wyidealizowanym, uosabiającym amerykański mit bohaterem. Ci czytelnicy, którzy sięgną po nią z nadzieją na sensacyjne opisy kulis polityki, będą jednak zawiedzeni.
Nieobecny ojciec alkoholik, rodzina rozbita na czterech kontynentach, rasizm, alkohol i narkotyki. To nie słowa klucze z taniej powieści sensacyjnej, ale elementy autobiografii przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Tym ciekawszej, że napisanej na długo przed tym, jak poznali go Amerykanie.
„Mamy kolejną ekipę frajerów, która myśli, że w polityce międzynarodowej działa to tak, że im bardziej my chcemy, tym bardziej nasz kluczowy sojusznik to uczucie odwzajemni”, mówi Radosław Sikorski.
Centra niektórych wielkich miast wyglądają w Stanach imponująco. Ale kiedy tylko wyjedziesz z centrum Chicago, z dala od wieżowców, zobaczysz, jak zrujnowana jest prowincja. Wasza prowincja w Polsce – przynajmniej sądząc po tym, co miałem okazję zobaczyć, wygląda lepiej niż u nas.
Biden ma największe poparcie w sondażach, jest bowiem na razie głównym przedstawicielem partyjnego establishmentu, więc to jego wybierają ci, którym wystarcza „pokonamy Trumpa i będzie jak dawniej”. Pod hasłem „status quo ante” trudno się jednak wygrywa wybory, co doskonale wiemy choćby z własnego podwórka.
60 milionów dolarów. Tyle, co najmniej, mieli dostać łącznie Barack i Michelle Obama za książki autobiograficzne. Wydawca na pewno na tym nie straci. Wydana właśnie autobiografia byłej pierwszej damy jest obecnie najlepiej sprzedającą się książką 2018 roku w USA!
„We wrześniu 1939 roku radio BBC poinformowało, że doszło do niemieckiej inwazji na Polskę, a potem płynnie przeszło do relacji z meczu krykieta. To nie jest kwestia tego, że Brytyjczycy byli złymi ludźmi, tylko uważali, że Polska ma bronić się sama. Jesteście zbyt dużym państwem, które sąsiaduje z Rosją – nie da się was obronić. To było niemożliwe i w 1920 roku, i w 1939, i nie jest możliwe teraz”, mówi doradcą prezydenta George’a Busha seniora.
„Liberałowie muszą nauczyć się mówić o narodzie inaczej niż to robią populiści, nie w kategoriach przeciwstawiających «prawdziwy lud» niepełnoprawnym obywatelom. Żeby to jednak zrobić, muszą przełamać tabu związane z tym tematem i odrzucić przekonanie, że jakakolwiek wzmianka o narodzie od razu pachnie nazizmem”, mówi amerykański politolog.
Jeśli kolejne dziesięć lub piętnaście lat będzie wyglądało tak jak poprzednie, będziemy mieć ogromny problem. Przesuniemy się w stronę Węgier lub Polski, o których nie wiemy, czy nadal są liberalnymi demokracjami. Może są to demokracje nieliberalne, a może państwa jednopartyjne, tylko z demokratyczną fasadą? – zastanawia się Edward Luce, amerykański korespondent „The Financial Times”, w rozmowie z „Kulturą Liberalną”.
„Trump w ostatnich wyborach wygrał w Pensylwanii, ale Obama zwyciężył tam cztery lata temu i osiem lat temu. Czy to oznacza, że Pensylwania nagle stała się rasistowska? Oczywiście, niektórzy wyborcy Trumpa na pewno są rasistami, lecz twierdzenie, że wszyscy tacy są, donikąd nie prowadzi”, mówi znany amerykański pisarz i publicysta.
Być może część administracji Trumpa postanowiła docenić Polskę, ponieważ dostrzegła w niej lustrzane odbicie pewnego narodowego image’u, jaki sama chciałaby widzieć w Stanach Zjednoczonych – mówi Daniel Fried w rozmowie z „Kulturą Liberalną”.
„Zbigniew Brzeziński powiedział kiedyś dosadnie, że jeśli Polska chce mieć wpływy w Waszyngtonie, to musi mieć dobre stosunki z Niemcami”, mówi Eugeniusz Smolar.
Trudno sobie wyobrazić, by po postawieniu zarzutów Michaelowi Flynnowi śledztwo prowadzone przez Roberta Muellera nagle stanęło w miejscu. Z perspektywy Donalda Trumpa i jego administracji sytuacja jest jasna – będzie tylko gorzej.
„Czy marketing rządzi politykami, czy bardziej politycy rządzą marketingiem? W przypadku polskiej opozycji to politycy próbują rządzić marketingiem. Takie podejście sukcesu im nie przyniesie”, mówi profesor Uniwersytetu SWPS.
Zaskakująca decyzja Donalda Trumpa o zwiększeniu liczebności amerykańskiego kontyngentu w Afganistanie została dobrze przyjęta nawet przez jego zagorzałych krytyków. Czy dodatkowe 4 tys. żołnierzy znacząco zmienią kierunek trwającego od 16 lat konfliktu? Nie, ale strategia zaprezentowana przez Trumpa i tak może okazać się najlepszym z możliwych posunięć.