Pierwszy kwartał bieżącego roku obfitował w ciekawe publikacje fonograficzne; naszą uwagę zwróciły między innymi te z nagraniami muzyki Bartóka, będące pokłosiem roku kompozytora (2015).
Najwięcej uwagi recenzenci i czytelnicy poświęcają premierom. Jest to poniekąd zrozumiałe, bo nowość szybko traci swój urok, a mało kto ma czas i ochotę oglądać się za siebie. Spektakle jednak nie kończą zwykle swojego żywota na premierze i kilku przedstawieniach bezpośrednio po niej, lecz wracają w następnych sezonach, niekiedy po przerwie lub ze sporymi zmianami.
Czerpanie satysfakcji ze spektakli Trelińskiego łatwiejsze jest wtedy, kiedy zaakceptuje się jego artystyczną sylwetkę. Mariusz Treliński sam siebie nazywa człowiekiem XIX w. i nie bez zgrzytów łączy romantyczną koncepcję artysty z nihilizmem XXI w. Wciąż wierzy, że estetykę można oddzielić od polityki, deklarując jednocześnie, że sztuka nie czyni świata lepszym.
Sergiusz Prokofiew, znany głównie jako kompozytor bajki muzycznej „Piotruś i Wilk”, muzyki do reklamy Nescafé, a dla słuchaczy RMF Classic również jako twórca mozartowsko-haydnowskiej „Symfonii klasycznej”, genialną muzykę pisał wręcz na kilogramy.
Jakiś czas temu pewien wybitny krytyk muzyczny napisał felieton na temat gatunków win, jakie najlepiej pasowałyby do niektórych wielkich nagrań jazzowych.