Mamy kryzys, jest chaos polityczny i otwarta deklaracja naruszania prawa ze strony rządu. Jednak PiS utrzymuje wysokie poparcie, a notowania Andrzeja Dudy co najmniej nie spadają, a może rosną.
Rezygnacja kluczowych polityków i poparcie dla Bidena pokazuje że wiceprezydent, mimo 77 lat na karku, potrafi zjednoczyć partię i stworzyć warunki do wygrania nominacji, a Partia Demokratyczna odrobiła zadanie domowe i wyciągnęła wnioski z błędów republikanów.
Chociaż jego kampania wydawała się już przegrana, to 77-letni Joe Biden jest dziś najpoważniejszym kandydatem do otrzymania prezydenckiej nominacji Partii Demokratycznej. I kandydatem… najmłodszym.
Tuż przed rozpoczęciem prawyborów dwójka najbardziej lewicowych kandydatów wdała się w niepotrzebny spór. Ale i tak Partia Demokratyczna pójdzie do wyborów z programem bardziej lewicowym niż Barack Obama przed dwunastoma i ośmioma laty. Pytanie tylko, czy pójdzie zjednoczona.
Kandydaci na prezydenta USA z ramienia Partii Demokratycznej chcą opodatkować majątki miliarderów. Bill Gates i inni miliarderzy mają wątpliwości.
Trump wygrał, bo zdołał przekonać do siebie większość „niezależnych”, ale przede wszystkim odnalazł całą grupę wyborców, do których przemówił na zupełnie innym poziomie. Czy wśród demokratów jest ktoś, kto potrafi porwać za sobą tłumy, bo mówi „słucham was”, „jestem waszym człowiekiem”, bo oferuje atrakcyjną wizję przyszłości?
Rafał Woś chce przywrócić chwałę lewicy, a demokracji „prawdziwy blask, utracony w czasach neoliberalizmu”. Jednak w praktyce proponuje utworzenie niewielkiego kościoła zamykającej się w sobie lewicy, która z nadzieją patrzy na PiS.
Biden ma największe poparcie w sondażach, jest bowiem na razie głównym przedstawicielem partyjnego establishmentu, więc to jego wybierają ci, którym wystarcza „pokonamy Trumpa i będzie jak dawniej”. Pod hasłem „status quo ante” trudno się jednak wygrywa wybory, co doskonale wiemy choćby z własnego podwórka.
W czasach gdy jedna z największych gazet na świecie pisze nie tylko o światowym kryzysie kapitalizmu, ale i narodzinach „socjalizmu millenialsów”, w Polsce nowa partia Roberta Biedronia – choć tworzona przez ludzi lewicy – słowa na „L” unika jak ognia, o żadnym socjalizmie nawet nie wspominając. Czy słusznie?
„Trump w ostatnich wyborach wygrał w Pensylwanii, ale Obama zwyciężył tam cztery lata temu i osiem lat temu. Czy to oznacza, że Pensylwania nagle stała się rasistowska? Oczywiście, niektórzy wyborcy Trumpa na pewno są rasistami, lecz twierdzenie, że wszyscy tacy są, donikąd nie prowadzi”, mówi znany amerykański pisarz i publicysta.
Liberałowie są oderwani od rzeczywistości. Dużo bardziej niż powinni i dużo bardziej niż prawica. Ta ostatnia wie, co myśli lewica, ale lewica nie ma wielkiego pojęcia o tym, co w głowie ma prawica.
W Stanach Zjednoczonych dokonała się rewolucja. Po raz pierwszy w historii kraju kandydatem jednej z głównych partii na urząd prezydenta będzie kobieta. Kłopot w tym, że będzie to Hillary Clinton.
„Politycy – zarówno konserwatyści, jak i liberałowie – jeśli są w dobrej formie, naprawdę potrafią dokonać rzeczy niezwykłych, potrzebują tylko odpowiednich bodźców ze strony ludu. Obrażanie się na politykę lub wybieranie rzekomych outsiderów, którzy chcą wszystko zmienić od razu, nic nie da”.
Jeszcze niedawno perspektywę wygranej Donalda Trumpa w republikańskich prawyborach Demokraci traktowali z ledwie skrywaną radością, przekonani, że walka z nim będzie dziecinnie łatwa. Rzeczywistość jest jednak bardziej skomplikowana.
Kiedy po okresie kurtuazyjnej wymiany poglądów (jakże kontrastującej z obrzucaniem się błotem przez Republikanów) na wczesnym etapie kampanii Hillary Clinton i Bernie Sanders zdjęli wreszcie białe rękawiczki, ich zwolennicy nie tylko też to zrobili, ale jeszcze wzięli do ręki pałki.