Komunizm w Polsce postrzega się jako ideowy monolit i twór obcy. Książka „Bunt, podziemie, władza” narusza te wyobrażenia, a w rozmowie z Erykiem Krasuckim autor wyjaśnia, skąd wzięli się „Oni”, czym były „osobiste komunizmy” i dlaczego pewien łódzki prawnik nie nadawał się do rewolucyjnej roboty.
„Protesty były iskrą, która rozpaliła długo tłumioną w ludzkich sercach frustrację. Wśród wielu młodych od dawna panuje poczucie, że zastany dyskurs polityczny oderwany jest od naszych potrzeb – i że operując w jego obrębie, nigdy nie doprowadzimy do koniecznych reform”, piszą licealiści.
„Ten rodzaj buntu, jakim była «Solidarność», jest typowy dla systemu niedemokratycznego. Przenoszenie tamtego wzoru w dzisiejsze czasy może wprowadzać w błąd, co do tego, jak się zachowywać, czego żądać i jak mówić” – o zmieniającym się spojrzeniu na historię opowiada Andrzej Paczkowski.
Wśród filmów zakończonego właśnie wrocławskiego festiwalu, kojarzonego z kinem eksperymentalnym, nie zabrakło powrotów. Obok legendy włoskiego kina Marca Bellocchia na ekrany powróciły też ogarnięte szaleństwem rave lata 90.
Na skutek transferów socjalnych dokonanych przez rząd PiS-u, w ciągu ostatnich trzech lat zmieniła się nie tylko polska polityka. Zmienia się także polskie społeczeństwo – z czego zdają sobie sprawę ludzie z różnych stron sporu politycznego. Brakuje im jednak dobrego określenia, by tę zmianę nazwać.
„Czy kiedykolwiek coś wpłynęło na ciebie do takiego stopnia, że zatrzymałeś się i przeanalizowałeś na nowo wszystkie myśli, plany, pomysły oraz zdarzenia ze swojego życia?” – zapytał mnie kiedyś chłopak wracający z rave’u. Wtedy nie wiedziałem, o co dokładnie mu chodzi. Nie wiedziałem też, co może mieć z tym wspólnego weekendowa impreza.
Po skandalicznej reakcji Donalda Trumpa na strzelaninę w Orlando, w Partii Republikańskiej znów, jak parę miesięcy temu, mówi się o buncie.
Co robią paryscy bobos, którzy zdążyli dorosnąć? Słynna trylogia Virginie Despentes, której pierwszy tom trafia właśnie do nas w polskim tłumaczeniu, kreśli niezwykle precyzyjny portret francuskiego pokolenia, którego młodość przypadła na lata 90.
„Przez lata wydawało nam się, że żyjemy w epoce rozumu, że podejmujemy racjonalne decyzje, a elity w naszym imieniu poprowadzą nas do szczęśliwego końca. Nieprawda. Dojechaliśmy do ściany”.
Powracające pytanie – dlaczego młodzi (za takich na potrzeby tego tekstu uznam, w sposób nieuprawniony generalizując, urodzonych po 1989 r.) nie chodzą na manifestacje Komitetu Obrony Demokracji – nie jest zadane właściwie. Należy raczej zapytać: dlaczego mieliby na nie chodzić?
Szanowni Państwo! Po zaskakujących wynikach wyborów prezydenckich polscy publicyści i komentatorzy – także w tym tygodniku – natychmiast i masowo podjęli próbę wyjaśnienia nowej rzeczywistości. Dlaczego tak wielu Polaków zagłosowało przeciwko obecnej władzy lub – co jeszcze bardziej zaskakujące – przeciwko systemowi politycznemu w ogóle? Odpowiedź okazała się tym trudniejsza, że ledwie kilka miesięcy wcześniej […]
Nowe, młode pokolenie to pokolenie, którego ja, średniak metrykalny, nie rozumiem. Mogę je opisywać jakimiś sformułowaniami, ale i tak wydaje się to jedynie przybliżeniem przykrywającym niezrozumienie. A co dopiero mają powiedzieć osoby tworzące dotychczas polską politykę?
Szanowni Państwo! Wynik pierwszej tury wyborów prezydenckich był sporym zaskoczeniem. Bardzo niskie poparcie dla urzędującego prezydenta, który jednocześnie, według rankingów zaufania, jest jednym z najpopularniejszych polityków – to jedno. Jedna piąta głosów oddanych na ustawiającego się w roli burzyciela zastanego porządku Pawła Kukiza – to drugie. Dla wielu jednak bardziej od wyborczej niedzieli zaskakujący był […]
Główny bohater „Bobrów” powraca z emigracji z poczuciem życiowej przegranej. Marzy równocześnie o dawnych latach spędzonych w punkowej kapeli i w pewnym momencie powraca do ideałów z młodzieńczych lat. Czy punk jest rzeczywiście wiecznie żywy?
W ocenie polskiej transformacji nie potrzebujemy gniewnych frazesów, ale przemyślanego buntu. Gniew tym się różni od buntu, że jest zbudowany na bardzo prymitywnej ideologii, która – na dłuższą metę – nikogo nie omami.