Bliskość kulturowa (prawosławie, cyrylica, rosyjskojęzyczność wielu Ukraińców) okazuje się nie mieć znaczenia, gdy zachodzi różnica cywilizacyjnych aspiracji. W tym sensie w Ukrainie trwa zderzenie cywilizacji, a Ukraińcy walczą w imię i w obronie tej zachodniej, europejskiej, liberalno-demokratycznej.
Dokładnie przed rokiem Michał Klauza objął kierownictwo Polskiej Orkiestry Radiowej. Dlatego postanowiliśmy przyjrzeć się, jak ta zmiana wpłynęła na zespół, o którym recenzenci i krytycy zazwyczaj się nie rozpisują.
Najwięcej uwagi recenzenci i czytelnicy poświęcają premierom. Jest to poniekąd zrozumiałe, bo nowość szybko traci swój urok, a mało kto ma czas i ochotę oglądać się za siebie. Spektakle jednak nie kończą zwykle swojego żywota na premierze i kilku przedstawieniach bezpośrednio po niej, lecz wracają w następnych sezonach, niekiedy po przerwie lub ze sporymi zmianami.
Czerpanie satysfakcji ze spektakli Trelińskiego łatwiejsze jest wtedy, kiedy zaakceptuje się jego artystyczną sylwetkę. Mariusz Treliński sam siebie nazywa człowiekiem XIX w. i nie bez zgrzytów łączy romantyczną koncepcję artysty z nihilizmem XXI w. Wciąż wierzy, że estetykę można oddzielić od polityki, deklarując jednocześnie, że sztuka nie czyni świata lepszym.
Łukasz Pawłowski Darren Aronofsky i łabędzie Czajkowskiego Najnowszy film Darrena Aronofsky’ego „Czarny łabędź” to opowieść o młodej baletnicy, Ninie Sayers (znakomita Natalie Portman), która staje przed życiową szansą zatańczenia głównej roli w nowej inscenizacji „Jeziora łabędziego”, otwierającej kolejny sezon baletu nowojorskiego. To szansa, ale i wyzwanie, na dodatek właściwie podwójne. Delikatna, zamknięta w sobie, spokojna […]
Zacznę od tłumaczenia: „yellow”, czyli żółty, „lounge” – hol, foyer, kanapa, przechadzka.
Warszawska publiczność filharmoniczna z upodobaniem łączy dwie czynności – klaskanie i wstawanie z miejsc. Zdarza się jej to nawet wtedy, gdy sami wykonawcy nie spodziewają się aż tak dobitnego wyrazu uznania dla zaprezentowanych przed chwilą wykonań. Uważny (a może tylko uprzedzony) obserwator, jeżeli tylko siedzi (i tylko siedzi) w pierwszych rzędach, może wówczas zauważyć na twarzach artystów lekką konsternację.