Wojna z grzybnią może wydawać się tematem na dość desperacką próbę przywołania widzów przed ekran w sezonie letnim. Film Bouwera skrywa jednak znacznie głębszą refleksję o relacji człowieka i natury.
W Bibliotece Narodowej Ossolineum ukazała się niedawno opasła antologia poezji grupy „Żagary”. Lektura na dziś? Jak najbardziej. Żagarystów określa się zazwyczaj jako poetów katastroficznych, a debata publiczna od kilku lat wygląda coraz częściej jak manifest katastrofizmu. Są jednak pewne różnice.
Jest rzeczą pewną, że wśród opublikowanych dotąd korespondencji wielkich polskich intelektualistów XX wieku listy Miłosza i Błońskiego należą do pozycji najistotniejszych. Miłosz to gigant poezji i eseistyki, Błoński – krytyki literackiej. Jedyne wątpliwości budzi tylko edytorski aspekt tego tomu.
Gdyby każdy twórca pojawiający się na kartach tej książki miał swój „pogłębiony”, „kontekstowy” i „komentujący” przypis, objaśnienia zmieniłyby się w historię literatury, a to nie było ani moim zamiarem, ani ambicją, ani nie byłoby zgodne z tym, co sam Głażewski postuluje.
W sierpniu mija 15. rocznica śmierci Czesława Miłosza. Przypominamy teksty poświęcone poecie, które opublikowaliśmy w „Kulturze Liberalnej” w ciągu ostatnich lat.
„Nie jest prawdą – pisał Maritain – że zmiażdżenie Francji było […] oznaką przyrodzonej niemocy i przyrodzonego niedomagania demokracji jako takiej”. Jego książka to mocny głos z przeszłości, który również dziś każe się dwa razy zastanowić, zanim ogłosi się śmierć demokracji.
„Miłosz dość wcześnie zaangażował się w opinię, że twórczość pokolenia wojennego nie ma żadnej przyszłości, bo to skansen postromantyczny, na dodatek cuchnący nacjonalizmem. Potem ze zdumieniem widział, że ich wiersze wchodzą do kanonu lektur”. O konflikcie autorów „Sztuki i Narodu” z Czesławem Miłoszem opowiada profesor Stanisław Bereś.
Zapraszamy na kolejne spotkanie w cyklu seminariów literackich Kultury Liberalnej. Tym razem porozmawiamy o Europie przeszłości i przyszłości, biorąc za punkt wyjścia słynną książkę Czesława Miłosza „Rodzinna Europa”.
Niektórzy Polacy zabijali. Ale już podczas wojny pojawiła się narracja oczyszczająca. Polacy ex definitione nie mogli mordować Żydów. Jeśli ktoś mordował, np. jacyś chłopi na wsi albo mieszkańcy małego miasteczka Jedwabne, to nie mogli być Polacy. To jest konstrukcja, którą można usłyszeć także dziś.
„Be haiku” to autorski wybór 20 utworów trzech największych twórców haiku: Bashō, Busona oraz Issy. Wszystkie były już publikowane. Zbiorek Jewiarz przypomina nam jednak o czymś, o czym często zapominamy, myśląc o japońskim haiku – o lekkości i humorze.
Serdecznie zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu „Dwudziestolecie. Skazani na nowoczesność”. Tym razem dyskutujemy z Andrzejem Franaszkiem o Czesławie Miłoszu.
Koniec wakacji i zbliżający się początek roku szkolnego zdominowała dyskusja na temat nowego kanonu lektur – w swoim anachronizmie i denerwująca, i wzruszająca
Dzisiejsi najmłodsi poeci częściej skupiają się wokół niszowych, internetowych portali niż wokół szacownych wydawnictw w stylu Biura Literackiego. To najczęściej w tej absolutnej literackiej niszy można spotykać się dziś z największym poetyckim fermentem.
O ekopoezji, roli wyobraźni w kryzysie ekologicznym i szkodliwości przeciwstawiania natury kulturze Justynie Czechowskiej opowiadają Julia Fiedorczuk i Gerardo Beltrán.
„Tak jak sam Konwicki nikogo w swojej twórczości filmowej nie naśladował, tak i nie ma ona następców”. Tadeusza Konwickiego żegna prof. Tadeusz Lubelski.