Zanim uwierzy się w łatwe wyzwolenie, rewolucję i szybką zmianę po odejściu kolonizatorów, warto zapytać, czego się samemu chce i czy sensownie się chce. Staje więc pytanie o przytomną politykę ekonomiczną.
Książka Eduarda Galeana to praca już klasyczna, która wpasowuje się doskonale w popularne obecnie ujęcie postkolonialne. Czytać ją jednak warto również po to, by zadawać pytania niepopularne – czy kolonializm jest kluczem do wszystkiego?
85 lat temu władze polskich uczelni zaczęły wprowadzać getta ławkowe – zinstytucjonalizowaną formę dyskryminacji studentów pochodzenia żydowskiego. 22–23 listopada 2022 roku na Uniwersytecie Warszawskim odbędzie się konferencja naukowa, a jednocześnie upamiętnienie tych wydarzeń, tak długo spychanych do nie-pamięci.
W quizie z wiedzy religioznawczej zestaw skojarzeń „Otto”, „bóstwo” i „doświadczenie religijne” skłoniłby większość respondentów do wskazania odpowiedzi „Rudolf Otto, 1869–1937, autor «Świętości»”. Jednak oprócz tego znanego z podręczników i syntez badacza religii jest jeszcze drugi Otto – Walter Friedrich (1874–1958), pisarz znany wtajemniczonym i przez nich podziwiany.
Książka Penrose’a doskonale przybliża skomplikowane twierdzenia matematyczne i wzory fizyczne, kosmologię i sztuczną inteligencję. Ukazując postęp nauki, sama jednak dowodzi, jak szybko pewne teorie i wyjaśnienia się dezaktualizują.
Przyczyna, dla której cenię omawianą książkę i postawę Friszkego, to widoczne jego przekonanie, że historia jako dyscyplina badawcza i refleksyjna ma służyć właśnie badaniu i refleksji, a nie podbijaniu narodowego bębenka w ramach polityki narodowo-populistycznej.
Kim był Churchill? Politycznym nowatorem i mężem opatrznościowym, który nadawał kierunek swojej epoce? Czy też uosobieniem jej najgorszych, imperialnych cech? W książkach Niny Smolar i Tariqa Alego poznajemy oba oblicza tego brytyjskiego polityka.
Błażej Brzostek zaskoczył czytelników i opowiedział historię Warszawy od końca, odwrotnie do „obiektywnej” chronologii historycznej. Ten niepozorny manewr narracyjny przyniósł zaskakująco odświeżające rezultaty, oferując nowe spojrzenie na warszawskie tożsamości.
Książka Borysa Kierżencewa to historia rosyjskiego poddaństwa, rozwijającego się w warunkach peryferyjnego kapitalizmu oraz politycznych walk o wpływy. Autor kreśli wizerunek społeczeństwa zdewastowanego przez system pańszczyzny, a tym samym dokonuje interwencji w rosyjską pamięć.
„Niech sobie nie myślą, że jesteśmy kolaborantami” to szeroki i wysycony różnymi barwami pejzaż wojennego Protektoratu Czech i Moraw. W rozmowie z autorem pytamy o postawy elit i społeczne lęki, konsekwencje antydemokratycznych resentymentów oraz o płynne granice między grą a zdradą.
Unikę Zürn łatwo byłoby zaklasyfikować jako typ ambitnej „groupie” orbitującej wokół plejady późnych surrealistów. Ale jej teksty ukazują całkowicie samodzielną autorkę i stanowią alternatywę dla innych prób zrelacjonowania w języku literackim stanów nazywanych potocznie „szaleństwem”.
Staram się wziąć w garść i wyłączyć w głowie film „Hair” Miloša Formana, który wbił mi do głowy hipisiarskie obrzydzenie do każdej formy przemocy. Nie czas na przywołanie klasyki kinematografii, dziewczyno, ludzie giną!
Najpierw Monar dla osób uzależnionych od narkotyków, potem Stowarzyszenie Solidarni Plus, które wspierało osoby zarażone wirusem HIV, a na koniec Markot, pomagający osobom w kryzysie bezdomności. I jeden człowiek – Marek Kotański.
Michał Przeperski stworzył biografię wzorcową. Nie jest tylko dziejopisem, który uporządkuje życiorys Rakowskiego i odsłoni jego mistyfikacje. Ma na temat bohatera własne zdanie, potrafi je uargumentować – i robi to, zachęcając czytelnika do lektury zaangażowanej.
W 2021 roku pojawiło się co najmniej kilka istotnych książek o stracie i odchodzeniu. Tytuł książki Turowskiego sugeruje podobną tematykę. I choć jest to książka również o nieobecności i śmierci, to przede wszystkim opowiada o pamięci i straconym dzieciństwie, którego nie da się już odzyskać.