Jaki obraz polskiego kina wyłania się po 46. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych? Panorama polskiego kina została uzupełniona o rasowe filmy gatunkowe, które – nawet jeśli mówią o przeszłości – starają się odnieść do współczesnej sytuacji społeczno-politycznej.
Pogarda jest jedną z wielu emocji, które ludzie mają w szerokim wachlarzu uczuć, do jakich są zdolni. Nie sposób sprawić, by całkowicie się jej wyzbyli. Można więc pytać, czy istnieją takie rodzaje pogardy, które można byłoby uznać za akceptowalne.
Pogarda wyklucza ludzi z demokratycznej gry, spycha do świata niższych biologicznych odruchów i w konsekwencji znosi to, co przy jej użyciu liberałowie mieliby ochronić i co jest tak bliskie Wigurze – świat, w którym wolne i równe jednostki decydują o swoim losie.
„Opowieści galicyjskie” Stasiuka, „Wojna polsko-ruska” Masłowskiej, a może „Wieszanie” Rymkiewicza lub „Sąsiedzi” Grossa? Jaka jest najważniejsza książka mijającego 30-lecia? Wybór był wyjątkowo trudny.
We współczesnej literaturze polskiej „esej” stał się gatunkiem, do którego sięga się aż za często. Spośród dwóch książek nominowanych w tej kategorii przez gdyńskie jury, sposób na nadanie mu świeżości przebija raczej przez trolling Doroty Masłowskiej niż melancholię Marcina Wichy.
Znamy już nominacje do Nagrody Literackiej GDYNIA 2018. Wśród nominowanych autorów są m.in. Paweł Sołtys, Dorota Masłowska, Jerzy Kronhold, Sława Lisiecka i Marcin Wicha. Mamy swoich faworytów.
Przy okazji wydania felietonów zebranych Doroty Masłowskiej „Jak przejąć kontrolę nad światem, nie wychodząc z domu” można postawić sobie proste pytanie: czy przypadkiem to, co obecnie dostajemy do rąk, nie jest ersatzem i papeterią w świetle tego, czego nie tylko my sami – jakaś tam wspólnota czytelnicza – od Masłowskiej byśmy oczekiwali, ale czego ona sama być może oczekuje od siebie.
Rynek wydawniczy stanął na głowie, zmuszając kolegów po piórze Doroty Masłowskiej do produkowania raz na rok „ważnych głosów pokolenia” czy „najważniejszych powieści ostatnich lat”. Jednak Masłowskiej to nie dotyczy – ona stoi twardo na ziemi.
Po 10 latach funkcjonowania PISF-u poprzeczkę dla rodzimego kina należy zawiesić jeszcze wyżej. Nowy wyłom w polskim filmie możliwy jest jednak tylko dzięki kreatywności młodego pokolenia. Czy koszaliński festiwal daje nadzieję na udaną zmianę warty?
Xawery Stańczyk Metafizyka ciał i śmieci Dwie kobiety. Pierwsza, Farah, w skrócie Fah: szczupła, chorobliwie dbająca o higienę, pracowała w agencji, „całymi kwadransami błąkała się po biurze z ryzą papieru do ksero w ramionach, potykając się o przedłużacze”, po godzinach chodziła na jogę i zakupy, a piątki spędzała samotnie w domu, znajomym z pracy wmówiwszy, […]