Wbrew pozorom „Sukcesja” to nie serial o miłości. Większość wydarzeń z tej opowieści, i na tym także polega jej wielkość, była w istocie po nic. Grano tu tylko po to, żeby wygrać, dla samego zwycięstwa, nie dla niesionej przez nie treści. Tej nie było.
Majowy „Lohengrin” w brukselskiej De Munt był ostatnim spektaklem tej produkcji i nie obyło się bez dodatkowych atrakcji. Nie dość, że reżyser, Olivier Py, uświetnił dernierę autoeksplikacją, informującą widzów, jak mają rozumieć utwór, to na dodatek po spektaklu przemówił ze sceny dyrygent, Alain Altinoglu, aby ogłosić wielki sukces.
Jak dawniej, tak i teraz, Absolut ma być lekarstwem na dręczące ludzi lęki. Te zaś przeniosły się z płaszczyzny dotyczącej kruchości ludzkiego życia do sfery indywidualnej tożsamości. To ona okazuje się w zdekomponowanym świecie nowoczesności najbardziej chwiejna.
Czy nie rozsądniej zamienić wielkie, acz nierealne marzenia o spełnionym człowieczeństwie na bezlik konkretnych, namacalnych uciech, obecnych tu i teraz? Dlaczego właściwie mielibyśmy nie przyłączyć się do radosnej, globalnej love parade w pełni wyemancypowanych konsumentów? Dlaczego nie skorzystać z błogosławieństw techniki, która już niedługo gładzić będzie grzechy świata?
Janusz Korwin-Mikke wyraźnie nie panuje nad rękoma. Nie dość, że spoliczkował europosła PO, to okazuje się, że jakiś czas temu dał klapsa Katarzynie Piekarskiej z SLD. Jakkolwiek informacje te brzmią kuriozalnie, powody takiego zachowania są jednak poważne. Korwin-Mikke nie musi wprowadzać monarchii, aby niszczyć demokrację. Już teraz zaraża ją nihilizmem – choć sam twierdzi, że policzkując politycznego rywala, przywraca życiu publicznemu honor.
Zbigniew Mikołejko Rothko: bliźni, bardzo daleki C’est l’Ennui! – l’oeil chargé d’un pleur involontaire, Il rêve d’échafauds en fumant son houka. Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat, Hypocrite lecteur, – mon semblable, – mon frère! (Charles Baudelaire, „Au lecteur”) Wiatr jest podstępny w Warszawie i trochę zimnego słońca, kiedy idę już z tej wystawy, […]
Bernstein zaś, jako dyrygent-błazen naśladujący muzykę, staje się induktorem.
Piotr Kieżun Ramię owłosione chaosem Kiedy w sierpniu 1914 roku trzydziestoletni Gottfried Benn przybył wraz z wojskami Rzeszy do Brukseli, był już znanym autorem wierszy i jedną z gwiazd niemieckiego ekspresjonizmu. Jego debiutancki tomik poezji pod tytułem „Morgue” (Kostnica), wydany dwa lata wcześniej, wywołał skandal i zdobył duży rozgłos. Benn, który pracował wówczas jako lekarz […]
Paweł Marczewski Śmierć Osamy Wszechpotężnego Kiedy czytam amerykańskie komentarze usiłujące ukazać konsekwencje, jakie zabicie Osamy bin Ladena będzie miało dla polityki zagranicznej i wewnętrznej USA, przypominam sobie słynny fragment z „Wiedzy radosnej” Nietzschego. Publicyści zastanawiający się, czy wyeliminowanie Al-Kaidy otwiera nową kartę w światowej równowadze sił, przypominają owego „pomyleńca”, który biegł przez rynek wykrzykując: „Bóg […]