Jak pokazuje debiut Baetens, konfrontacja z traumatyczną przeszłością – na przekór narracjom kultury terapeutycznej – nie musi stać się punktem wyjścia nowego, pełniejszego życia.
Czy, opisując Holandię, można być bardziej błyskotliwym niż Banachowie i bardziej erudycyjnym niż Herbert? A jednak uczeń przerósł mistrzów. W „Pocztówce z Mokum” objawia się nam nie tylko znakomity niderlandysta, lecz także świetny pisarz wyczulony na urok codzienności. Piotr Oczko opowiada nam o Holandii, w której kiedyś na dobre się zakochał i w której czytelnik również łatwo może się zadurzyć.
Codzienna lektura Biblii, modlitwa przed posiłkiem, religijne tabu. Oto świat, w jakim dorasta bohaterka utworu, która nakazy wiary odreagowuje wzmożonym zainteresowaniem własną cielesnością. „Niepokój przychodzi o zmierzchu” nie jest jednak kolejną powieścią o młodzieńczym buncie i radosnym odkrywaniu własnego ciała.
Pod koniec stycznia obrazy starć z policją i płonących sklepów na ulicach holenderskich miast rozlały się po mediach społecznościowych, wywołując konsternację na arenie międzynarodowej. Należy jednak spojrzeć na te zamieszki jako na kulminację długofalowych procesów społecznych, a nie jako na anomalię. Strategia „odwracania uwagi” od źródeł problemu jest krótkowzroczna.
„Trudno jest zliczyć różne absurdalne teorie na temat antykoncepcji – a słyszałam takie zarówno od młodzieży, jak i dorosłych: zakładanie dwóch prezerwatyw naraz, wstrzykiwanie hormonów w macicę, skakanie z szafy, płukanie pochwy colą, bo skoro wyżera rdzę, to jest też plemnikobójcza”, mówi edukatorka seksualna z Grupy „Ponton”.
Jeśli chcemy być częścią Zachodu, musimy nauczyć się mówić o tym, co w Polsce miało miejsce w przeszłości – o tym, co jest dla nas niewygodne, trudne i bolesne. Inaczej odcinamy się od europejskiej wspólnoty i zbliżamy do Turcji i Rosji.
Jak podaje „The Guardian” francusko-holenderska współpraca lotnicza, której symbolem jest korporacja Air France–KLM, wisi na włosku… z powodu różnic kulturowych. W wewnętrznym 100-stronicowym raporcie na temat warunków pracy w firmie czytamy, jak to Francuzi oskarżają Holendrów, że ci myślą wyłącznie o pieniądzach, Holendrzy zaś są przekonani, że Francuzi dbają tylko o hierarchię i kierują się politycznym interesem. Kłótnia dotyczy też cen w pracowniczej stołówce… O kwestii różnic kulturowych między Francją i Holandią pisze w swoim felietonie w „Kulturze Liberalnej” prof. Sławomir Magala.
W latach 70. i 80. zamachów było znacznie więcej niż dziś i ginęło w nich znacznie więcej ludzi (np. ok. 450 w 1988 r.). Dzisiejsze zamachy są skorelowane z niepokojami na Bliskim Wschodzie, z porażkami ponoszonymi przez ISIS, który eksportuje swoją ideologię do Europy i próbuje uderzyć w nasze miękkie podbrzusze. Tu trafia na błędy w europejskiej polityce integracyjnej – szuka ludzi wykluczonych ze społeczeństw i dąży do ich radykalizacji.
Jeśli istnieje jakiś element kulinarnego krajobrazu Europy, którego my, Polacy, nie chcieliśmy przyjąć i udomowić, to z pewnością jest nim lukrecja. Czarne żelki pachnące anyżkowo-mdłą słodyczą panoszą się za to na sklepowych półkach w Skandynawii, Holandii, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i Niemczech.
Trudno zrozumieć entuzjazm, z jakim polska prasa przyjęła wyniki wyborów w Holandii. Ze względu na politykę zagraniczną rządu w Warszawie sytuacja Polski nie tylko nie poprawiła się ani na jotę, ale zagrożenie marginalizacją w Europie znacząco wzrosło.
Według przewidywań ośrodków badawczych większość holenderskich wyborców waha się między liberałami premiera Ruttego a zdecydowanie antymuzułmańską partią Wildersa. Premierowi zależy na tym, by pokazać zwolennikom Wildersa, że można mniejszość muzułmańską okiełznać bez nadzwyczajnych represji, w ramach zwyczajnej przemocy policyjnej. W przededniu wyborów taka demonstracja siły może się przełożyć na głosy niezdecydowanych jeszcze wyborców.
Kosiński, Dygat, Płatonow, Kawabata… To tylko niektóre z nazwisk pisarzy, których książki przypominamy w naszym corocznym zestawieniu. Wydane przed laty, nieco zakurzone, z lekko powycieranymi okładkami, wciąż zaskakują i zmuszają do myślenia.
Amsterdam niewątpliwie jest pięknym miastem, jednak to sposób, w jaki mówi sam o sobie, naprawdę pozostaje w głowie na długo.
Filmy zatytułowane „Funny Stupid People” czy „Top Fails Compilation” cieszą się w sieci niemałym powodzeniem. Ludzie spadają na głowę, łamią sobie ręce, spektakularnie rozbijają samochody. Brak rozsądku czy nieszczęście bliźniego demokratycznie przyciągają uwagę widzów ponad granicami państw. Kilka dni temu podobne zainteresowanie wzbudziły słowa polskiego wiceministra zdrowia, Sławomira Neumanna, na temat dopalaczy.
Jak uczynić z dokumentu medium, które pozwoli na moment stać się Innym? Próbując zmierzyć się z tym wyzwaniem, twórcy zaproszeni na tegoroczny festiwal IDFA zaproponowali widzom spojrzenie na świat oczami weterana wojennego, imigranta, seniora – a nawet, całkiem dosłownie, nieznajomego stojącego tuż obok.