„Mechanizm nominowania na wroga narodu, który został zastosowany wobec Narutowicza, również jest cechą nowoczesnej polityki. A ponieważ zbliża się właśnie kampania wyborcza, warto pamiętać, do czego to doprowadziło sto lat temu” – mówi historyk, profesor Maciej Górny.
Setna rocznica śmierci Gabriela Narutowicza mogłaby być doskonałą okazją do namysłu nad tym, jaką wspólnotę chcemy budować – opartą o wykluczającą przemoc czy otwartą na potencjały różnorodności. Refleksję tę jednak wciąż utrudnia mit niewinności II RP i tamtej zbrodni jako odosobnionego ekscesu.
Mija setna rocznica śmierci pierwszego prezydenta Polski, zamordowanego w wyniku zamachu. Czy Gabriel Narutowicz musiał zginąć? Co doprowadziło do jego śmierci? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z profesorem Maciejem Górnym.
Dziedzictwo II Rzeczpospolitej, to nie tylko niepodległość i bujne życie obywatelskie. To także erozja praworządności, arbitralność w stosowaniu prawa, polityczna i instytucjonalna przemoc.
16 grudnia 1918 roku w kamienicy Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Subiektów Handlowych Wyznania Mojżeszowego przy ulicy Zielnej 25 w Warszawie odbył się zjazd założycielski Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. Jej powstanie stanowiło jedną z odpowiedzi na palące wyzwania epoki.
Warstwy wyższe dzielą się na prawicowe i lewicowe, na ludzi szlachetnych i ludzi podłych – i tak samo jest z ludem. Nie ma czegoś takiego jak Polak przeciętny, zwykły i uniwersalny.
Spór o Jedwabne, a potem o stosunek Polaków do Żydów w czasie Holocaustu jest najważniejszym sporem ze wszystkich, które mieliśmy w wolnej Polsce.
Szanowni Państwo! W piątek Sejm głosami Zjednoczonej Prawicy i Konfederacji przegłosował ustawę w sprawie odbudowy Pałacu Saskiego, Pałacu Brühla i kamienic przy ulicy Królewskiej w Warszawie. Gmach pierwszego z budynków został wysadzony w powietrze przez żołnierzy niemieckich w 1944 roku po upadku powstania warszawskiego. Jego pozostałością jest grób nieznanego żołnierza na placu Józefa Piłsudskiego. Koszt […]
II RP zakończyła się katastrofą, której krótkie upojenie ultra-, super-, turbo- (niepotrzebne skreślić) suwerennością na pięć minut przed zagładą niektórych zachwyca. Rok 1939 powinien być nieustannie odrabianą lekcją, w której suwerenistyczne „non possumus” w ogóle nie powinno być przedmiotem bezkrytycznego zachwytu.
„Piłsudski był obiektem niezwykle intensywnej akcji propagandowej. Jego zwolennicy byli fanatyczni, uważali go za zbawiciela narodu, wskrzesiciela ojczyzny. Ukazywały się poważne prace naukowe, mówiące, że został przepowiedziany przez poetów romantycznych, przez Wernyhorę. Za tym szedł fanatyzm”, mówi Jarosław Górski, autor książki „Parweniusz z rodowodem. Biografia Tadeusza Dołęgi-Mostowicza”.
„Józef Beck, odrzucając żądania niemieckie i przyjmując ofertę sojuszu ze strony rządu brytyjskiego, nie był wcale przekonany o tym, że wszystko jest już rozstrzygnięte i teraz oczekujemy klęski. Uważał, że dyplomacja nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa i że Niemcy nie mogą wygrać wojny z całym światem, więc być może się cofną. Jeżeli ktoś nazywa to naiwnością, to ja się nie zgadzam” – mówi prof. Marek Kornat, współautor biografii Józefa Becka.
Postać Józefa Becka od lat jest przedmiotem kontrowersji. Jedni utrzymują, że to właśnie ulubieniec i prawa ręka marszałka Piłsudskiego w dużej mierze ponosi odpowiedzialność za tragedię 1939 roku, inni twierdzą, że w ówczesnej sytuacji polityka Becka była najlepszym możliwym wyjściem. Jak jest w rzeczywistości? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z prof. Markiem Kornatem, współautorem biografii Józefa Becka wydanej przez Wydawnictwo Literackie.
Czy nasz sentyment do II RP ma uzasadnione podstawy? O skrajnej biedzie i mafijnym państwie Józefa Piłsudskiego Jarosław Kuisz rozmawia z Jarosławem Górskim, autorem biografii Tadeusza Dołęgi-Mostowicza – pisarza, scenarzysty, dziennikarza, twórcy postaci Nikodema Dyzmy.
Historia ustawy zasadniczej z 17 marca 1921 roku okazuje się dla nas krzywym zwierciadłem. Widać w nim naszą brzydką twarz.
Jak mówił Kuroń, „oddając cześć wielkiemu dziełu Dwudziestolecia, chcieliśmy też wspomnieć o Berezie Kartuskiej, zamachu majowym, prześladowaniu mniejszości narodowych”, jednak „wszyscy, ale to wszyscy Starsi Państwo zakrzyknęli zgodnym chórem: «Świętości nie szargać!»”. Brzmi znajomo?