Po kolejnych krwawych konfliktach ani palestyńskie, ani izraelskie społeczeństwo w pokój już nie wierzy – i popiera polityków, którzy jako rozwiązanie akceptują wojnę. Bez zmiany władzy w Jerozolimie, Ramalli i Teheranie pokoju nie będzie. I niepodległej Palestyny też nie.
Iran zaatakował Izrael. Na odpowiedź Izraela na atak rakietowy nie trzeba było długo czekać. O co chodzi? Czy wybuchła wojna Izrael–Iran? Czy rozleje się ona na inne kraje? Jak się ma do tego Strefa Gazy? Zapraszamy na rozmowę z Konstantym Gebertem, stałym współpracownikiem „Kultury Liberalnej”, autorem podcastu ”Ziemia zbyt obiecana” oraz książki „Pokój z widokiem na wojnę. Historia Izraela”. Kiedy Hamas zaatakował Izrael w październiku 2023 roku wydawało się, że to jego koniec, a Izrael w akcji odwetowej odniesie szybkie zwycięstwo. Dziś po ataku Iranu na Izrael można zastanawiać się, czy Izrael przegra wojnę z Hamasem. Konflikt w Strefie Gazy wydaje się nie mieć końca, a pokojowe rozmowy Izrael–Palestyna są mało prawdopodobne. Czy na Bliskim Wschodzie będzie kolejna wojna? Czy to może być III wojna światowa?
Izrael dostał od swoich arcywrogów historyczną szansę, by wygrzebać się z dołu, w którym sam się zakopał. Ale by ten zwrot mógł być trwały, Jerozolima musi się zmierzyć z całą uzasadnioną krytyką i potępieniem: od lekceważenia bezpieczeństwa cywili w Gazie po pogromy Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu.
Jeżeli kraje Zachodu nie będą potrafiły zapewnić wolnej i bezpiecznej żeglugi na morzach i oceanach świata, będzie to sygnał dla międzynarodówki dyktatorów, że może bezkarnie podkopywać kolejne fundamenty dotychczasowego ładu międzynarodowego.
W zorganizowanej przez Stany Zjednoczone operacji „Strażnik Dobrobytu” uczestniczy dwadzieścia państw. Strażnik nie tylko pilnuje poszczególnych statków, przekraczających dziś cieśninę Bab el-Mandeb. Przede wszystkim strzeże Zachód przed tragicznym scenariuszem, który do spełnienia potrzebuje jednej celnej rakiety.
Dla Ormian z Karabachu, jeżeli by mieli jakieś wątpliwości – uciec czy pozostać – rozstrzygające mogły być naszywki na azerbejdżańskich mundurach, z postacią uśmiechniętego Envera Paszy, dowódcy armii tureckiej podczas pierwszej wojny światowej i głównego architekta popełnionego przez nią ludobójstwa Ormian. Upadek Karabachu to największa od tej zbrodni tragedia, jaka spotkała naród ormiański, którego historia jest tragediami naznaczona.
Po co Biden miałby chcieć doprowadzić do zbliżenia Izraela i Arabii Saudyjskiej, reżimów, których nie lubi, i jeszcze zapłacić za to tak ogromny rachunek? Zapewne chciałby stanąć obok swych demokratycznych poprzedników, Jimmy’ego Cartera i Billa Clintona, jako architekt kolejnego izraelsko-arabskiego przełomu, z widokami na pokojowego Nobla. Mógłby tym samym przebić w dziele bliskowschodniego pokoju Donalda Trumpa, architekta porozumień abrahamowych i swojego najprawdopodobniejszego rywala w boju o prezydenturę. Ale zasadnicze powody są inne: chęć zapobieżenia ewentualnemu dalszemu zbliżeniu irańsko-saudyjskiemu i konsekwentne izolowanie Pekinu.
Najpierw Teheran, a potem – bardzo niechętnie – Waszyngton potwierdziły przecieki, że USA i Iran toczą, z mediacją Omanu, zaawansowane negocjacje w sprawie porozumienia o irańskim programie atomowym. Negocjując z Iranem niedobrą umowę, Waszyngton robi dobrą minę do złej gry. Złośliwi powiedzą: było nie zrywać reguł gry, kiedy były lepsze.
Wiadomość o podpisaniu przez Iran i Arabię Saudyjską porozumienia o wznowieniu stosunków dyplomatycznych pod chińskim patronatem wywróciła do góry nogami cały geopolityczny ład Bliskiego Wschodu.
Broń atomowa każdego państwa jest śmiertelnym zagrożeniem dla świata – i nie ma tu różnicy między bombami USA, Rosji, Indii, Izraela czy przyszłą bomba irańską. Ale Iran jest jedynym państwem członkowskim ONZ, które oficjalnie głosi zniszczenie innego państwa członkowskiego – Izraela – jako cel swej polityki zagranicznej.
Marcin Fałkowski, ambasador RP w Iranie, gościł na przyjęciu z okazji 44. rocznicy powstania islamskiej republiki. To tak, jakby zachodni ambasadorzy stawili się na obchody 22 lipca w 1982 roku, świeżo po wprowadzeniu stanu wojennego. Takie porównanie byłoby krzywdzące i dla reżimu generała Jaruzelskiego, który przez osiem lat zabił mniej ludzi niż reżim Raisiego przez osiem tygodni, i dla państw zachodnich, którym taki pomysł nie przyszedł do głowy.
Wschodzące mocarstwa i kraje globalnego Południa nie potępiają jednoznacznie rosyjskiej agresji i są gotowe poważnie traktować tezę, że za wojnę w Ukrainie odpowiada polityka Zachodu.
Z jakiegoś powodu północ ma gorzej. Ten pech przenosi się nawet na metafory: gdy w okresie międzywojennym w Polsce mówiło się o Warszawie jako „Paryżu północy”, Francuzi odpowiadali, że Paryż nie jest, na szczęście, „Warszawą południa”.
Nagrodzony Grand Prix na festiwalu w Cannes film to przypowieść o pokusie idealizacji jednostek, a zarazem jej cieniu – cynizmie łatwego osądu, wzmacnianym przez współczesne media.
Gdy policja obyczajowa zatrzymała 22-letnią Żinę Amini na teherańskiej ulicy, od razu uderzyli jej twarzą o maskę samochodu. Jej bratu powiedzieli, że biorą ją na komisariat na „przeszkolenie” w zasadach skromności. Dwie godziny później powiedzieli mu, że dostała zawału oraz udaru mózgu. Zmarła dwa dni później w szpitalu, nie odzyskawszy przytomności. I Iran wybuchł.