Izrael dostał od swoich arcywrogów historyczną szansę, by wygrzebać się z dołu, w którym sam się zakopał. Ale by ten zwrot mógł być trwały, Jerozolima musi się zmierzyć z całą uzasadnioną krytyką i potępieniem: od lekceważenia bezpieczeństwa cywili w Gazie po pogromy Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu.
Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła w poniedziałek rezolucję wzywającą do natychmiastowego zawieszenia broni w Strefie Gazy. Przyjęcie rezolucji, przeciwko której, co zrozumiałe, Izrael stanowczo protestował, było możliwe jedynie dzięki temu, że USA wstrzymały się od głosu: prezydent Biden ma dość niesubordynacji sojusznika, który, kontynuując wojnę w Gazie, zagraża jego reelekcji.
Zwycięstwo nad Hamasem jest w interesie wszystkich. Jednak polityczna cena dziesiątek tysięcy ofiar cywilnych, nieuchronnych w sytuacji, gdy Hamas posługuje się nimi jak żywymi tarczami, jest dla wszystkich zbyt wysoka. Z wyjątkiem Izraela, który nie ma wyboru, bo broni swoich cywili przed zapowiedzianą przez Hamas powtórką rzezi. Najwyższą cenę płacą oczywiście sami Palestyńczycy – ale ich, jak zawsze, nikt o zdanie nie pytał. „Od ochrony cywili w Gazie jest ONZ i Izrael, nie my” – wyjaśnił przywódca Hamasu.
To, że Izrael toczy w Gazie wojnę obronną, nie oznacza, że nie popełnia też zbrodni wojennych, które – o ile do nich dochodzi – wymagają zbadania. To, że Żydzi padli ofiarą największego ludobójstwa w historii, nie oznacza, że nie mogliby też sami tej zbrodni popełnić. To zaś, że Palestyńczycy winni są terroryzmu i największej od drugiej wojny rzezi Żydów, nie unieważnia ich prawa do samostanowienia. Ale festiwal hipokryzji, jaki towarzyszy wojnie w Gazie, jest porażający.
Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że w Gazie może dochodzić do ludobójstwa. Teraz MTS będzie musiał zmierzyć się z kwestią intencji, której ustalenie jest fundamentalne dla orzeczenia ludobójstwa. Nie zdziwiłbym się, gdyby niektóre działania zbrojne Izraela w Gazie stanowiły zbrodnie wojenne lub przeciw ludzkości, które z pewnością łatwiej byłoby udowodnić. Jednak, by ustalić intencję, nie wystarczą najbardziej nawet oburzające cytaty władz: potrzebne są działania i rozkazy.
100 dni po ataku Hamasu na Izrael widać wyraźnie, że cele Izraela są ze sobą sprzeczne, a żaden z nich zapewne nie zostanie osiągnięty. Do wymarzonej przez Hamas ostatecznej likwidacji państwa żydowskiego długo jeszcze nie dojdzie, lecz szanse na pokój maleją coraz szybciej. Na wojnie pierwszym zwycięzcą jest wojna właśnie. A czasem – zwycięzcą jedynym.
Niedawne wypowiedzi faszystowskich ministrów w rządzie Netanjahu, Smotricza i Ben Gwira, o tym, że pożądane byłoby „pokojowe przesiedlenie” mieszkańców Gazy na przykład do Konga, już się nie dają usprawiedliwić szokiem wywołanym hamasowską rzezią. To dowód na chęć pozbycia się Gazańczyków – ale przecież nie ich wymordowania. Nie widać też żadnych działań zmierzających do wyniszczenia Palestyńczyków jako takich. Izrael został mimo to oskarżony o ludobójstwo.
W zorganizowanej przez Stany Zjednoczone operacji „Strażnik Dobrobytu” uczestniczy dwadzieścia państw. Strażnik nie tylko pilnuje poszczególnych statków, przekraczających dziś cieśninę Bab el-Mandeb. Przede wszystkim strzeże Zachód przed tragicznym scenariuszem, który do spełnienia potrzebuje jednej celnej rakiety.
Śmierć w Gazie trzech uprowadzonych Izraelczyków, zabitych przez izraelskich żołnierzy, to nie tylko osobista tragedia dla ich rodzin oraz dla żołnierzy, którzy ich zabili. To również kolejny, po zastrzeleniu przez żołnierza dwa tygodnie temu w Jerozolimie cywila, który zabił dwóch palestyńskich terrorystów, powód, by sądzić, że wojsko izraelskie wybiórczo respektuje zasadę, iż nie wolno strzelać do kogoś, kto się poddaje.
Wojna na Bliskim Wschodzie: tysiące ofiar. Czy Izrael dokonuje zbrodni wojennych? Konstanty Gebert opowiada o tym, jak po ponad dwóch miesiącach rozwija się wojna w Izraelu i Gazie. Strefa Gazy – jak wygląda sytuacja humanitarna Palestyńczyków w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu, gdzie dochodzi do pogromów? Hamas – ilu liderów i jaką infrastrukturę udało się wyeliminować Izraelczykom. Jak na wojnę reaguje cały Bliski Wschód – Iran, Liban i Arabia Saudyjska?
Kongres Stanów Zjednoczonych przyjął rezolucję uznająca antysyjonizm za wyraz antysemityzmu. Na pierwszy rzut oka jest to rezolucja wysoce niemądra, a potencjalnie bardzo niebezpieczna. Jednak przesłuchania rektorek Harvardu, MIT i Uniwersytetu Pensylwanii przez komisję Kongresu, badającą bezpieczeństwo żydowskich studentów, rzucają na sprawę nowe światło.
Uderzające są zbieżności, z ludobójczą intencją włącznie, między słowami i czynami Hamasu oraz serbskich nacjonalistów z lat dziewięćdziesiątych. Podobnie są nieuchronne podobieństwa między losami bombardowanych miast, czy to Sarajewa i Gazy, czy Warszawy i Berlina w drugiej wojnie światowej. Podobieństwa losu niekoniecznie jednak świadczą o wspólnocie wartości. Dlatego powierzchowne analogie historyczne bywają głęboko mylące.
„Po 76 latach [od powstania Izraela], mówi Rula Daoud, izraelska Palestynka i działaczka pokojowa, Izraelczycy i Palestyńczycy mają tylko jedno wspólne: poczucie, że żyją obok ludzi, którzy chcą ich zabić”. Obu stronom trudno się dziwić.
Jakub Bodziony rozmawia o wojnie Strefie Gazy z Mateuszem Lachowskim, polskim reporterem wojennym, który znajduje się obecnie w Izraelu. Nasz gość mówi o bombardowaniach i działaniach lądowych prowadzonych w strefie Gazy. Opowiada o tym jak wojna w Izraelu wygląda z bliska – na Zachodnim Brzegu i przy granicy z Gazą.
Na linii Izrael – Ukraina nastąpił zasadniczy zwrot w wyniku wojny w Gazie. Rosja nie tylko nie uznała dokonanej przez Hamas rzezi izraelskich cywili za akt terroryzmu, lecz kategorycznie potępiła na forum Rady Bezpieczeństwa izraelską zbrojną nań odpowiedź. Ambasador Wasilij Nebenzia nie tylko porównał działania Izraela do hitlerowców, ale stwierdził również, że Izraelowi jako „mocarstwu okupacyjnemu” w ogóle nie przysługuje prawo do samoobrony.