Jakie mody artystyczne i obuwnicze królowały w tym sezonie na deskach teatrów? Którym reżyserom nie udało się okiełznać zamiłowania do dydaktyki albo eksponowania na scenie samych siebie?
Na tegorocznej edycji gdańskiego festiwalu Wybrzeże Sztuki zagościł m.in Jan Klata ze swoją interpretacją XIX-wiecznego dramatu o aferze w małym norweskim miasteczku. W jego optyce problem się aktualizuje – i wiąże z pytaniami o to, dlaczego nikt nie walczy z krakowskim smogiem.
Pożegnanie Jerzego Treli i Anny Polony ze Starym Teatrem w Krakowie znaczy więcej niż protesty widzów na spektaklu „Do Damaszku” w reżyserii Jana Klaty. Zrywa się ciągłość, upada tradycja. Rozumiana nie jako bezprzykładne oddawanie hołdów przeszłym pokoleniom, ale jako żywy dialog.
W sumie to już się staje nudne – pisać z podziwu godną regularnością, że Jerzy Pilch wybitnym, a może już nawet wielkim pisarzem jest. Ostatnimi czasy trzeba to było robić przy „Dzienniku”, podobnie było z powieścią „Wiele demonów”. Teraz dostajemy „Drugi dziennik” i znowu absolutnie nie ma wyjścia. No nie ma, trudno i darmo – jak mawiała moja babcia.
Coś się stało – uświadomiłem sobie po raz wtóry, kiedy jadąc metrem, na ekranie wyświetlającym newsy zobaczyłem znajomego irokeza Jana Klaty. Narodowym Starym Teatrem w Krakowie, którym od stycznia kieruje reżyser, zajęli się ostatnio wszyscy. Także ci, co normalnie teatrem się brzydzą, bo pisanie o nim nie przynosi oczekiwanej liczby klików i nie zwiększa egzemplarzowej sprzedaży.
Zdziwiłem się – przyznaję od razu. To wciąż za mną chodzi. Kiedy przeczytałem o tym, że dyrektor Narodowego Starego Teatru w Krakowie Jan Klata miał zły dzień, poczułem, że powinno być mi przykro. Dopiero potem zagłębiłem się w felieton w „Tygodniku Powszechnym” (nr 27/2013) i skóra mi ścierpła.
Jacek Wakar Bunt koncesjonowany No to zawrzało. Teatralny światek uwielbia, kiedy coś się dzieje, zatem odczuwa przemożną potrzebę konsekrowania nowych gwiazd. Był Jan Klata, był Michał Zadara, od dwóch sezonów niepodzielnie, a jednak miłosiernie, choć z pazurem rządzą nami Monika Strzępka i Paweł Demirski. Ale nawet oni, czujni i zawsze gotowi do ataku w jedynie […]
Katarzyna Suchcicka Zaproszenie Jak można być jednocześnie kontrowersyjnym i konserwatywnym? Wściekłym i czułym?. Ano można, udaje się to Krzysztofowi Globiszowi – aktorowi Teatru Starego w Krakowie, i dlatego film jemu poświęcony nazwałam „Anioł z piekła rodem”. Z piekła, bo i Smoleńsk tu jest, i zabijanie, i śmierć teatru Telewizji, i makbetowskie zło. Anioł – bo […]
Jacek Wakar Hamletów dwóch, tłum Edków Prawie go nie poznałem. Widać było, że odebrał w Brukseli lekcje, jak sprawdzać się w mediach, bo najważniejsze kwestie wygłaszał sugestywnie, wprost do kamery. Swoją rolę odegrał doskonale. Tak, to był ten Michał Kamiński. Ten sam, który w roku 2005 podczas wieczoru tuż przed ogłoszeniem wyników drugiej tury wyborów […]
Magdalena M. Baran „MRU?” – czyli o „Weselu hrabiego Orgaza” słów parę Składanka obrazków jakby już znanych, kalkomania, uparte przybijanie powtarzalnych pomysłów własnych, potęgujących wyobcowanie, ciężarem muzyki osiadające na zmysłach, wołające o ucieczkę. Chaos czy równo szyty, planowo z własnych kolorowych szmatek docinany patchwork. Dźwięków kakofonia, po której ułamek następuje ciszy. Zagubienie tu pozorne, zrozumiałe […]