Jednym z rezerwatów lat 90. jest Teatr Wielki–Opera Narodowa, z tą różnicą, że dysponuje jednym z największych budżetów wśród instytucji kulturalnych w skali kraju. Rezultaty są takie, że – pozostając w poetyce spożywczej – dostajemy salceson, w którym do galarety trafiają kawałki mięsa różnej jakości.
„Miłość” to książka nierówna: w wielu miejscach pęknięta, gdzieś przegadana, w innej części ledwie naszkicowana. Przyjęłabym ją do wiadomości i pewnie bym o niej nie pisała, gdyby nie ta nieszczęsna nominacja do top-listy czasopisma, które chciałoby być opiniotwórcze.
Wobec listów, które Iwaszkiewicz pisał do Błeszyńskiego niemal codziennie, trudno pozostać obojętnym. Można wobec nich czuć zażenowanie, radość albo irytację. Na pewno nie są one sentymentalne – siła emocji i popędów rządzących dyskursem tych listów jest zbyt duża, aby mogły być ckliwe.
Za życia narzekał na izolację i niezrozumienie. Uważał, że nie pisze gorzej niż Sartre, Camus czy Steinbeck. Skala zainteresowania, jakie budzi od kilku lat jego twórczość i biografia wśród badaczy, być może w końcu by go usatysfakcjonowała, a nawet onieśmieliła.
Paweł Majewski Pełnia i pustka Doczekaliśmy się… Ostatnie siedem lat jednego z najciekawszych dzienników, jakie pisano w XX-wiecznej Polsce (a konkurencja jest w tej kategorii nadzwyczaj silna), po długich perturbacjach przybrało postać siedemsetstronicowego tomu wydanego przez Iskry jako czwarty tom nieformalnej serii. Ale kto właściwie się doczekał?… Z pewnością nie ci, którzy oczekują hałasu mentalnego […]
Jacek Głażewski Protokół rozbieżności. O listach Giedroycia i Miłosza W ostatnim, 637. numerze „Kultury” – wydrukowanym już po śmierci redaktora – Czesław Miłosz opublikował krótkie wspomnienie, w którym opisał swoje pierwsze chwile w domu przy avenue de Corneille, wewnętrzne napięcie towarzyszące tygodniom spędzonym w izolacji i zamknięciu oraz zarysował ocenę dorobku całego zespołu redakcyjnego. Przedziwne […]
Jarosław Kuisz Ognista relacja. O listach Iwaszkiewicza i Miłosza Listy Iwaszkiewicza i Miłosza to ukoronowanie serii korespondencji związanej z Noblistą, wydanej przez „Zeszyty Literackie” Namiętność Jaką aurę musiał roztaczać Iwaszkiewicz, że młodzi nonkonformiści nie tylko do niego lgnęli, ale dosłownie zawierali znajomość na kolanach? W nienaturalnej postawie uniżoności poznaje go nie tylko Czesław Miłosz. Całe […]
Listy Miłosza i Andrzejewskiego to przede wszystkim rozmowa twórców i zderzenie nie tyle dwóch politycznych strategii, co dwóch pisarskich postaw.
Jarosław Kuisz Na ruinach mieszczańskiego świata „- Och, wydać za mąż córkę i umrzeć!… – wykrzyknęła nieszczęśliwa kobieta, tracąc głowę”1. Jak zauważono we Francji, już od 200 lat czytamy „Komedię ludzką”. Oczywiście słowo czytamy powinno znaleźć się w cudzysłowie – i to pogrubionym – przede wszystkim ze względu na wąski krąg dzisiejszych amatorów takiej lektury. […]
Sebastian Szymański Zwyczajne opętania Opętanie zakonnic z Loudun było zarazem zwyczajne i niezwykłe. Zwyczajne przede wszystkim dlatego, że dobrze mieściło się w światopoglądzie epoki. Przekonanie, że diabeł lub całe tabuny demonów mogą zawładnąć czyimś ciałem oraz zmuszać do postępowania sprzecznego z wolą i łamiącego wszelkie społeczne tabu, całkowicie zgadzało się z religijną ortodoksją. Było zwyczajne […]
Szanowni Państwo, spory o polskie autorytety są gorące. W tym miesiącu mija 30 lat od śmierci ostatniego i zapewne najbardziej kontrowersyjnego ze Skamandrytów. Czy dziś lepiej wiemy, kim był Jarosław Iwaszkiewicz? Czy ten wybitny pisarz – o niespójnym życiorysie – nie jest przypadkiem najlepszym punktem odniesienia dla refleksji nad polskim XX stuleciem? Kłopot z Iwaszkiewiczem […]
Im bardziej Iwaszkiewicz chciał przekazać spójną opowieść o sobie, tym bardziej było to niemożliwe
Jarosław Kuisz „…czuję się wspaniale. Jak jeszcze nigdy w życiu”. Listy Andrzeja Bobkowskiego do Jarosława Iwaszkiewicza 1. Czytanie listów tylko jednej z dwóch piszących do siebie osób, to rzecz przedziwna. Wszystkie niedociągnięcia i mielizny epistolograficznego dialogu mimochodem można przelać na konto jednej strony. Autorem takiej alokucji jest po raz kolejny* Andrzej Bobkowski. Niesłyszalnym zaś adresatem […]
„Król Roger” w inscenizacji Davida Puntneya w austriackim Bregenz zdać się mógł estetyczną refleksją nad wczesnodwudziestowieczną recepcją antyku, tak jak się ją dziś pojmuje w kręgach bywalców elitarnych salonów odnowy biologicznej.
Osobliwie ogląda się spektakl okrzyknięty klęską i w czambuł wybuczany. Wiedząc bowiem, że wszystko źle, przekornie szuka się tego, co dobre.