W pierwszym numerze „Kultury Liberalnej” AD 2017 uzupełniamy subiektywne listy dziesięciu najlepszych albumów muzycznych zeszłego roku w dwóch kategoriach: gitarowej i elektronicznej. Prezentujemy także ostatnią – pięciu wydawnictw klasycznych.
W ostatnim numerze „Kultury Liberalnej” AD 2016 prezentujemy pierwsze części subiektywnych list dziesięciu najlepszych wydawnictw muzycznych roku w dwóch kategoriach: gitarowej i elektronicznej. W następnym numerze uzupełnimy dzisiejsze zestawienia i zaprezentujemy ostatnie, dziesięciu wydawnictw klasycznych.
Nie ma znaczenia, że „Winter” ustępuje poprzednikowi. Powstała bowiem płyta naprawdę dobra i, co ważniejsze, doniosła.
Na nowej płycie Elizabeth Cook piętno odcisnęły bolesne doświadczenia. Lecz „Exodus of Venus” nie jest albumem, który odbijałby życiowe dramaty w uproszczony i monotematyczny sposób.
The Duke Spirit jest zespołem niedocenionym. Indierockowa rewolucja z początków nowego tysiąclecia jego karierze bardziej zaszkodziła niż nadała rozpędu. Liela Moss i koledzy na pierwszej od pięciu lat płycie przypominają jednak o swojej klasie.
Sturgill Simpson widział w swoim życiu kawałek świata i zawinął do niejednego portu. Lecz chyba dopiero ojcostwo sprawiło, że odnalazł to, czego szukał. Jego nowa płyta to osobisty podarunek dla niedawno narodzonego syna, opowieść o tym, czego należy się wystrzegać i co jest najważniejsze w podróży przez burzliwe życiowe wody.
Zespół Heron Oblivion ma swój patent na nagrywanie muzyki psychodelicznej: dwóch gitarzystów chętnie zapuszczających się w gęstwinę przesterowanych brzmień, wokalistka obdarzona pięknym, eterycznym głosem, wyczucie dynamiki i kontrastu. Niby nic nowego, ale miłośnicy gatunku odkryją, że efekt robi wrażenie.
Jakie jest miejsce metafizyki we współczesnym świecie? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć ostatni album zespołu Protomartyr – „The Agent Intellect”.
W ostatnim w tym roku numerze „Kultury Liberalnej” prezentujemy subiektywne listy pięciu najlepszych wydawnictw muzycznych 2015 roku w trzech kategoriach: klasycznej, gitarowej i elektronicznej.
„Thank Your Lucky Stars” Beach House to album niedoskonały, ale w intrygujący sposób. Skontrastowane na nim zostają dwa oblicza zespołu, a naprawdę piękne piosenki sąsiadują z eleganckim nudziarstwem.
Kylesa konsekwentnie odmawia pójścia na łatwiznę i wyrzeczenia się swoich ambicji. Na „Exhausting Fire” znalazła się muzyka wysokiej próby, może nie tak oryginalna jak wcześniej, ale wciąż wymykająca się gatunkowym schematom.
Kevin Parker z Tame Impala to bardzo zdolny muzyk. Gdyby tylko nie chciał sam kontrolować całego procesu twórczego, to możliwe, że rezultaty grupy byłyby znacznie lepsze niż na płycie „Currents”.
Twórczość Chelsea Wolfe zalicza się do wyjątkowo ponurych i depresyjnych. Dopóki jednak potrafi ona uczynić trudne doświadczenia katalizatorem powstania albumów tej klasy co „Abyss”, nie ma powodu, aby obawiać się o jej artystyczną przyszłość.
Muzyka politycznie zaangażowana nie miała się najlepiej w ostatnich latach. Niedawno ukazały się jednak dwie płyty, które na zupełnie różne sposoby próbują ją reanimować.