Zanim uwierzy się w łatwe wyzwolenie, rewolucję i szybką zmianę po odejściu kolonizatorów, warto zapytać, czego się samemu chce i czy sensownie się chce. Staje więc pytanie o przytomną politykę ekonomiczną.
Książka Borysa Kierżencewa to historia rosyjskiego poddaństwa, rozwijającego się w warunkach peryferyjnego kapitalizmu oraz politycznych walk o wpływy. Autor kreśli wizerunek społeczeństwa zdewastowanego przez system pańszczyzny, a tym samym dokonuje interwencji w rosyjską pamięć.
Figes snuje opowieść o europejskich elitach kulturowych w drugiej połowie XIX wieku. To świat, który wprawdzie zdaje sobie już sprawę z własnego uzależnienia od kapitału i jego przepływów, lecz mimo to wciąż jeszcze zachowuje umiejętność przejmowania się niematerialnymi aspektami własnego istnienia. Z dobrego samopoczucia tamtych czasów nie zostało nam dziś właściwie nic.
Pandemia jest dla Walczyńskiego tylko pretekstem do krytyki kapitalizmu. Jednak tak naprawdę autor krytykuje produktywizm i konsumpcjonizm. Z emfazą niepomagającą w rozwiązaniu konkretnych problemów.
„Nie wierzę w żadną globalną rewolucję na rzecz empatii czy końca kapitalizmu, bo to po prostu nie jest możliwe. Obawiam się więc, że rzeczywistość po epidemii stanie się na dłuższą metę jeszcze bardziej brutalna. Ale na pewno skończył się świat, który znamy. Powrotu do dawnego modelu życia nie będzie”, mówi filozof i publicysta.
Upadek demokracji, kryzys ekologiczny, wojna w Syrii, spięcia międzykulturowe towarzyszące rosnącej potędze Chin – to tematy dokumentów, które konkurowały w tym roku o Oscara.
Dla Braudela okres od XVI do XVIII wieku to przede wszystkim czas formowania się kapitalizmu jako najbardziej wpływowej i skutecznej formy życia materialnego ludzkości. Szkoda tylko, że system ten służy przede wszystkim sam sobie. Nawet najwięksi jego gracze – od Fuggerów po Rockefellerów – są ostatecznie narzędziami dziania się rynku.
Solnit z pełną pasji żarliwością pisze, że choć żyjemy w społeczeństwie kapitalistycznym, nasze życie codzienne może być zupełnie inne – przepełnione działaniami dobrowolnymi, działaniami z miłości. Utopia? Może i utopia, ale Solnit wie, że jej istnienie jest warunkiem przemieszczana się do przodu.
Futbol jest w książce warszawskiego filozofa punktem wyjścia. Mościcki świetnie czyta grę po to, by wnikliwie czytać świat, w którym żyjemy. Przepis o spalonym jest początkiem eseju o bliskości, wspólne oglądanie meczów daje asumpt do namysłu nad istotą przyjaźni.
Szanowni Państwo, gdy oddajemy ten numer do publikacji, w całym kraju strajkują tysiące publicznych szkół i przedszkoli. Dzieci zostały z rodzicami, którzy mimo wszystko starają się pracować. Jednocześnie strajkują kierowcy taksówek i rolnicy. Tego rodzaju protestów, w takim połączeniu, nie widzieliśmy w Polsce od lat. Siłą rzeczy nasuwa się pytanie: czy tym, co przyniosły rządy […]
„Na co dzień bardziej zajmuje nas Donald Trump, brexit, imigracja czy suwerenność narodowa, kiedy tak naprawdę to nie są poważne problemy. Tym, co rujnuje świat, są ukryte majątki, dzięki którym można kupować wpływy na całym świecie: na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii i w Polsce. […] Pozwalamy się niszczyć tym, którzy korzystają z obecnego systemu”, mówi brytyjski dziennikarz, autor książki „Moneyland”.
W swoim debiucie reżyserskim Boots Riley pokazuje konflikty między człowiekiem a systemem. Czy można to zrobić bez przedkładania publicystycznych tez nad artystyczny efekt?
„Inaczej zachowywałem się w klubie studenckim, w którym pracowałem tylko z woluntariuszami, a zespół musiałem budować na entuzjazmie, a inaczej w fabryce, gdzie «na produkcji» miałem fryzjerów, ślusarzy, szklarzy czy inne osoby, które wspólnie miały produkować meble. Oni oczekiwali, nie powiem, że brutalnych, ale na pewno stanowczych wytycznych”.
„Cały ten system to jest system nieustającego napięcia, nowego niewolnictwa. Niemal każdy z nas ma jakiś kredyt bankowy, a niektórzy tragiczne, lichwiarskie pożyczki. Społeczeństwo z takim batem przestaje być społeczeństwem zrelaksowanym, otwartym na liberalne wartości”, mówi słynny kompozytor.
„Biedra” to zjawisko, powiedzmy, polityczne (bardziej niż GS-y w PRL), a mimo to niewidoczne. Nieprawicowe i nielewicowe, niebudujące konfliktu i przez to pokazujące, jak bardzo w swoim podstawowym, konsumenckim wymiarze życia jesteśmy do siebie podobni.