Najnowsza książka Sylwii Chutnik „Dintojra” to zbiór jedenastu opowiadań, które w większości powstawały w bardzo różnych okresach i były pisane na konkretne okazje czy do konkretnych miejsc, co wyraźnie czuć podczas czytania. Wydawca szukał więc dla nich wspólnego motywu, którym ostatecznie uczynił – zemstę.
Kobiety straciły w Polsce prawo do siebie samych, tylko dlatego, że są w ciąży albo przeprowadziły aborcję. Nie jest to zapisane w żadnym kodeksie, jest to utrata domyślna, uzasadniania lękiem albo wewnętrznym przekonaniem innych osób, które przejmują życie i wolność kobiety w swoje władanie.
Równouprawnienie kobiet sprowadza się nie tylko do praw wyborczych czy parytetu w zarządach, ale do życia w ostatecznym i pierwotnym tego słowa znaczeniu. Bez równouprawnienia kobiety umierają w szpitalach, bo nie są traktowane jak ludzie.
Gliniane niebieskie ptaki, szerokie zielone pola, dziecięce twarze… Berta Hansson najbardziej na świecie pragnęła namalować to wszystko, a w przyszłości zostać artystką. Taki pomysł na życie dla dziewczyny ze szwedzkiej wsi na początku XX wieku uznawano za niedorzeczny, ale Berta czuła, że musi zawalczyć o siebie. W książce „Ten ptak, co mieszka we mnie, leci, dokąd chce” Sara Lundberg słowem i obrazem snuje opowieść o szwedzkiej artystce i wielkiej sile marzeń.
Jak radzić sobie ze zmęczeniem? Dlaczego wstydzimy się prosić o pomoc? O pokoleniu high/over achiverów, edukacji seksualnej i źródłach odpoczynku w najnowszym odcinku „Widoku spod K2” Karolina Wigura rozmawia z Agatą Passent.
Jak zwykle bywa u Bator, także w „Ucieczce niedźwiedzicy” poznajemy przede wszystkim kobiety. Takie, które zaczynają na nowo – po rozstaniu lub śmierci, i te, które wybrały samotność czy może właśnie wolność. Wspólnym mianownikiem tego zbioru opowiadań jest też smutek.
Sięgając po prozę Chutnik, mamy już pewne oczekiwania. Autorka przyzwyczaiła nas do tego, że będzie kobieco, że znajdziemy się w Warszawie i że będziemy mogły i mogli podsłuchać, o czym i jakim językiem rozmawiają dziś ludzie. Te oczekiwania spełnia również w najnowszej powieści „Tyłem do kierunku jazdy”.
Wizerunek kobiecości wykreowała kultura, tyle że nie okazała się ona kulturą wzbogacającą. Na dodatek wmówiła nam, kobietom, podejście do własnego ciała pełne poczucia winy, wstydu, a bywa, że i wzgardy.
„Jaśmina Berezy” – debiut Karoliny Jaklewicz, w którym autorka porusza kwestie aborcji i eutanazji – wyrasta z oporu wobec ideologizacji spraw, które daleko wykraczają poza wszelkie słowniki pojęć. Wydane po niej „Czarne łabędzie, biały puch” opowiada o współczesnej, niekoniecznie biologicznej rodzinie. To dyskretne prozy, które budują napięcia i nie narzucają odpowiedzi.
O sekretnym notesie Victora Hugo, jego seksualnej żarłoczności i o tym, dlaczego dziś musiałby stanąć pod pręgierzem #MeToo.
Krystyna Kofta, Nina Kowalewska-Motlik, Renata Dancewicz, Paulina Młynarska, Iwona Demko, Katarzyna Szustow, Krystyna Kacpura, Justyna Wydrzyńska, Aleksandra Józefowska, Agnieszka Szeżyńska, Agata Loewe-Kurilla, Patrycja Wonatowska… Co łączy te kobiety? Są ciałaczkami, które według podtytułu książki Karoliny Sulej – wcielają feminizm.
Czy powinniśmy nauczyć się starzeć bez godności? Dlaczego wciąż tak trudno rozmawiać nam na niektóre tematy związane z podmiotowością kobiet, feminizmem czy seksem? O tym Jarosławowi Kuiszowi opowiada Ewa Winnicka, znakomita dziennikarka, reporterka i współautorka właśnie wydanej książki „Jak się starzeć bez godności”.
W nowym odcinku „Widoku z K2” Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają z dziennikarką i felietonistką Agatą Passent o tym, jaka przyszłość czeka polskie kobiety.
„W historiach tych kobiet odbija się cała polska systemowa nierówność płci”, napisała Magdalena Kicińska o bohaterkach reportażu Sylwii Góry. Połączyło je siostrzeństwo doświadczeń: przemocy psychicznej, fizycznej i instytucjonalnej, zerwanych więzi rodzinnych, poczucia wstydu. I bezdomność. Publikujemy fragment książki, która ukaże się 27 kwietnia.
Staram się wziąć w garść i wyłączyć w głowie film „Hair” Miloša Formana, który wbił mi do głowy hipisiarskie obrzydzenie do każdej formy przemocy. Nie czas na przywołanie klasyki kinematografii, dziewczyno, ludzie giną!