Jeśli krótko po zamachu na życie Pawła Adamowicza ktoś miał nadzieję, że ta tragedia zmieni polską debatę publiczną, to szybko musiał ją stracić. Śmierć prezydenta Gdańska to jednak wyjątkowy szok. Wciąż nie jest za późno, aby zachować się przyzwoicie. Mamy wręcz taki obowiązek.
Dość długo zwlekaliśmy z napisaniem tej recenzji. Z jednej strony, kusiło nas, by pominąć milczeniem finałowy koncert Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans – „Pasję Mateuszową” Jana Sebastiana Bacha pod dyrekcją Johna Eliota Gardinera i w wykonaniu zespołów założonych przez niego kilkadziesiąt lat temu. Z drugiej strony, czy można lub należy przemilczeć to, że się było świadkiem czegoś, co może oznaczać upadek żywej legendy?
Niewiele jest zespołów, które porywają się na takie szaleństwo, jak granie blisko trzygodzinnych koncertów. Występ The Cure w łódzkiej Atlas Arenie udowodnił, że w tym szaleństwie jest metoda.
Young Euro Classic to festiwal młodych muzyków i młodej publiczności, który od 2000 r. odbywa się w berlińskim Konzerthausie pod hasłem „Hier spielt die Zukunft!” – „Tutaj gra przyszłość!”.
W symfonii dało się poznać duże doświadczenie Maksymiuka w takim repertuarze, przejawiło się ono w logicznie zbudowanej formie i świadomym wykorzystaniu gradacji dynamicznej, które nie byłoby możliwe, gdyby nie rzetelna praca orkiestry.
Warszawski występ Ricardo Villalobosa wywołał falę krytyki. Warto przy tej okazji przedyskutować kilka kwestii, które będą nieuchronnie powracać przy przyszłych kontrowersyjnych bookingach.
Aleksandra Kurzak nie zawsze zjawia się na swoich koncertach czy spektaklach, szczególnie w pierwotnych terminach. Na szczęście tym razem udało się jej nie odwołać ani nie przełożyć występu – skończyło się jedynie na zmianach w programie.
W ubiegły weekend (20 i 21 listopada) Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie pod kierunkiem swojego dyrektora artystycznego Jacka Kaspszyka wykonała zestaw utworów, który można by określić jako diagnostyczny, o tyle że – w dobrym sensie – przypominał poniekąd program egzaminu w szkole czy na akademii muzycznej.
Chór Collegium Musicum osiągał miejscami brzmienie bliskie chórowi Filharmonii Narodowej, co jednak wbrew pozorom nie jest aż takim komplementem.
Publiczność dostała raczej Możdżera niż Ravela. A to dlatego że Leszek Możdżer wykonał utwór jedynie zbliżony do nowatorskiego pierwowzoru. Zbliżony – czy też raczej oddalony – pod dwoma względami: i w warstwie nutowej, i w najdosłowniej materialnej.
„Biophilia Live” to nie tylko zapis koncertu z 2013 roku. To również mariaż technologii, filmu przyrodniczego i audiowizualnej synestezji. Trzecim wymiarem projektu Björk jest przeżycie filozoficzne, które pozwala ujrzeć miłość z perspektywy wirusa atakującego żywą tkankę.
Trudno o bardziej wyrazisty przekaz od tego, który za sprawą „The Wall” serwuje słuchaczom Roger Waters.
Philippe Boesmans, mówiąc o współczesnej orkiestracji „Koronacji Poppei”, jakiej dokonał dla spektaklu w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego w madryckim Teatro Real, wspomina o tym, że różnimy się od publiczności, która w 1642 roku oglądała w Wenecji premierę tego dzieła.
Katarzyna Janyszek Pieśni pamięci Cykl ormiański tegorocznego festiwalu „Gorzkie Żale” składał się z trzech wydarzeń – koncertu, debaty i wystawy. Wszystkie łączyło przywoływanie i odbudowywanie pamięci o zdarzeniach sprzed niemal wieku. Rok 1915 był rokiem tragicznym, oznaczał początek podjętej przez rząd turecki eksterminacji Ormian, której celem było ostateczne „oczyszczenie z nich” imperium osmańskiego. Topienie, wieszanie, […]
Szkocki dyrygent i tenor Paul Agnew, swój poranny koncert na Edinburgh International Festival podzielił na pięć aktów, w każdym z nich zaprezentował chronologicznie uporządkowane fragmenty muzyki, układając je w krótką historię pierwszych lat opery we Francji i Anglii. Pomysł okazał się błyskotliwy.