Mariko Bobrik wprowadza widza w świat społeczności wietnamskiej w Warszawie. „Smak pho” pozwala nam poznać jej smaki i obyczaje, ale też przyjrzeć się własnym uprzedzeniom – także wobec rodzicielstwa.
Pandemia jest dla Walczyńskiego tylko pretekstem do krytyki kapitalizmu. Jednak tak naprawdę autor krytykuje produktywizm i konsumpcjonizm. Z emfazą niepomagającą w rozwiązaniu konkretnych problemów.
„Złodziejaszki” to daleki od stereotypowych wyobrażeń obraz Tokio, redefinicja postrzegania rodziny w społeczeństwie japońskim, a także komentarz do japońskiego „tu i teraz” na chwilę przed Igrzyskami Olimpijskimi w 2020 roku.
Transseksualna Lola z „Lukru” Malwiny Pająk, klasyczny przegryw Damian z „Mima” Słomczyńskiego, zamknięta w uzdrowisku Kama ze „Zdroju” Klickiej. Co łączy te postacie? O antysystemowym rysie nowych powieściowych debiutów pisze Monika Ochędowska.
Wcześniej to seks był podporządkowany rozmaitym sferom ludzkiego życia. Obecnie to on przeprowadza w ich kierunku agresywną ekspansję. Narzuca im swoją logikę, organizuje wyobraźnię, ustala hierarchię ważności. Stał się swoistym logo, znakiem firmowym wszystkiego, co warto posiadać lub przeżyć.
Czas pracy naśladuje czas konsumowania. Ma być radosny, pełen niespodzianek i wyzwań. Miejsce pracy staje się siecią społecznych znajomości. Między konsumentem a pracownikiem korporacji nie ma zasadniczej sprzeczności. Przeciwnie, te figury znakomicie się uzupełniają. Pytanie: czy ta niewidoczna zrazu symbioza świadczy o tym, że pod wpływem stworzonej przez siebie kultury konsumpcjonizmu kapitalizm stał się bardziej ludzki?
W walentynkowy weekend na seansach „Planety singli” zjawiło się aż 524 tys. widzów, dzięki czemu film miał największą frekwencję w drugi weekend wyświetlania spośród wszystkich filmów w polskich kinach po 1989 r. Co sprawia, że na tak schematycznych produkcjach jak komedie romantyczne wciąż można w naszym kraju nieźle zarobić?
W 1965 r. ukazuje się debiutancka książka Georges’a Pereca „Rzeczy”. Powieść – odczytana jako krytyka rosnącego konsumpcjonizmu – szybko zdobywa uznanie czytelników. Dziś wznowienie jej polskiego przekładu wciąż dużo mówi o otaczającej nas rzeczywistości.
Film Rubena Östlunda to prosta historia, kadr ze zwyczajnego życia wycięty z rodzinnego wyjazdu na narty. Jednak w „Turyście” to, co zwyczajne skrywa potężny potencjał dramatyzmu: zaostrzenie kryzysu męskości oraz nieunikniony konflikt pomiędzy nieświadomymi popędami a superego.
„Nasz bunt jest jałowy, miałki. Nie mamy języka, przy pomocy którego moglibyśmy go wyrazić, ani nowych wartości – różnych od liberalno-demokratycznych – które dałoby się wnieść na sztandar. A jednocześnie bardzo chcemy się buntować”, mówi w rozmowie o swojej książce „Czas zwyrodniały” Jan Tokarski.
Pamiętają PRL, lecz kształcili się już w nowej rzeczywistości. Nie starzy, ale już nie najmłodsi. Kim są dzisiejsi trzydziestolatkowie, dorastający w cieniu ustrojowej transformacji? Wspomnieniowa książka Pauliny Wilk miała być ich zbiorowym portretem. Wyszedł portret pojedynczy – i nie do końca udany.
Kwalifikując film jako katastroficzny, warto przeprowadzić test dwóch pytań. Pierwsze: czy film opowiada o nagłym krachu jakiegoś globalnego, życiodajnego systemu? Drugie: czy opiera się na dominancie moralnej, względnie polityczno-moralnej? „Wilk z Wall Street” spełnia pierwsze z nich. Kołem zamachowym historii jest bowiem globalny krach systemu finansowego (Czarny Poniedziałek roku 1987), które to zdarzenie formuje głównego bohatera.
Czy dziś możemy skutecznie kontestować system? Czy wywrotowe, oddolne ruchy mają szanse zmienić znaczenia wdrukowane w nasz „rynkowy” sposób bycia w świecie?
Jacek Kołtan All inclusive. Przestrzeń kryształowego pałacu według Petera Sloterdijka Dzięki telefonom komórkowym udaje nam się unieszczęśliwiać innych na odległość. Możliwość tę, pozostawioną niegdyś jedynie najbliższym sąsiadom, zapewniają nam dziś zaawansowane technologie – zauważa niemiecki filozof Peter Sloterdijk w wydanej właśnie w Polsce, a napisanej ponad siedem lat temu, książce „Kryształowy pałac”. Znajdujemy się w […]
Paweł Marczewski „1994”, czyli wiek niewinności. O albumie Mikołaja Długosza Wszystko było prostsze w czasach, kiedy producenci wszelakich dóbr nie byli jeszcze zajęci obsesyjną gonitwą za przewagą różnicującą, która miała zapewnić im choćby krótkotrwałe zwycięstwo w walce z konkurencją, a nieliczni spece od marketingu starali się przede wszystkim utrafić w potrzeby konsumentów niż owe potrzeby […]