Wszystkie te polskie gry ostatnich dwustu lat – w zdradę, honor, martyrologię, ale i samokrytycyzm – pokazują, że przede wszystkim mamy problem z polskością jako wspólnotą. Ciągle musimy określać jej granice i szukamy, kto aktualnie zdradził.
Książka Leszczyńskiego trafia dziś na wyjątkowo podatny grunt. Nigdy się nie lubiliśmy, ale dzisiaj nie lubimy się szczególnie. Od czasu, gdy „dobra zmiana” stała się dominującą narracją w krajowym życiu społeczno-politycznym, medialny dyskurs pogardy oficjalnie wkroczył na kolejny etap: politycznego przemysłu nienawiści.
Jeżeli ktoś szuka jakiegoś literackiego pomostu pomiędzy wyrachowaniem „uznanych” a zapalczywością „młodych”, niech pyta o Radosława Jurczaka. O jego debiutanckim tomiku, który „szturmem powinien wziąć tegoroczne debiuty”, pisze Krzysztof Sztafa.
„Danke” jest doskonałą figurą ogólniejszej niemoty panującej w ostatnich latach – szczęśliwie z pewnymi wyjątkami – w tym wariancie najnowszej polskiej prozy, która usiłuje skonceptualizować dzisiejszą rzeczywistość, jakoś ją literacko przerobić.
Maja Staśko wskazała na rzecz istotną, jaką jest brak rzeczywistej platformy, na której najmłodsi mogliby wykrzyczeć swoje racje. Tworzymy „jakąś” wspólnotę, rozproszoną, wątłą, która jednak jest wspólnotą ludzi zgromadzonych na jednej sali. Tylko tyle i aż tyle.
Pewnie, że „lepiej i przyjemniej jest się z klasykami nieustannie kłócić” niż ich odrzucać, tylko że młodzi nie mają dostępu do realnej platformy, z której ich krytyka czy niezadowolone poetyckie pomruki byłyby słyszalne – nie mówiąc o kłótni. Nie mówiąc o krzyku.
Niegdyś prowokacyjne koncepcje Derridy lub Foucaulta coraz częściej powracają jako starte intelektualne monety. W samym tym zjawisku nie ma jeszcze nic złego. Gorzej, gdy ktoś – tak jak Krzysztof Sztafa – próbuje sprzedać oczywistość jako prawdę dopiero co objawioną.
Dzisiejsi najmłodsi poeci częściej skupiają się wokół niszowych, internetowych portali niż wokół szacownych wydawnictw w stylu Biura Literackiego. To najczęściej w tej absolutnej literackiej niszy można spotykać się dziś z największym poetyckim fermentem.
Murek przenosi nas do widmowego świata tak tajemniczego, jak postać Miczurina, radzieckiego genetyka, wierzącego, że człowiek jest w stanie zaprojektować otaczającą go przyrodę. To debiut, jakiego na polskim rynku wydawniczym nie było od lat.