„Niektórzy nazywają go zbrodniarzem, ale wina naukowców jest zawsze dyskusyjna. Twórca bomby atomowej to człowiek, który współtworzył nowoczesność i nadał kształt czasom, w których żyjemy” – pisze prof. Lech M. Nijakowski, którego poprosiliśmy, żeby poszedł na film „Oppenheimer”.
Żydzi byli w Europie tradycyjnie obcym konstytutywnym, który stał się osnową kultur narodowych. Książka wybitnego historyka wprowadza nas w historię dyskryminowania i zabijania Żydów. To wstrząsający opis ograniczania praw, pogromów i eksterminacji. To obowiązkowa lektura, zwłaszcza dla tych, którzy mówią, że o Żydach pisze się dziś zbyt wiele.
Szanowni Państwo! Po drugiej wojnie światowej państwa umówiły się, że ludobójstwo już się nie zdarzy. Wcześniej ustaliły, że nawet na wojnie powinny przestrzegać pewnych zasad humanitarnych. Mechanizm prawny pozostał jednak bezzębny, a jedyną skuteczną siłą po raz kolejny okazuje się siła agresji. Znowu więc dzieje się to, co miało się już nie zdarzyć. Widzimy analogie […]
W Buczy doszło do zbrodni. Niezależnie od tego, jak ją nazwiemy – ludobójstwem, zbrodnią przeciwko ludzkości czy zbrodnią wojenną – Bucza stała się symbolem, jak Auschwitz. Federacja Rosyjska już przez wieki nie uwolni się od tego piętna bez względu na to, co dokładnie ustali Międzynarodowy Trybunał Karny.
O filmie „Nie patrz w górę” i tym, jak nie opowiadać o końcu świata, Jarosław Kuisz rozmawia z prof. Lechem Nijakowskim i Kacprem Szuleckim.
Nikki Meredith napisała fascynujący reportaż, dokumentując swoje spotkania z kobietami z „Rodziny” Mansona. Na przekór tytułowi książki przedstawia skazane jako osoby, które wpadły w sidła charyzmatycznego lidera i podstępnych okoliczności. Za to potwora tropi w każdym z nas.
Częściej zdarza nam się czytać książki potomków ofiar niż oprawców. Reportaż Natalii Budzyńskiej należy do tych ostatnich. To nakreślony bez retuszy portret wuja Alfreda Trzebinskiego, lekarza SS skazanego za zamordowanie dzieci w obozie koncentracyjnym. W jego biografii przegląda się wielka historia o najbardziej szpetnym obliczu.
Książka Ostrowskiej, wbrew pierwszemu wrażeniu, nie jest reportażem historycznym. To rzetelne studium historyczne seksualnej pracy przymusowej kobiet w czasie wojny, które wymaga od czytelnika skupienia. Podobnie jak temat, który pomimo dekad, jakie minęły od końca wojny, nadal stanowi społeczne tabu – także wśród ocalonych.
W latach 70. książka Heinza Hegera przełamała na Zachodzie tabu wokół doświadczeń homoseksualnych więźniów obozów koncentracyjnych III Rzeszy. Po 40 latach ukazuje się w Polsce i ma podobną rolę do odegrania.
Polityka historyczna rządu Prawa i Sprawiedliwości budzi ostrą krytykę, a wręcz strach. Czy jednak działania obecnych władz faktycznie wnoszą nową jakość w polskie debaty o przeszłości? Może warto raczej spytać, czy marginalizacja, wykluczenie i arbitralność nie są już od lat ich stałymi elementami?
Szanowni Państwo, nie tak dawno mogliśmy usłyszeć historię „Bożego Człowieka z Nowego Sącza” – byłego kierowcy, który nagle wystąpił w roli znachora i niósł potrzebującym „dar od Pana”. Sprawa stała się głośna, gdy pod wpływem „terapii” zmarło niemowlę. Rodzice zawierzyli znachorowi, a nie lekarzom. W mass mediach posypały się jednoznaczne wyroki: głupi, ciemni, zapewne głęboko […]
Wraz z rozwojem nowoczesnej medycyny i zanikaniem kultur ludowych coraz bardziej dziwi nas to, że ludzie porzucają błogosławieństwa opieki medycznej i sięgają po mniej lub bardziej cudaczne praktyki uzdrowicielskie.
„Zagłada Żydów europejskich” Raula Hilberga to pierwsza naukowa synteza ludobójstwa Żydów napisana z takim rozmachem i wywołująca tak gorące spory wśród historyków. Jej polskie tłumaczenie otrzymaliśmy dopiero teraz – dzięki uporowi tłumacza, prywatnego fundatora i Centrum Badań nad Zagładą Żydów. Nareszcie.
Szanowni Państwo, radio podsycało nienawiść, uzbrojone bojówki mężczyzn uczestniczyły w szkoleniach, rozdano kilkaset tysięcy chińskich maczet, maczugi ponabijano gwoździami. 6 kwietnia 1994 r. to ponura data. Dwie dekady temu w Rwandzie rozpoczęła się rzeź. W przeciągu 100 dni Hutu wymordowali blisko milion Tutsi. Niemoc Zachodu w obliczu ludobójstwa była porażająca. Społeczność międzynarodowa zignorowała wszelkie sygnały […]
Wspominając przeszłe zbrodnie, nie wystarczy ograniczyć się do upamiętniania ofiar i inicjowania dialogu intelektualistów. Trzeba budować międzynarodowe sieci obywateli świadomych nieustającego zagrożenia ludobójstwem, przekonuje socjolog.