Szanowni Państwo! Niedługo po premierze dwóch najgorętszych tytułów lata – „Barbie” i „Oppenheimera” – internet obiegło zdjęcie Quentina Tarantino, który po wyjściu z filmu o genialnym naukowcu, twórcy bomby atomowej, kupuje bilet na opowieść o różowym świecie najsłynniejszej lalki świata. Tym samym słynny reżyser podchwycił trend oglądania za jednym posiedzeniem w kinie obu filmów, które […]
Szanowni Państwo! Dzieją się rzeczy niewyobrażalne. Zamknięcie największych ikonicznych miast globalnej wioski – na czele z Nowym Jorkiem – do tej pory było wyłącznie przedmiotem fantazji autorów filmów katastroficznych. A dziś, zaledwie kilka tygodni po tym jak wirus dotarł do Stanów Zjednoczonych, staje się faktem. Przestają działać usługi, które dotychczas uznawaliśmy za oczywiste – teatry, […]
W przeszłości dzieła kultury popularnej wstrząsały opinią publiczną. Dzisiaj jest inaczej. Nasza kultura popularna skapitalizowała kryzysy i lęki konsumentów. Chociaż w przedstawieniach kulturowych na różne sposoby odgrywa się apokalipsę, wabiąc tym czytelników i widzów, żyjemy pod hegemonią happy endu.
Książka Ostrowskiej, wbrew pierwszemu wrażeniu, nie jest reportażem historycznym. To rzetelne studium historyczne seksualnej pracy przymusowej kobiet w czasie wojny, które wymaga od czytelnika skupienia. Podobnie jak temat, który pomimo dekad, jakie minęły od końca wojny, nadal stanowi społeczne tabu – także wśród ocalonych.
Recenzowanie książki o ludobójstwach nie jest sprawą prostą. Z repertuaru recenzenta wypaść siłą rzeczy muszą sztampy typu „dobry język”, „wartko poprowadzona narracja” czy „przystępny styl”. „Nijakowski atrakcyjnie przedstawił ludobójstwa” brzmiałoby ciut dwuznacznie, „Nijakowski nie poległ na ludobójstwach” – jeszcze gorzej. Skoro recenzować trudno, to co dopiero pisać!
Rafał Lemkin latami zabiegał o zmianę prawa i uznanie zbrodni ludobójstwa przez społeczność międzynarodową. W końcu ONZ przyjęła stosowną konwencję w 1948 roku, szybko jednak okazało się, że mocarstwa, nieustannie powtarzające hasło „Nigdy więcej!”, porzuciły dziecko Lemkina.
Przyszłość jest metaforą, jak pisała Ursula K. Le Guin. Dlatego w tekstach postapokaliptycznych najbardziej frapujące jest to, co mówią o nas samych, żyjących w świecie, którego jeszcze nie zniszczyli kosmici ani bomby atomowe. Książka Lecha M. Nijakowskiego odsłania wiele z naszych przekonań.
Philippe Sands w reportażowym stylu kreśli sylwetki prawniczych osobowości XX wieku – Rafała Lemkina i Hersza Lauterpachta oraz z pasją opowiada o procesie norymberskim, koncepcjach „ludobójstwa” i „zbrodni przeciwko ludzkości”. A wszystko z Lwowem w tle.
Dlaczego tak dramatyczne wydarzenia, jak destrukcja cywilizacji i śmierć miliardów ludzi, stały się podstawą fabuły popularnych filmów? I co to nam mówi o współczesnych społeczeństwach? Z tymi pytaniami mierzy się w leksykonie Adam Horowski, dostarczając zarazem czytelnikowi rozrywkę na dobrym poziomie.
Szanowni Państwo, „Dziś, po 65 latach, poprzez odnalezienie doczesnych szczątków pana pułkownika, poprzez pamięć o bohaterstwie «żołnierzy niezłomnych», poprzez państwowe uroczystości pogrzebowe, przywracamy godność Polsce” – powiedział prezydent Andrzej Duda na pogrzebie jednego z „żołnierzy wyklętych”, płk. Zygmunta Szendzielarza, ps. „Łupaszka”. Dał tym samym jasno do zrozumienia, że dotychczasowe sposoby rozmowy o historii i jej […]
Lektura reportażu Kopińskiej o wypadkach w Ośrodku Wychowawczym Sióstr św. Karola Boromeusza w Zabrzu to schodzenie w kolejne kręgi dziecięcego piekła. Autorce udało się przy tym przełamać silne polskie tabu i przedstawić obłudny mechanizm chroniący duchownych.
Nowy film reżysera „Dystryktu 9” był przez wielu oczekiwany jako wydarzenie, choć słabe „Elizjum” powinno przesadne nadzieje wygasić. Obecna moda na dyskusje o posthumanizmie zdawała się gwarantować co najmniej strawny intelektualnie posiłek. Tymczasem „Chappie” to bajeczka – nudna i niemądra.
Książka Anny Janko jest powieścią o losach bliskich podczas wojennej gehenny. Ma ona jednak wyjątkowe znaczenie. Opisuje hekatombę wsi w czasie, w którym pamięć chłopskich ofiar jest gdzieś na uboczu oficjalnej przestrzeni upamiętniania II wojny światowej.
Figura lolity, seksualnie prowokującej małej dziewczynki, jest bez wątpienia jednym z najbardziej kontrowersyjnych tematów podejmowanych od stuleci w różnych dziełach kultury. O tym, jak nowa książka Katarzyny Przyłuskiej-Urbanowicz analizuje to zagadnienie, pisze socjolog Lech M. Nijakowski.