Ostrowska pokazuje, że zapominanie jest praktyką. Jest pracą, która ma prowadzić do niedopuszczenia pewnej obecności. To, że w naszej zbiorowej pamięci nie ma miejsca na ofiary nazistowskiego reżimu prześladowane za swoją nieheteronormatywność jest właśnie jej owocem.
Osoby transpłciowe potrzebują naszego wsparcia, ponieważ ich sytuacja jest bardzo trudna, a ich głos w Polsce nie jest słyszany. Sprowadzanie ich aktywizmu do „ideologii trans” to niedobra strategia.
Transseksualizm wszędzie – w mniejszym lub większym stopniu – jest tematem tabu. Wszędzie jest skomplikowaną psychologicznie i socjologicznie sprawą, bo taki mamy świat. Może w środowisku rockmanów jeszcze bardziej, bo przylgnął do nich wizerunek twardych facetów, którzy po koncercie walną dwie butelki whisky i garść piguł.
Zaskakuje, że do wielu duchownych Kościoła katolickiego nie dotarło jeszcze, że ani wiary, ani określonej interpretacji wartości chrześcijańskich nie da się wymusić paragrafami.
Debiut Vidal-Naqueta łamie schemat opowieści o pracownikach seksualnych rodem z „Pretty Woman”. Francuski reżyser podąża śladem Jeana Geneta, pokazując świat, w którym nie ma możliwości awansu społecznego. Czy życie na marginesie społeczeństwa może przynieść bohaterom wolność, na którą większość ludzi nie może sobie pozwolić?
W imię tych słabszych artysta występuje. Bo wystawa poza tym, że jest wojenna, jest religijna. Ni mniej, ni więcej, zaczynamy wojnę religijną w Polsce AD 2019.
Lukas Dhont nie opowiada o problemach, z jakimi zmagają się osoby transpłciowe, lecz przedstawia odkrywanie swojej tożsamości jako element dojrzewania. Czy jednak w Polsce proces wchodzenia w dorosłość Lary mógłby przebiegać tak, jak w Belgii?
„Dziwniejsze historie” to opowieść o osobach LGBTQ żyjących w czasach okupacji i tuż po wojnie. Wbrew krytykom, ten reportaż historyczny jest całkiem nieźle napisany, choć można mu zarzucić jedno. Zawarte w niej historie mają w sobie jakiś czar, jednak ich kontynuacja pozostawia pewien niedosyt. No i z całego LGBTQ tylko literka G jest naszkicowana z większym rozmachem.
Film Campillo zwraca uwagę na społeczny mechanizm zamiatania pod dywan wszelkich spraw niewygodnych dla większości. I chociaż dzisiaj wydaje się, że epidemia AIDS to już przeszłość, ta wizja jest nadal przerażająco aktualna.
Migracje, #MeToo, pro-choice, homofobia, populizm, wycinka puszczy – jakie filmy warto obejrzeć lub sobie przypomnieć, żeby przemyśleć bolączki 2017 r.? Zamiast rankingów premier minionego sezonu autorzy i redaktorzy działu Patrząc zapraszają do subiektywnego przeglądu wyzwań, jakie przyniósł 2017 r., oraz filmowych punktów odniesienia do nich.
Czy transpłciowa Marina, bohaterka chilijskiego kandydata do Oscara, może wyrwać się z kulturowego getta, w którym zamyka się zazwyczaj filmowe postaci LGBTQ?
Szanowni Państwo! „Jeśli Polska jest zaściankiem, warto żyć w zaścianku”, pisze Piotr Zaremba we „wSieci” w kontekście debaty nad legalizacją związków homoseksualnych. Temat ten powraca w Polsce regularnie. I powracać będzie – dopóki ta kwestia nie znajdzie uregulowania prawnego. Ostatnim przyczynkiem do jego ponownego poruszenia była legalizacja małżeństw homoseksualnych w Niemczech i to za rządów […]
Barry Jenkins uważa swój film za dramat o dorastaniu osób LGBT. Jednak „Moonlight” jest czymś więcej. Nie ignorując bohaterów i bohaterek, nie czyniąc z nich symboli i metafor, reżyser porusza tematy, które dotykają każdego widza.
Jej Perfekcyjność Skóra i twarz Almodovara Zadanie, jakie stawia sobie postać grana przez Antonio Banderasa w najnowszym filmie Almodovara, to stworzenie (drogą nielegalnych modyfikacji genetycznych) skóry bardziej odpornej na zniszczenia niż ta naturalna. Bohatera poznajemy jednak także jako dumnego chirurga plastycznego, który chwali się, że brał udział w dwóch z czterech dotychczas przeprowadzonych na całym […]