Dla jednych Neapol to przede wszystkim zbiory malarstwa w Muzeum Capodimonte, kościoły usytuowane w Centro Storico i zapierający dech w piersiach widok na Zatokę Neapolitańską. Dla innych – wąskie uliczki wypełnione zapachem smażeniny i spalin. Zwykłe neapolitańskie życie toczy się jednak gdzie indziej.
Jeśli uważacie, że o kobiecej przyjaźni wszystko powiedziała ostatnio Elena Ferrante, to grubo się mylicie. Wizja przyjaźni według Goliardy Sapienzy, również Włoszki z południa – tym razem nie z Neapolu, ale Sycylii – jest o wiele bardziej przekonująca i po prostu zdrowsza.
Czym jest książka Malapartego? Prawdę mówiąc, nie wiem. Reportażem? Do pewnego stopnia. Fikcją? Trochę. Próbą wybielenia własnej postaci przez narcystycznego dandysa, do końca zakochanego we władzy? O tak. Arcydziełem? Na pewno.
Italo Calvino jest jednym tych z pisarzy, dla których literatura była przede wszystkim wyrafinowaną grą, szaradą. Warto sobie jednak uprzytomnić, że ten przekonany lewak i postmodernista oddawał szczery, nieironiczny hołd zarówno przeszłości, jak i tradycji, nie dostrzegając żadnej sprzeczności w swojej postawie.
Czy Saverio Costanzowi udało się oddać charakterystyczny klimat twórczości tajemniczej pisarki? I jak porozumiał się on z autorką, której prawdziwa tożsamość do dziś nie jest znana?
Dla wielu Calasso to przede wszystkim autor erudycyjnych esejów o literaturze. Jednak kto wie, czy dziełem życia włoskiego pisarza nie jest słynne wydawnictwo Adelphi. „Ślad wydawcy” to opowieść o tym, jak doszło do jego powstania, i próba odpowiedzi na pytanie, na czym polega prawdziwy sekret wydawniczego fachu.
Ferrara to jeden z cichych bohaterów opowiadań Bassaniego. Jest ona jednak dla włoskiego pisarza czymś więcej niż przykładem pięknego zabytkowego miasta. W jej dziejach jak w soczewce odbija się u Bassaniego skomplikowana historia faszystowskich Włoch.
Powieść Giorgia Bassaniego to historia wykluczenia. Bohater zamieszkujący przedwojenną Ferrarę zostaje odrzucony przez społeczność z powodu homoerotycznego romansu. Jest to jednocześnie echo odrzucenia ferraryjskich Żydów. Metafora Bassaniego utkana jest jednak z najdelikatniejszych nici.
Choć „Marcovaldo” tylko zapowiada wątki, które w pełni wybrzmią dopiero w „Niewidzialnych miastach” czy „Jeśli zimową nocą podróżny”, to i tak znalazłem w nim wszystko to, za co uwielbiam Calvino – dziecięcą radość płynącą z opowiadania historii i przewijającą się lekkość.
Łukasz Wróbel Jestem siłą pochodzącą z przeszłości… W Polsce Pasolini uchodzi przede wszystkim za reżysera. Błędem jest jednak oddzielać jego filmy od innych uprawianych przezeń form wypowiedzi. Był bowiem najpierw poetą (debiutował w dziewiętnastym roku życia), potem powieściopisarzem, jednocześnie zaś dramatopisarzem i eseistą. Zajmował się też malarstwem, tworzył rysunki, obrazy, asamblaże i kolaże. Nie należy […]