Historie straceńców i dekowników, opowieści o upadku imperiów i narodzinach nowego świata, humoreski, apokaliptyczne sztuki i miłosne wiersze. W ramach cyklu „Lektury na czas kwarantanny” przypominamy zestawienie czternastu najlepszych powieści o I wojnie światowej.
W noc przed Dniem Zadusznym, z 1 na 2 listopada 1975 roku na plaży w Ostii brutalnie zamordowano Piera Paola Pasoliniego. Tyle wiadomo na sto procent. Reszta ginie w domysłach, mroku spowijającym ludzkie wnętrza, bagnie burżuazyjnego społeczeństwa, szambie polityki, pośród marginesu społecznego, wreszcie w heretyckich wymiarach twórczości.
Książka Claude’a Burgelina to pierwsza biografia Georges’a Pereca dostępna na polskim rynku. Nie jest to jednak zwykły zbiór faktów. Burgelin opowiada o Perecu przez jego dzieło, pod którym kryją się mrok i otchłań wplątane w jego życiorys.
Przez dziwną głowę, a właściwie oczy Witkacego wchodzimy w dziwną głowę oraz oczy Brunona Schulza, stamtąd wejdziemy wprost do głowy Juliana Tuwima – cały czas będąc, oczywiście, w głowie (i oczach) Jana Gondowicza.
Historie straceńców i dekowników, opowieści o upadku imperiów i narodzinach nowego świata, humoreski, apokaliptyczne sztuki i miłosne wiersze. Utworów opowiadających o I wojnie jest zadziwiająco dużo. O najlepszych z nich – w zupełnie subiektywnym rankingu – piszą redaktorzy „Kultury Liberalnej”.
O czym traktuje „Sońka” Karpowicza? Krytycy wskazywali na fałsz historycznego patosu, mechanizm powieściowej manipulacji czy splot miłości i polityki. „Sońka” to jednak przede wszystkim opowieść o odprowadzeniu historii w przeszłość – historii takiej, jaką była: bez reguł i bez porządku. Bolesnej i niezrozumiałej.
Łukasz Wróbel Złote runo nicości „Pamiętam jak powiedziano mi, zanim się z nim zetknąłem, że Georges Perec lubi się zdrowo pośmiać. Człowiek, którego poznałem, był pełen rozpaczy, ale w towarzystwie rzucał kalambur za kalamburem, nerwowo, nieomal kompulsywnie” – wspominał przed laty Harry Mathews [1]. I nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ten lapidarny konterfekt chwyta […]
Łukasz Wróbel Jestem siłą pochodzącą z przeszłości… W Polsce Pasolini uchodzi przede wszystkim za reżysera. Błędem jest jednak oddzielać jego filmy od innych uprawianych przezeń form wypowiedzi. Był bowiem najpierw poetą (debiutował w dziewiętnastym roku życia), potem powieściopisarzem, jednocześnie zaś dramatopisarzem i eseistą. Zajmował się też malarstwem, tworzył rysunki, obrazy, asamblaże i kolaże. Nie należy […]
Łukasz Wróbel Pochwała stworzenia Początek XXI wieku zbiegł się z upowszechnieniem książek, których treść znajduje się na nośnikach elektronicznych. Czytniki z ekranem z e-papieru, tablety i smartfony zawłaszczyły czytających w metrach, autobusach i tramwajach pod każdym niebem tego świata. Paradoksalnie to jednak właśnie dzięki nim książka papierowa, fizyczny przedmiot, nie tylko ma szanse zostać uratowana, […]
Łukasz Wróbel Boris Vian – kwadratowa centryfuga Za dnia był inżynierem pracującym we Francuskim Stowarzyszeniu Normalizacyjnym (AFNOR), wieczorami jazzmanem szalejącym z trąbką w klubach muzycznych Paryża. Pisał skandalizujące i szalone powieści, wiersze, dramaty, opery, piosenki, był tłumaczem, aktorem, wynalazcą, malarzem i krytykiem muzycznym. Udało mu się obrazić pół Paryża, zmarł podczas prapremiery filmu będącego ekranizacją […]
Łukasz Wróbel Imaginarium. Wokół „Zagubionych dziewcząt” Alana Moore’a i Melindy Gebbie „Pożądanie to nieznany ląd, który odkrywamy jako dzieci i gdzie nic nie ma najmniejszego sensu” – powiada jedna z bohaterek „Zagubionych dziewcząt”, splatając w celnej frazie doświadczenie bezinteresownej, dziecięcej ciekawości, seksualności nieskażonej ideologicznym i mieszczańskim pojęciem grzechu oraz fantazji, narzędzia pozwalającego poszerzyć spektrum wymiarów […]
Łukasz Wróbel Kunstkamera. Gondowicza paradoksy o autorze Książka Jana Gondowicza podziela charakterystykę egzystencjalną tekstów, o których mówi – to literatura niekonieczna i nieoczywista, acz niezbędna i diabelnie potrzebna. Jesienią 1947 roku w kilku paryskich księgarniach na Saint-Germain-des-Prés pojawiła się w sprzedaży opublikowana anonimowo, tajemnicza „Da Costa Encyclopédie” – jak się później okazało, dzieło powstałe na […]
Łukasz Wróbel John Ashbery albo o niemożliwości alegorii Z czego zrobiona jest poezja? Jak konstruuje się narrację? Wreszcie, kim jest pisarz? John Ashbery w wydanej przez Biuro Literackie książce poetyckiej „Cztery poematy” nie udziela odpowiedzi na te pytania, on je inscenizuje. Roland Barthes powiadał, że pisarz to ktoś, kto ma problem z językiem, kto morduje […]
Derrida nieustannie wsuwał patyk w szprychy koła zamachowego zachodniej metafizyki. Dziś jego nazwisko znajduje się na listach lektur i wśród zagadnień egzaminacyjnych. Dekonstrukcja zbiera swoje żniwo.
Łukasz Wróbel Król poszukiwaczy siebie Gir, Mœbius, Jean Giraud. Człowiek o wielu twarzach. Wraz z jego śmiercią straciliśmy jednego z największych magów sztuki komiksowej. 10 marca 2012 roku. Sobota. Francuski dziennik „Le Figaro” cytuje wypowiedź Ministra Kultury Republiki Francuskiej, Frédérica Mitteranda, poświęconą Girowi, twórcy „wspaniałej i – jak podkreśla polityk – od dawna należącej do […]