Tegoroczny, 13. Międzynarodowy Festiwal „Chopin i Jego Europa” ma jeden z ciekawszych programów – i pod względem prezentowanych utworów, i zaproszonych wykonawców.
Słuchacz odwiedzający koncerty, na których występują powszechnie uznani wykonawcy, nie zastanawia się nad tym, czy zdołają oni nadać kształt wykonywanym utworom. Jest tego pewny i jedyne, co może go zastanawiać, to jaki ów kształt będzie. Słuchacz nie bierze też pod uwagę możliwości nieczystych zagrań, a jeśli przydarzą się one wykonawcy, taktownie uda, że ich nie dostrzegł.
Warszawska publiczność filharmoniczna z upodobaniem łączy dwie czynności – klaskanie i wstawanie z miejsc. Zdarza się jej to nawet wtedy, gdy sami wykonawcy nie spodziewają się aż tak dobitnego wyrazu uznania dla zaprezentowanych przed chwilą wykonań. Uważny (a może tylko uprzedzony) obserwator, jeżeli tylko siedzi (i tylko siedzi) w pierwszych rzędach, może wówczas zauważyć na twarzach artystów lekką konsternację.