Nagrodzony w Cannes film Grímura Hákonarsona ma troje bohaterów: owce, ludzi oraz Islandię. Jego siłą jest jednak nie wyjątkowy i osobliwy sam w sobie islandzki krajobraz, ale szczerość i prostota w opowiadaniu historii o ludzkich charakterach.
Płakaliśmy ze wzruszenia i drżeliśmy z zachwytu na dobrych filmach, leczyliśmy złamane serca po tych złych. Podobnie jak w ubiegłym roku, redaktorzy działu Patrząc – na co dzień ukryci za tekstami innych autorów – wspólnie wychodzą z cienia, by podzielić się z Państwem zestawieniem swych filmowych radości i rozczarowań.
Danny Boyle, reżyser brytyjskiej inscenizacji „Frankensteina”, sięgnął po figurę gotyckiego sobowtóra: doppelgängera. Frankenstein i jego Stwór stają się jednym, tragicznym bohaterem tej opowieści.
„Biophilia Live” to nie tylko zapis koncertu z 2013 roku. To również mariaż technologii, filmu przyrodniczego i audiowizualnej synestezji. Trzecim wymiarem projektu Björk jest przeżycie filozoficzne, które pozwala ujrzeć miłość z perspektywy wirusa atakującego żywą tkankę.
Na pierwsze danie Bram Stoker i Mary Shelley, na drugie – Dorian Gray i opętana arystokratka, na deser – wilkołak i smutny potwór Frankensteina, który szuka miłości. Całość zalana gęstym sosem powieści gotyckiej z dodatkiem paradoksów modernizującej się wiktoriańskiej Anglii. W taki oto sposób „Penny Dreadful” zaprasza widzów do intelektualnej uczty.
Opowiadając po raz kolejny historię doktora Frankensteina, należy liczyć się z przepastnym zasobem dwustuletniej tradycji. Jeżeli ktoś nie ma jednak do powiedzenia absolutnie nic, a aspiruje do stworzenia poważnego obrazu, powinien chyba równie poważnie zastanowić się nad samym sobą.
Zarówno w przypadku specyficznej prozy Jerzego Pilcha, jak i filmowych realizacji Wojciecha Smarzowskiego mamy do czynienia z podobnym zjawiskiem. Pochwała kunsztu idzie w parze z zarzutami pustej grafomanii. A laudacja nowatorstwa i odwagi – z opiniami o sadystycznej błazenadzie.
Rok 2014 chcielibyśmy powitać inauguracją nowej tradycji. Redaktorzy działu „Patrząc”, na co dzień zajęci przede wszystkim redagowaniem tekstów innych autorów, sami niejednokrotnie pisali własne eseje – a nawet jak nie pisali, to chodzili i patrzyli. Specjalnie dla Państwa przygotowali podsumowanie ich filmowych ekscytacji, wzruszeń i rozczarowań w 2013 roku.
„W mojej pracy nie ma różnicy między hałasem i muzyką. Nie mam pojęcia, co nazywasz muzyką, a co hałasem. To zależy od osoby. Jeśli hałas znaczy przykry dźwięk, to dla mnie muzyka pop jest hałasem.” Masami Akita (Merzbow), „Kultura dźwięku. Teksty o muzyce nowoczesnej” Wrzesień był miesiącem szczególnie hojnym dla wszystkich, których w jakiś sposób […]