„Nie czuję się dziś częścią żadnego środowiska. Jestem raczej skazany na stanie z boku i recenzowanie. Nie widzę szansy na entuzjazm i na wskazanie swojego obozu politycznego. Ja się generalnie w najbliższych latach niewiele po polityce spodziewam”.
Od kilku tygodni PSL stara się wymusić na PO wspólny start w wyborach, bez ugrupowań lewicowych, które miałyby stworzyć odrębny blok. Władysław Kosiniak-Kamysz ma rację, że taki układ może dać opozycji łącznie lepszy wynik niż jedna, wspólna lista. Ale dla Grzegorza Schetyny to fatalne rozwiązanie. Zresztą sam Kosiniak-Kamysz robi wiele, by do koalicji PO-PSL nie doszło.
Szanowni Państwo! „Wierzę, że śmierć Pawła zmieni ludzi w bardziej trwały sposób – ludzie stają się coraz bardziej świadomi tego, do czego może prowadzić mowa nienawiści, i mamy nadzieję, że wielu nie będzie dłużej tolerować takiej agresji”, powiedział dziennikowi „New York Times” Aleksander Hall, przyjaciel Pawła Adamowicza. Niestety, zaledwie kilka dni po pogrzebie prezydenta Gdańska […]
Nikt nie odbiera dziennikarzom prawa do własnych poglądów oraz ich prezentowania w działach opinii. Jest jednak granica między poglądami politycznymi a bezkrytyczną apologią.
To, co kierownictwo Prawa i Sprawiedliwości i część zwolenników tej partii zrobili z wypadkiem pod Smoleńskiem, to jedna z największych – o ile nie największa – nieprzyzwoitość polskiej polityki w historii III RP. Tragiczną śmierć 96 ludzi wykorzystano w dużej mierze do cementowania własnego obozu politycznego. I to w tak kuriozalny sposób, że – jeśli przypomnimy fakty – tragedia jawi się jako ponura farsa.
Po decyzji Komisji Europejskiej o uruchomieniu artykułu 7 traktatu lizbońskiego politycy i zwolennicy PiS-u wystartowali do mediów – tradycyjnych oraz społecznościowych – z misją wskazania winnych. Podawane przez nich „argumenty” z grubsza można podzielić na trzy typy. Żaden z nich nie ma wiele wspólnego z prawdą.
Jeśli naprawdę chcemy w Polsce coś zmienić, musimy przestać zastanawiać się, kto zaczął, a zamiast tego uzbroić się w nieco więcej cierpliwości nawet wobec nielubianych oponentów.
Przyszłość zależy od tego, jak wyglądać będzie centrowa opozycja. Jeśli ta może mieć na coś wpływ, to na standardy kultury politycznej. A to przecież one okazały się najsłabszym ogniwem polskiej demokracji.
Brexit postawił polską „niepokorną” prawicę w bardzo kłopotliwym położeniu. Nie wiadomo – cieszyć się czy niepokoić. Zwolennikom tej pierwszej opcji nosa utarł Jarosław Kaczyński, który powiedział jednoznacznie: „stało się coś bardzo, bardzo złego”, a następnie zaproponował stworzenie wielkiej unijnej armii.
Podczas toczącej się właśnie w Polsce dyskusji na temat wyników wyborów samorządowych mamy do czynienia ze spektakularnym triumfem logiki fałszerstwa. Fałszerstwa nie wyborczego, ale intelektualnego.