„Wdowy, psy, koty i rupiecie nie są mile widziane” – mówi w jednej ze scen mężczyzna w teherańskim biurze pośrednictwa mieszkaniowego. O karze śmierci oraz jej wpływie na irańskie społeczeństwo – a zwłaszcza los kobiet – rozmawia Łukasz Kanafa z reżyserami filmu, Behtashem Sanaeehą oraz Maryam Moghaddam.
Zderzenie jednostki z bezosobową machiną ingerującą w najbardziej prywatne zakamarki egzystencji – to motyw stale powracający w kinie państw zmagających się z autorytaryzmem. „Uczciwy człowiek” sugeruje, że jedyny wybór pozostawiony w tych warunkach jednostce może dotyczyć mniejszego zła.
W powszechnej świadomości człowieka Zachodu odległe kulturowo systemy opresyjne istnieją według określonego schematu. W myśl tej zasady Iran to zamordystyczny islamski skansen, zamieszkały przez tabuny nienawistników przepełnionych rządzą mordu chrześcijan. Jednak film „Rękopisy nie płoną” Mohammada Rasoulofa uzmysławia nam, że władza autorytarna przytłacza wszędzie tak samo, a doświadczenie współczesnych Irańczyków nie różni się bardzo od wspomnień Polaków sprzed 1989 r.