Toczy się poważna walka o symbole, o rozumienie tożsamości. O tym, jak postrzegamy świat, ma decydować polityka partyjna. Zamiast o „dobrach narodowych” proponuję więc mówić o „dobrach społecznych”. Co ma nas łączyć? Obszar, na którym można byłoby się porozumieć, to kultura wysoka.
Konflikt dotyczy tego, czym dobro narodowe jest, co uznajemy za dobro publiczne, państwowe, czy po prostu: wspólne. O ile nikomu nie przyjdzie do głowy wyburzenie Belwederu, żeby postawić na jego miejscu luksusowe osiedle, o tyle wyrżnięcie Puszczy Białowieskiej czy Karpackiej, by uzyskać drewno, okazało się dla rządu decyzją niezwykle prostą.
O polskości, terapii, poczuciu bezpieczeństwa i zagrożenia Jarosław Kuisz rozmawia z Dariuszem Bugalskim, wieloletnim dziennikarzem radiowej Trójki, autorem podkastu „K3”, pisarzem i poetą.
Żyjąc w postnarodowej Europie, często nie pamiętamy już, jak potężną siłą sprawczą w dziejach jest walka w obronie narodowej tożsamości. Ale na przykład dla Tuwy, która tylko w pierwszym miesiącu wojny utraciła na Ukrainie 96 poborowych, brzmieć to musi jak bajka o żelaznym wilku. Trzystutysięcznego narodu nie stać na taką daninę krwi dla Rosji.
O tym, jak pojęcie narodu ożyło w ostatnich tygodniach pod wpływem rosyjskiej inwazji na Ukrainę, a także o tym, jak ewoluowało ono w kontekście naszego regionu od oświecenia aż po współczesność – Jarosław Kuisz rozmawia z Maciejem Janowskim, historykiem i dyrektorem Instytutu Historii PAN.
Czy „Dziady” powinny dyżurnie obsługiwać wszelkie narodowe traumy? Najnowsza inscenizacja dramatu Mickiewicza afirmuje rewolucyjny potencjał współczesnej jednostki, nie jest jednak wolna od publicystycznych uproszczeń.
„Kobiety w «Bosorce» nie dochodzą bezpośrednio do głosu, ale mówią właśnie przez obrazy. Mówią silnym głosem, nie są ofiarami, są pewne siebie, groźne. Jak teraz, kiedy mówimy rządzącym «wy***lać»”. O swojej książce, łemkowskiej tożsamości, historycznych traumach i sile kobiet opowiada Katarzyna Szweda.
Andrzej Zybertowicz, doradca prezydenta Andrzeja Dudy, mówi o swoim konserwatyzmie, stosunku prawicy do środowiska LGBT, a także PiS-owskich zmianach w sądownictwie.
Dyskusje nad szczegółowymi propozycjami reform systemu emerytalnego w Polsce przypominają spór o to, jakimi dachówkami pokryć dach domu, który nie ma nawet fundamentów.
O poprawce nowelizacji ustawy o IPN powiedziano już mnóstwo. Spróbuję się jednak zająć nią raz jeszcze – jako historyk. Premier jest historykiem, więc porozmawiajmy jak historycy.
Polska leży na granicy Wschodu i Zachodu. Jeszcze za mojej pamięci mówiło się, że Polska leży w Europie Wschodniej. Od pewnego czasu mówi się, że leżymy w Europie Środkowo-Wschodniej. Ta zmiana językowa odzwierciedla nasze ambicje, o których będzie mowa poniżej.
Kiedy narody europejskie zaczęły wiedzieć o tym, że są narodami, i co je w tej wiedzy utwierdzało? Pojęcie narodu – pozornie oczywiste i chętnie (nad)używane – jest jednym z trudniejszych do zrozumienia słów, jeśli bliżej przyjrzeć się jego możliwym znaczeniom.
Nawołujemy, żeby na poważnie wziąć się za obronę pieroga – powołać fundację albo i redutę, wymyślić stosowne hasztagi, monitorować internet i przede wszystkim nie zwlekać – czas nagli!
Owszem, PiS doszedł do władzy w sposób demokratyczny. Lecz od chwili dojścia do władzy robi wszystko, co konieczne, aby tej władzy nie musieć oddawać.
Na czele rządu partii rzekomo reprezentującej „wolę ludu” i „głos suwerena” stoi człowiek, który nigdy nie startował w ogólnopolskich wyborach.