W najnowszym filmie Lanthimosa można doszukiwać się nie tylko śmiałego przetworzenia motywu Frankensteina czy feministycznego manifestu: to także ponura diagnoza nowoczesności – i rozprawa z jej mitami.
Co ma wspólnego Mistral, najważniejszy przedstawiciel dziewiętnastowiecznego odrodzenia prowansalskiego, i Maurras, ojciec francuskiego nacjonalizmu? Znali się i razem działali na rzecz rodzinnej Prowansji. Z jedną różnicą. Dla Maurrasa była ona ideowym konstruktem, politycznym narzędziem. Dla Mistrala – żywym doświadczeniem, które można ocalić dzięki literackiej fikcji. Jego „Poemat o Rodanie” to wybitny hołd złożony krainie francuskiego Południa.
Ludzie, którzy mówią „myśl samodzielnie”, prawie nigdy nie myślą samodzielnie. Zwykle powtarzają teorie spiskowe, które podsunął im ktoś inny.
Niepodległość to za mało – przekonuje nas Rafał Matyja. Aby sprawnie funkcjonować w nowoczesnym świecie, Polacy potrzebują wymyślić na nową swoją wizję historii i modernizacji. Taką, która stroni od anachronicznych stereotypów i nieuzasadnionych kompleksów, za to potrafi uczynić atut z półperyferyjności.
Na ogarniające nas rozpacz czy poczucie słabości późna nowoczesność zna jeden środek – rozmaite „techniki życia”, czyli błyskawiczne terapie, coachingi i kursy mindfulness. Koszt zupełnej likwidacji ciemnej strony naszej egzystencji – pisze Stawiszyński – jest jednak zaskakująco wysoki. Jak sobie zatem radzić z lękami i bezradnością? Jedną radę eseista wyraża wprost. Drugą trzeba odszukać na marginesie osobistego, arcylirycznego zakończenia.
„Ukrytą tezą tej książki, która nie jest nigdzie wprost wypowiedziana, jest to, że nowoczesność się kończy. A wraz z nowoczesnością kończy się też jej ulubiona forma polityczna, czyli demokracja liberalna”. O książce „Lęk i olśnienie. Esej o kulturze niepokoju” z prof. Leszkiem Koczanowiczem rozmawia Michał Matlak.
Ostatnie miesiące przywróciły świadomości społecznej problem epidemii. W „Kulturze Liberalnej” publikujemy zapis rozmowy z dr Eweliną Szpak o tym, czym zdrowie i choroba były po wojnie dla mieszkańców polskiej wsi – i jak walczono wtedy z widmem zarazy.
Książka Wigury może być ważna zwłaszcza dla ludzi identyfikujących się z myślą liberalną. Jej lektura jest formą terapii, ponieważ obnaża liberalne złudzenia co do roli racjonalności w polityce. Dobrze wprowadza też w arkana politycznej praktyki, w samym jej centrum stawiając emocje.
„Złodziejaszki” to daleki od stereotypowych wyobrażeń obraz Tokio, redefinicja postrzegania rodziny w społeczeństwie japońskim, a także komentarz do japońskiego „tu i teraz” na chwilę przed Igrzyskami Olimpijskimi w 2020 roku.
Życie osobiste Marty Kaczyńskiej jest żywym dowodem na to, że losy i związki obrońców wartości rodzinnych są zaskakująco współczesne. Im głośniej krzyczą o powrocie do tradycyjnych wartości, tym bardziej widać, że tego powrotu już nie ma.
„Strategia narodowo-katolicka ma w Polsce solidne podstawy społeczne. Jest reprodukowana wielogeneracyjnie, sprowadza się do znanych i wiarygodnych symboli. Nie spodziewam się, żeby polski Kościół zaczął podążać drogą imitacji ideałów centrum, czy też liberalizacji, bo to mu się zwyczajnie nie opłaca”.
„Liberalizm jest wewnętrznie sprzeczny. Chce stworzyć doskonale wolnego człowieka. Tylko żeby to zrobić, żeby zabezpieczyć te warunki wolności, musi stworzyć odpowiednie struktury, które na wiele sposobów na powrót czynią jednostki zniewolonymi. Wolność staje się iluzją” – mówi profesor politologii Uniwersytetu Notre Dame.
Liberalizm nie jest neutralny i nie jest tylko proceduralizmem. Jest także oparty na emocjach, pasjach i namiętnościach politycznych – choć kanalizowanych przez ramy prowadzenia sporów – a jednym z podstawowych celów, do jakich zmierza, jest umożliwienie jednostkom wspólnej realizacji ich modeli dobrego życia – pisze Rafał Wonicki, filozof polityki.
Nawołujemy, żeby na poważnie wziąć się za obronę pieroga – powołać fundację albo i redutę, wymyślić stosowne hasztagi, monitorować internet i przede wszystkim nie zwlekać – czas nagli!
Podstawowa iluzja, jaką starają się stworzyć politycy, to iluzja kontroli. Tego, że pewnie trzymają w dłoniach ster wydarzeń. Ale to nieprawda. Rzadko potrafią trafnie odczytać sens tego, co się dzieje.