Najnowsza książka Sylwii Chutnik „Dintojra” to zbiór jedenastu opowiadań, które w większości powstawały w bardzo różnych okresach i były pisane na konkretne okazje czy do konkretnych miejsc, co wyraźnie czuć podczas czytania. Wydawca szukał więc dla nich wspólnego motywu, którym ostatecznie uczynił – zemstę.
„Nieuzasadnione poczucie szczęścia” to debiut dojrzały. Nie tylko dlatego, że dojrzały jest jego autor. Tomasz Tyczyński opublikował tę książkę mając ponad sześćdziesiąt lat i widać tu bagaż życiowego doświadczenia. Dojrzały jest również język, dobrze skrojone zdania. Sposób, w jaki Tyczyński opisuje rzeczywistość, ma jednak swoje słabości i pułapki.
Jak zwykle bywa u Bator, także w „Ucieczce niedźwiedzicy” poznajemy przede wszystkim kobiety. Takie, które zaczynają na nowo – po rozstaniu lub śmierci, i te, które wybrały samotność czy może właśnie wolność. Wspólnym mianownikiem tego zbioru opowiadań jest też smutek.
„Czarna ręka, zsiadłe mleko” to zbiór opowiadań o nienormatywnej cielesności i zaburzeniach psychicznych. Szaulińska sugestywnie pokazuje, że rodzina biologiczna znajduje się dziś w stanie krytycznym. Artystycznie zbiór ten wydaje się jednak niespełniony. Są w nim momenty magiczne, śmiałe, brawurowe, ale równie często autorka osuwa się w dydaktyzm i publicystykę.
Wielogłosowa, finezyjna i emocjonalnie niezwykle mocna „Mapa” Barbary Sadurskiej do dziś pozostaje jednym z najlepszych prozatorskich debiutów ostatnich lat. „Czarny hetman” wypada na jej tle jak blady powidok. Sadurska to jednak znakomita pisarka. Wciąż więc czekam na jej drugą książkę.
W unikalnym odautorskim wstępie do tomu swoich młodzieńczych opowiadań Pynchon stwierdza, że są to teksty słabe, niedopracowane i literacko marne. Co chciał przez to powiedzieć jeden z czołowych światowych prozaików, skoro są wśród nich takie, które zostały uznane za kanon amerykańskiego postmodernizmu?
Oni w niewielkich grupach przemieszczają się po kraju i tropią artystów, niszczą ich dzieła, a wobec tych najbardziej opornych stosują fizyczną przemoc. Kim są? I o czym opowiada odczytana na nowo dystopijna proza Kay Dick? Najbardziej narzuca się porównanie do „Roku 1984” Orwella. Pisarka odkrywa nam jednak o wiele bardziej przerażającą prawdę.
Wiele utworów literackich powstałych na pograniczu XX i XXI wieku wygląda dziś tak, jakby pochodziły z zamierzchłej epoki. To czas, kiedy nie było smartfonów, Donald Trump był telewizyjnym celebrytą, a nazwisko Marka Zuckerberga mówiło coś jedynie jego rodzinie. Jednak opowiadania Saundersa z tamtych lat nic nie straciły przez upływ czasu. Są pisane w stylu literackim, który można by nazwać „korkonceptyzmem”.
Dla jednych Neapol to przede wszystkim zbiory malarstwa w Muzeum Capodimonte, kościoły usytuowane w Centro Storico i zapierający dech w piersiach widok na Zatokę Neapolitańską. Dla innych – wąskie uliczki wypełnione zapachem smażeniny i spalin. Zwykłe neapolitańskie życie toczy się jednak gdzie indziej.
„Kilka niedużych historii” to opowiadania mające uczyć empatii, ale zaskakująco wiele z nich traktuje o słabej komunikacji międzyludzkiej. To nie jedyne, co szwankuje w interakcjach bohaterów. Brakuje też otwartości, szacunku i traktowania dziecka jako równorzędnego partnera do rozmów.
Dziś często myli się go z młodszym bratem, laureatem literackiego Nobla. Nazwisko Izraela Joszuy Singera to jednak osobny znak jakości. Wyjątkowość jego opowiadań tkwi w ich konstrukcji, suspensie, zaskakującym zakończeniu. Pokazują one, że świat przedwojennych polskich Żydów daleki jest od dzisiejszych stereotypowych wyobrażeń, wziętych z jarmarcznych straganów.
Kim jest Kosztolányi? Na Węgrzech klasykiem. W Europie zresztą też, dzięki licznym tłumaczeniom. Z tych ostatnich Kosztolányi sam będzie potem słynął. Na Węgrzech jego nazwisko patronuje francuskiemu programowi translatorskiemu, tak jak w Polsce nazwisko Boya-Żeleńskiego.
Publikacja amerykańskich kafkologów ma wiele zalet. Pokazuje chociażby, w jakim stopniu dzieło Kafki zostało wykreowane po jego śmierci z rozproszonych, niezredagowanych fragmentów rękopiśmiennych. Jej wadą jest nadmiar detali – w tej obszernej książce znajdziemy setki nieistotnych informacji, lecz bardzo trudno będzie nam odnaleźć daty urodzenia i zgonu jej głównego bohatera. Prawdopodobnie jej twórcy uznali, że pewne oczywistości są jednak zbyt oczywiste. Efekt ich trudu jest stuprocentowo kafkowski.
Ferrara to jeden z cichych bohaterów opowiadań Bassaniego. Jest ona jednak dla włoskiego pisarza czymś więcej niż przykładem pięknego zabytkowego miasta. W jej dziejach jak w soczewce odbija się u Bassaniego skomplikowana historia faszystowskich Włoch.
Od debiutu Mariana Pilota minęło ponad 50 lat. Autor przez cały ten czas pozostał wierny obranej na początku poetyce, na którą składają się sowizdrzalska groteska oraz eksperymenty językowe. „Niebotyki” potwierdzają siłę wyrazu tej oryginalnej strategii.