„Mamy do czynienia z państwem w państwie, Kościół katolicki szarogęsi się w demokratycznej Polsce po 1989 roku, jakby Polska należała do niego, a nie jakby duchowni byli członkami tej społeczności” – mówi teolog, profeor Stanisław Obirek.
O stosunku Ameryki Łacińskiej wobec Rosji i Putina, przemianach politycznych, które mają miejsce w tym regionie, a także korzeniach postawy papieża wobec wojny w Ukrainie – Jakub Bodziony rozmawia z Mateuszem Mazzinim, socjologiem, latynoamerykanistą i reporterem.
Wolę słuchać Kazika i Żadana niż Franciszka. Polski muzyk i ukraiński pisarz lepiej potrafią nazwać dobro i zło niż przywódca instytucji odpowiadającej, przynajmniej w teorii, za rozwój duchowy sporej części świata. Moralnie Kazik i Żadan są bardziej wiarygodni niż papież.
Szanowni Państwo! W ostatnich dwóch tygodniach obserwujemy nowy etap napaści Rosji na Ukrainę. Wojska rosyjskie wycofały się z regionu kijowskiego i wzmocniły ofensywę na wschodzie kraju. Jak dotąd Ukraina broni się skutecznie, a Rosja uczyniła niewielkie postępy na froncie. Tymczasem z Zachodu docierają nowe dostawy uzbrojenia oraz deklaracje pomocy finansowej i humanitarnej. Prezydent Joe Biden […]
Co stało się z tym wrażliwym Franciszkiem? Pius przynajmniej potępił totalitaryzmy i udzielał uchodźcom, w tym około pięciu tysiącom Żydów, azylu w Watykanie. Franciszek nie zdobył się nawet na przyznanie, że Ukrainę zaatakowała Rosja rządzona przez Władimira Putina.
„Skandale pedofilskie, wojna w Ukrainie, brak reakcji papieża – one pokazują, że system jest niewydolny, jego inercja jest na tyle posunięta, że wielu ludziom nie ma nic do zaoferowania, jest pusty i gorszący. Wiemy, że ten model kapłaństwa urzędowego i tej władzy w Kościele katolickim nie może być utrzymany. Pytanie, jak to ma być zmienione i przez kogo” – mówi dr Sebastian Duda, teolog.
Krytycy Franciszka domagają się, żeby w sprawie wojny Rosji przeciwko Ukrainie zachowywał się mniej jak przywódca duchowy, a bardziej jak przywódca polityczny. To sugeruje, że ludzie coraz bardziej traktują Kościół jak organizację świecką.
Bez mobilizacji swojego pokolenia, grupą nadal dominującą nad „pokoleniem przyszłości” będą babcie i dziadkowie, a dotychczasowe nawoływania, by oddać młodym władzę, pozostaną wołaniami na puszczy zagubionych dzieci, już zresztą całkiem starszawych.
Biografia papieża Grzegorza VII to nie tylko historia jednego z bardziej energicznych przywódców religijnych Zachodu. To również opowieść o średniowiecznym konflikcie supermocarstw, a także wspomnienie czasów, kiedy papieży wybierał lud rzymski albo wyłaniano ich w trakcie zdecydowanie świeckich negocjacji.
Nowoczesne kino biograficzne nie musi trzymać się nieskazitelnych wizerunków. Na jaki portret Jana Pawła II nadal czekamy?
Doczekaliśmy się wreszcie dokumentu, który można by nazwać „programowym” dla obecnego pontyfikatu. Przesłaniem papieża jest praca nad tym, żeby każdy człowiek na świecie „czuł się naprawdę jak u siebie w domu”.
Forma encykliki może zniechęcać do lektury. Argumenty papieża bywają niejasne. Jednak zasadnicza treść jest spójna z filozofią polityczną Oświecenia.
W dobie sekularyzacji, nie ma dla Kościoła zbawienia poza wizją Franciszka. Jeśli jest sens, by Kościół przetrwał, to tylko ten reprezentowany przez obecnego biskupa Rzymu.
Pierwsze wrażenie było surrealistyczne: wyglądało na to, że Jan Paweł II ukatrupił wszystkich dookoła, a teraz brodzi z wielkim głazem w kałuży krwi i szuka niedobitków. A to wszystko na dziedzińcu Muzeum Narodowego.
W pewnym sensie rozumiem, że hierarchowie rzymskokatoliccy mogą się obawiać, że jeśli ludzie – te 10,5 miliona, które pojawia się na mszy w zwykłą niedzielę – teraz przestaną uczestniczyć w życiu Kościoła, już nigdy do niego nie wrócą. Takie myślenie uważam jednak za wyraz braku wiary w Boga i, jednocześnie, we własną sprawczość.