Szanowni Państwo! To nie jest dobry kraj dla lewicy. A może… tylko dla lewicy pewnego rodzaju? Przypomnijmy. Gdy Lewica pod wodzą Włodzimierza Czarzastego dostała się w 2019 roku do parlamentu, wydawało się, że jej politycy przełamali pewien impas. Po 2015 roku przez całą kadencję nie było w parlamencie ugrupowania zorientowanego na lewo. Zaś wypowiadana ustami […]
„W kwestii tego, co jest dla nas akceptowalne, a co nie, jesteśmy aż do znudzenia przewidywalni. W tym sensie jesteśmy wręcz retro!” – mówi rzeczniczka partii Razem Dorota Olko.
„Duża część właścicieli Żabek to są cwaniacy i kombinatorzy, a nie biznesmeni. Pracownicy też są bardzo często z łapanki. Ja w ciągu pięciu lat miałem około 100 pracowników. Żeby stworzyć stałą ekipę 11 osób, którzy pracują u mnie od ponad dwóch lat, musiałem «przerobić» stu – złodziei, narkomanów, alkoholików, nierobów”, mówi ajent jednej z warszawskich Żabek.
„Celem lewicy powinno być doprowadzenie do sytuacji, w której rywalizacja toczy się między neoliberalną prawicą, reprezentowaną przez PO, oraz socjaldemokratyczną lewicą”, mówi Michał Syska.
Żar leje się z nieba i obecny czerwiec będzie należał do jednych z najcieplejszych miesięcy w polskiej historii. To nie jest to po prostu „ciepłe lato” – to sygnał, że zmiany klimatyczne zaczynamy odczuwać na własnej skórze.
W najbliższą niedzielę odbędzie się konwencja założycielska ugrupowania Roberta Biedronia. Pierwszym wyborczym testem dla nowego ruchu będą majowe wybory europejskie. To ważny sprawdzian zarówno pod względem strukturalnym, jak i na dojrzałość podejścia wobec Unii Europejskiej.
O tym, że polska – i nie tylko polska – debata publiczna żeruje zwykle przy samym dnie, przekonujemy się regularnie. Zaskakujące jest więc nie tyle to, że wciąż słychać pukanie od spodu, ale skąd ono dochodzi. Tym razem ze strony partii Razem.
Robert Biedroń pozostaje zagadką. Na ile jego popularność wynika z realnego społecznego zainteresowania, a na ile jest „podkręcana” przez media?
Ciekawa politycznie sytuacja rysuje się przed wyborami samorządowymi we Wrocławiu. To dziś poligon doświadczalny dla opozycji. Wnioski jak na razie są niewesołe.
„Tym, co mnie przeraziło najbardziej podczas tego ostatniego miesiąca, a co trudno zrzucić na polityczną doraźność, była niebywała wręcz satysfakcja, jaka się ujawniła u ludzi, którzy nagle się dowiedzieli, że istniały judenraty i że dochodziło do żydowskiej kolaboracji. W Marcu też mówiono o żydowskiej kolaboracji, też podkreślano, że Żydzi są niewdzięcznikami. Teraz wydaje się, że taki dyskurs jest wszechobecny”, mówi Piotr Paziński, pisarz i eseista, redaktor naczelny „Midrasza”.
Głośny raport zespołu Macieja Gduli pokazuje skalę upadku. Ale bynajmniej nie Polski powiatowej, tylko opozycji i roli użytkowych badań społecznych w polityce.
Głosowania nad ustawami aborcyjnymi obnażyły słabość Grzegorza Schetyny. Do tej pory wiedziano, że lider PO nie posiada szczególnych cech przywódczych, lecz dbał o wizerunek osoby skutecznej, która kontroluje członków swojej partii i potrafi utrzymać ją w ryzach. Mit zdolnego manipulatora upadł i to może być początek końca jego rządów w PO.
Branie samobójczej śmierci na sztandary prowadzi do usankcjonowania autodestrukcji jako dopuszczalnej formy działania politycznego. Tego chcemy?
Lider kojarzy się z osobą, która gotowa jest nie tylko zabierać głos w ważnych sprawach, lecz także wskazywać drogę, którą podążają inni. Osobom, które uznaje się za liderów polskich partii politycznych, taka definicja nie jest chyba jednak znana. Czy istnieją szanse na stworzenie takiej narracji, w której figura przeciwnika będzie tylko dodatkiem, a nie główną osią politycznej narracji?
Choćby dziś Grzegorz Sroczyński i Rafał Woś padli w ramiona Leszka Balcerowicza, Adrian Zandberg w worku pokutnym stanął przed siedzibą SLD, a redakcja „Kultury Liberalnej” oddała hołd lenny „Newsweekowi”, to PO razem z Nowoczesną i tak będą z PiS-em przegrywać w sondażach. Dlaczego Michalskiemu tak trudno to zrozumieć?