Na rynek właśnie weszło polskie wydanie głośnej książki znanego singapurskiego intelektualisty i byłego dyplomaty, Kishore’a Mahbubaniego, „Has China won?”. Traktuje ona o rywalizacji amerykańsko-chińskiej i jej fatalnym wpływie na współczesny świat. Mahbubani to światowa intelektualna ekstraklasa, a jego dzieło jest ciekawe, zapadające w pamięć, zmuszające do myślenia – i do dania mu odporu.
Parafrazując Donalda Trumpa, the art of the deal w wydaniu chińskim polega na tym, by zarobić, nie zrażając do siebie partnera. To się na razie Pekinowi w relacjach z Moskwą udaje. Głównie dzięki mieszance pochlebstw, gry na mocarstwowych tęsknotach Rosji, antyamerykańskich sentymentach, umiarkowaniu i samokontroli. Jednak wraz z pogłębiającą się słabością Rosji, pokusa wykorzystania sytuacji przez Chiny rośnie.
Spotkanie przywódców państw członkowskich Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SOW) w Samarkandzie w Uzbekistanie mogło być dla Kremla wydarzeniem potwierdzającym istotną rolę Moskwy w grze, która trwa w regionie. Jednak Władimir Putin musiał poczuć się dość osamotniony. Jego deklaracje sprawiały wrażenie bezwarunkowego przytakiwania starszemu bratu, od którego dobrej woli będzie zależała przyszłość tego młodszego.
Pływanie było obok seksu ulubioną rozrywką Mao, co dobrze pokazuje ukute w kręgach partyjnych wyrażenie. „Pójść na basen” oznaczało spotkać się z przewodniczącym. To właśnie na basenie Mao upokorzył Chruszczowa i od spływu w Jangcy rozpoczął rewolucję kulturalną.
Z listem otwartym przeciwko publikacji raportu o sytuacji Sinciangu wystąpiło do Michelle Bachelet ponad 700 organizacji społecznych z zamieszkałego przez Ujgurów regionu, do których dołączyło ponad 200 organizacji z innych części Chin. Bachelet obiecuje, że opublikuje raport przed końcem jej upływającej 31 sierpnia kadencji.
Nagły rozwód Kazachstanu z Rosją mógłby zakończyć się katastrofą podobną do tej, która dotknęła Ukrainę.
Wysoka Komisarz ONZ do spraw Praw Człowieka znana jest z bezkompromisowego stosunku do innych niż Chiny naruszycieli praw człowieka. W Sinkiangu mówiła o sytuacji na świecie, zwłaszcza w Ukrainie, Jemenie i Mjanmie, a także o mordzie w szkole w Teksasie, który uznała za przejaw amerykańskiego rasizmu. Pekin ją za to pochwalił.
Pandemia, wzrost potęgi Pekinu i powrót sprawy Tybetu na dyplomatyczne salony. Krzysztof Renik prezentuje autorskie podsumowanie minionego roku w Azji.
Aksjomatem indyjskiej polityki zagranicznej była przez lata strategia utrzymywania jednakowego dystansu wobec światowych mocarstw. Wydarzenia ostatnich miesięcy wskazują jednak, iż militarni i polityczni stratedzy zmieniają swoje priorytety.
Protestujący w Hongkongu uciekają się do przemocy. Policjanci w Hongkongu zachowują się jak okupanci. Miasto płonie. Pekin grozi.
„Firmy telekomunikacyjne muszą odpowiadać na żądania władz. Tak jest chociażby w przypadku amerykańskich firm technologicznych, ale władze amerykańskie argumentują, że w Stanach Zjednoczonych dzieje się to zgodnie z określonymi, formalnymi procedurami prawnymi, które w Chinach po prostu nie istnieją”.
Czy igranie z ogniem może zakończyć się dobrze? Hongkończycy właśnie sprawdzają to na własnej skórze.
Pełne oskarżeń zachodnie media, oburzony pomówieniami Pekin, milczący światowi liderzy i obojętni muzułmanie. Wychodzi na to, że los Ujgurów praktycznie nikogo nie obchodzi.
Prezydentka Tajwanu, Tsai Ing-wen, w poniedziałkowym wywiadzie udzielonym AFP nie bawiła się w dyplomatyczne subtelności. W bardzo mocny i jednoznaczny sposób zwróciła się do społeczności międzynarodowej o pomoc. Spokojnie, na Tajwanie nie wydarzyła się żadna katastrofa naturalna ani wojskowy pucz. Mała wyspa krzyczy na cały świat, że potrzebuje pomocy politycznej i ochrony przed presją Chin kontynentalnych.
Do rzeczywistego osiągnięcia celów, do których zobowiązały się USA i Korea Północna, podpisując w Singapurze wspólną deklarację, wiedzie jeszcze długa i kręta droga. Główną przeszkodą w zakończeniu wieloletniego konfliktu może okazać się zwykły brak zaufania.