„Wszystko, co w postmodernizmie obiecywało wyzwolenie, przemieniło się w formę podporządkowania”, pisze w swoim manifeście włoski filozof Maurizio Ferraris. I stwierdza, że jedyną drogą do emancypacji jest powrót do oświeceniowej idei Rozumu. Jednak, czy ta propozycja jest dobrym remedium na polityczne radykalizmy, które szerzą się w świecie płynnej nowoczesności?
Gdy myślę „Zygmunt Bauman”, myślę o figurze tłumacza i jego zadaniu, które jest zadaniem nieustannego przekładu z języka polityki na język praktyki i indywidualnego doświadczenia, z języka nauki na język działania zbiorowego, z języka socjologii na język mediów.
Olga Wysocka Kultura zaspokajaniem niekończących się potrzeb Na każdą kolejną książkę Zygmunta Baumana czeka się z zainteresowaniem i z zamiłowaniem do pytań i dociekań wybitnego polskiego myśliciela. „Kultura w płynnej nowoczesności” ukazała się niedawno, przygotowana specjalnie na Europejski Kongres Kultury we Wrocławiu (wrzesień 2011). Jest to de facto zbiór wykładów profesora o roli kultury w […]