„Stacja Europa Centralna” Jaroslava Rudiša to jednocześnie rodzinne wspomnienia, reportaż i erudycyjny esej o kolejowych wątkach w kulturze. A przede wszystkim melancholijne wyznanie miłości, przepojone głęboką wiarą w to, że tylko kolej tak naprawdę jest w stanie połączyć ludzi.
Od 2012 roku, przez pięć lat, starym volkswagenem transporterem Agnieszka Pajączkowska jeździła wzdłuż północnej i wschodniej granicy Polski, prowadząc Wędrowny Zakład Fotograficzny. W 2019 roku opisała ten projekt w książce pod tym samym tytułem. „Nieprzezroczyste. Historie chłopskiej fotografii” to kontynuacja tej reporterskiej przygody.
„W Hiszpanii Franco odbierano dzieci kobietom, bo te w nacjonalistyczno-katolickim systemie były uważane za gorsze”. O reżimie Franco, łamaniu praw kobiet i niechlubnej roli Kościoła katolickiego mówi Katarzyna Kobylarczyk, autorka reportażu „Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci”.
„Gorączka złota” Tomáša Forró to poruszający reportaż o państwie, które leżąc na złożach ropy i złota, stanęło na skraju katastrofy ekonomicznej i społecznej. W Wenezueli nie działa nic prócz przemocy. Dla wielu mieszkańców tego kraju stała się ona sposobem na przeżycie.
W Norwegii książka-skarga Sapieżyńskiej wywołała dyskusję, choć nie obyło się bez krytyki. Polskie wydanie powiela słabo skrywany klasizm oryginału, a dodatkowo daje amunicję antyzachodnim populistom. Aż dziw bierze, że książkę wydało największe lewicowe wydawnictwo w kraju.
Dlaczego negatywne stereotypy są wciąż tak żywe po obu stronach granicy? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z Krzysztofem Rakiem z Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej i Jerzym Haszczyńskim, dziennikarzem „Rzeczpospolitej” i autorem wydanej właśnie książki „Rzeźnia numer jeden i inne reportaże z Niemiec”.
Jak to się stało, że Stany Zjednoczone – wciąż najpotężniejsze państwo na świecie – są na szarym końcu statystyk, jeśli idzie o zdrowie i edukację ich obywateli czy prawdopodobieństwo śmierci przed 29. rokiem życia? I dlaczego wszystkie te wskaźniki lecą tam na łeb, na szyję? W reportażu Kristof i WuDunn za odpowiedź służy podróż po prowincji tego olbrzymiego kraju.
Szanowni Państwo! „Russkij wojennyj korabl, idi na***” – powiedział ukraiński żołnierz z Wyspy Węży i… zaczyna się walka prawdy z mitem. Prawda jest taka, że po wypowiedzeniu tych słów do załogi rosyjskiego okrętu wojennego żołnierz nie zginął, jak podawano na początku, tylko poszedł do niewoli. A jeśli poszedł do niewoli, to znaczy, że poddał się, […]
Jak pisało się literaturę faktu kiedyś, a jak się pisze teraz? Jaki jest najlepszy polski reportaż? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z Mariuszem Szczygłem, autorem książki „Fakty muszą zatańczyć”.
Najnowszy film Carrère’a to rozdzierający obraz środowiska prekariatu. Czy warunki „elastycznego zatrudnienia” można zrozumieć dzięki eksperymentowi reportażu wcieleniowego?
„Jeszcze parę lat temu turystyczna promocja obwodu kaliningradzkiego wśród Rosjan opierała się na haśle, że to Nasza Jewropa. Z drugiej strony, Rosja tak naprawdę nigdy nie «przetrawiła» tego regionu, nigdy go w pełni nie zintegrowała. Kaliningrad pozostaje wciąż ciałem obcym”. O Kaliningradzie, wojnie w Ukrainie i o tym, dlaczego rozumie fatalizm i bezradność Rosjan, którzy się jej sprzeciwiają, rozmawiamy z Pauliną Siegień, reporterką od lat piszącą o rosyjskiej enklawie przy granicy z Polską.
Ile kłamstw może się znaleźć w rzetelnym reportażu? Jak pisało się literaturę faktu kiedyś, a jak pisze się teraz? Jaki jest najlepszy polski reportaż? O tym Jarosław Kuisz rozmawia z Mariuszem Szczygłem, którego książka „Fakty muszą zatańczyć” ukaże się 1 czerwca.
Wielu z nas od 24 lutego śledzi wojnę i pewnie wielu z nas zadaje sobie kolejne pytania: dlaczego to się w ogóle wydarzyło? O co może chodzić Putinowi? Jakie wyzwalanie? Jacy faszyści? Skąd tam ci kadyrowcy? I właściwie czemu ten Donbas? Tomáš Forró, słowacki reporter, w książce „Apartament w hotelu Wojna” na wiele z tych pytań odpowiada.
„W historiach tych kobiet odbija się cała polska systemowa nierówność płci”, napisała Magdalena Kicińska o bohaterkach reportażu Sylwii Góry. Połączyło je siostrzeństwo doświadczeń: przemocy psychicznej, fizycznej i instytucjonalnej, zerwanych więzi rodzinnych, poczucia wstydu. I bezdomność. Publikujemy fragment książki, która ukaże się 27 kwietnia.
Rosyjski dysydent, który od początku wojny organizuje pomoc na granicy, powiedział, że to sytuacja, jak ta, w której dowiadujesz się, że twoim ojcem jest seryjny morderca: „Nigdy nie zmyjecie z siebie tej hańby – z tym trzeba się pogodzić. Będą was nienawidzić i nikt nie będzie was bronić. Nie traćcie czasu na wyjaśnienia, że nigdy nie mieliście z ojcem dobrych stosunków – to nikogo nie interesuje. Idźcie pomagać tym, którzy ucierpieli z powodu jego działań”.