Mogłoby się wydawać, że seria „Czytam sobie” stworzona do nauki czytania, przestrzegająca ścisłe określonej liczby 2500–2800 słów, nie będzie szczególnie fascynująca fabularnie, tymczasem oferuje ona małym czytelnikom znakomite literackie kąski. Takie jak wzruszająca opowieść Wojciecha Widłaka „Tajemnica zielonej butelki”.
Szanowni Państwo! W niedzielę 4 czerwca Donald Tusk zaczął przemówienie na placu Zamkowym w Warszawie od najmłodszego pokolenia – Aguś, Michałków i innych dzieci, dla których, jak mówił, maszerowało pół miliona osób. Dzieci były w jego przemówieniu tymi, którym starsze pokolenia urządzają właśnie Polskę. W ten sposób odpowiedzialność za nie ponoszą poprzez swoje wybory polityczne. […]
„Jeśli dla polityków partii rządzącej rodzina to para małżeńska z dziećmi, a politykę rodzinną postrzegają jako wsparcie takich rodzin w celu prokreacji, to moim zdaniem, nie uda się zrealizować tego projektu. Coraz więcej jest związków niemałżeńskich z dziećmi lub bez, rodzin zrekonstruowanych tworzonych przez osoby mające za sobą doświadczenie poprzednich związków, rośnie liczba rodzin z jednym rodzicem, a także liczba rodzin homoseksualnych” – mówi prof. Irena Kotowska.
Pewnego dnia mały krokodyl ze zdziwieniem odkrywa, że nie jest dzieckiem państwa Kaczek. Ten moment to dla niego początek poszukiwań: własnej tożsamości, definicji rodziny, wartości relacji z innymi. Marta Guśniowska z typowym dla niej, niepodrabialnym humorem porusza niełatwy temat adopcji i potrzeby przynależności.
Picturebook „Linie na twarzy babuni” subtelnie porusza temat budowania więzi międzypokoleniowej, atmosfery bliskości i emocjonalnej równości między dziewczynką a starą kobietą. Jego lektura zachęca do odkrycia historii rodzinnych, które warto wyłonić z niepamięci dla wnuków i prawnuków. Wspaniały prezent na Dzień Babci.
„Jaśmina Berezy” – debiut Karoliny Jaklewicz, w którym autorka porusza kwestie aborcji i eutanazji – wyrasta z oporu wobec ideologizacji spraw, które daleko wykraczają poza wszelkie słowniki pojęć. Wydane po niej „Czarne łabędzie, biały puch” opowiada o współczesnej, niekoniecznie biologicznej rodzinie. To dyskretne prozy, które budują napięcia i nie narzucają odpowiedzi.
„Powrót do Edenu” to melancholijna, mądra opowieść o rodzinie, przemijaniu i trudnym życiu we frankistowskiej Hiszpanii. Paco Roca po znakomitym „Domu” znów udowadnia, że jest jednym z najciekawszych europejskich twórców komiksów.
Kobiety często powołują się na frazę, że muszą nieść swój krzyż. O tym musimy zapomnieć. Musimy zacząć myśleć o tym, jak pomagać w zdrowy sposób, nie poświęcając się” – mówi psychoterapeutka Joanna Flis.
W kolejnym odcinku „Prawa do niuansu” wracamy do wspomnień z czasów transformacji i rozmowy o tym, jak budować narrację o ostatnich trzydziestu latach. Jarosław Kuisz rozmawia ze znakomitą gościnią, Anną Dziewit-Meller.
Gościnią Jarosława Kuisza jest Joanna Flis, psychoterapeutka uzależnień. Przedpremierowo rozmawiamy o jej książce „Współuzależnieni. Jak zatroszczyć się o siebie i budować zdrowe relacje z osobami uzależnionymi”.
Na ekranach zagościły dwa znakomite obrazy dynamiki życia rodziny, w której pojawia się zdrada. Jak ukazali to wyzwanie polscy i włoscy filmowcy?
Obsypany nagrodami film to opowieść o tym, że lekiem na rodzinny kryzys i rozterki imigrantów może okazać się pamięć o własnych kulturowych korzeniach.
„Metamorfoza ptaków” to kronika rodzinna, film-archiwum. Choć rodzina jest człowiecza, opowieść o niej jest w równej mierze opowieścią o migracjach ptaków, pamięci drzew i mądrości oceanu – jednym wielkim cyklu międzygatunkowej przemiany.
Nieobecny ojciec alkoholik, rodzina rozbita na czterech kontynentach, rasizm, alkohol i narkotyki. To nie słowa klucze z taniej powieści sensacyjnej, ale elementy autobiografii przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Tym ciekawszej, że napisanej na długo przed tym, jak poznali go Amerykanie.
Musimy przyjąć – i przekonać do tego Polaków – że państwo dobrobytu to nie tylko instrument dzielenia dochodu, ale także warunek jego wytwarzania. Instrument kreowania wartości, a nie wór bez dna, który zużywa to, co wypracowali inni.