„Amadeusz Foczka (ale z głową bobra)” to debiutancka książka Marii Sternickiej-Urbanke. Utrzymana w konwencji bajki zwierzęcej, pokazuje, że najważniejsze są indywidualność, różnorodność i koloryt społeczny, bez których żadna wspólnota nie jest w stanie się rozwijać.
Adam Wajrak na przykładzie podwodnych żyjątek pokazuje, że tradycyjny dwupodział płci nie jest jedynym spotykanym w naturze. U Anny Onichimowskiej dziadek wychodzi z szafy. Łatwo nie ma. We „Wszystkich kolorach świata” autorzy i autorki przedstawiają różne typy „odmienności”. I starają się na s z nimi oswoić, by „lękać nie musiał się już nikt”.
Malú ma 12 lat i właśnie idzie do nowej szkoły. Kocha muzykę rockową, deskorolkę i ziny, a najbardziej wolność. Czy uda się jej pozostać wierną pierwszej zasadzie punka i otwarcie wyrażać siebie, na przekór klasowym gwiazdom i szkolnej administracji?
„Cudowny chłopak” to światowy bestseller, którego bohaterem jest August, chłopiec z genetyczną deformacją twarzy. Po licznych operacjach zaczyna naukę w piątej klasie i jednocześnie walkę o zwyczajne traktowanie przez rówieśników i prawo do bycia sobą.
Feminizm jako zjawisko społeczne ewoluuje, przybiera różnoraki charakter, ma wiele twarzy. Rodzące się podziały nie muszą oznaczać, że ruch traci na sile. Wręcz przeciwnie.
Kultura i język nie są niczyją własnością, nie da się ich zamknąć na klucz, tego, kto zaklina je jako własne mienie, odpychają od siebie, tego, kto na nie krzyczy, osadzają w lochu wulgarności.
Niemieckojęzyczne pisarstwo prezentowanych w zbiorze autorów sytuuje się na przecięciu kultur, korzysta z wielu słowników. Shida Bazyar opisuje doświadczenia irańskiej rewolucji, Ulrike Draesner – chaotyczną wędrówkę ludów po II wojnie światowej, Matthias Nawrat – polsko-niemieckie pogranicze, Deniz Utlu – życie osiadłej w Niemczech tureckiej rodziny, Antje Rávic Strubel – intymne relacje bohaterów zanurzonych w anglojęzycznym mikrokosmosie.
Żyłam w polu przecięcia. W Berlinie uważają mnie zazwyczaj za Austriaczkę. Śląsk był przez długi czas częścią c.k. monarchii. Taki jest mój niemiecki. To pole przecięcia dzieliłam z siostrą. […] Tylko moja siostra mówi z tym samym wzorcem intonacji co ja.
Magda Szcześniak Wrocław jest mężczyzną? Pisząc ten felieton, czuję się zawstydzona i wkurzona tym, że odczuwam zobowiązanie do napisania go – że w erze postesencjalistycznych tożsamości, nawoływań o politykę opartą na partycypacji (a czasem także na parodii), ja uderzam w tony poważne, niczym z drugiej fali feminizmu. I już myślę, że może nie warto, że […]