Zdaniem rosyjskich elit Warszawa wspiera Ukrainę nie dlatego, że chciałaby mieć za swoją wschodnią granicą silny, demokratyczny i zintegrowany ze strukturami europejskimi kraj, a dlatego, że chce restauracji Rzeczpospolitej. Potwierdza to ostatni tekst Dmitrija Miedwiediewa, byłego prezydenta Rosji. Złośliwi mogliby powiedzieć, że przemyślenia tam zawarte płyną nie z głębi rosyjskiej duszy, lecz kieliszka.
Ciąg zdarzeń, który zakończył się uchwaleniem aktu konfederacji warszawskiej, to materiał na scenariusz politycznego thrillera rodem z najlepszych produkcji Netflixa. Swoboda kultu wszystkich wyznań miała zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa i stabilności państwa. W XVI-wiecznej Europie, ogarniętej wojnami religijnymi, było to osiągnięcie rewolucyjne.
Moje pokoleniowe „ustawienia fabryczne” nie odpowiadają w żaden sposób na wyzwania przyszłości – klimatyczne, równościowe czy przemian społecznych. Chętnie dałbym się zmarginalizować, tylko dajcie mi nadzieję, że zostanie jedna nienaruszalna rzecz: pewność istnienia państwa polskiego. Ta pewność, która na naszych ziemiach była raczej rzadkością, a nie normą. Wszak przez ostatnie 230 lat Polska była wolna i suwerenna zaledwie przez pięć dekad, w dwóch odsłonach po dwadzieścia i trzydzieści lat. Gdyby ktoś nam opowiedział obecny stan Polski dajmy na to osiem lat wcześniej, wzięlibyśmy to za dystopię.
Zadaliśmy ideowym przedstawicielom prawej strony sceny politycznej następujące pytanie: „Czy nie jest tak, że współczesny populizm miażdży konserwatyzm, a nie liberalizm?”. Oto odpowiedzi.
„Od 1989 roku wyrosło nowe pokolenie Polaków, którzy masowo wyjeżdżali za granicę na studia czy korzystali z programu Erasmus, ponad milion młodych wyjechało za granicę do pracy. Te osoby potem wracały do Polski i pytały – dlaczego my nie jesteśmy normalnym krajem?”, mówi zastępca redaktora naczelnego „Rzeczpospolitej”.
O tym, że polska dyplomacja pod rządami PiS nie radzi sobie najlepiej wiadomo powszechnie. Ale ostatnie wypowiedzi ministra spraw zagranicznych to już prawdziwy festiwal osobliwości.
„Chciałbym, żebyśmy razem poszli w Marszu Niepodległości, i jest to kwestia odpowiedzialności wobec społeczeństwa”, stwierdził w piątkowej rozmowie z „Rzeczpospolitą” Andrzej Duda. W poniedziałek rzecznik głowy państwa powiedział, że prezydent w Marszu jednak nie pójdzie. Podobno „zdecydował napięty kalendarz”. Jak widać, obchody wyjątkowej, setnej rocznicy odzyskania niepodległości są przemyślane w najdrobniejszych szczegółach.
Konflikt między ustawodawstwem i administracją państwową z jednej strony a pozytywnym prawem ponadustawowym i sądownictwem z drugiej nie wydaje się możliwy do wygrania przez judykaturę. Nie będzie ona wystarczająco spójna jako dyskurs i jako grupa, zabraknie jej odwagi i zinstytucjonalizowanego wsparcia społecznego – pisze Paweł Marcisz w kolejnej części swojego felietonu prawnego.
Nic nie świadczy bardziej o pogubieniu po stronie opozycyjnej niż brak wizji Polski na czasy po rządach PiS-u. Jałowe spory to tylko echo poważniejszego kryzysu. Na co dzień dominują ogromne emocje. Pudrowane są one rzekomym realizmem, który – co warto odnotować – przypisują sobie w zasadzie wszyscy uczestnicy polskiej debaty publicznej.
Ustrojowym celem Prawa i Sprawiedliwości jest schmittowski decyzjonizm – rządy, które rozstrzygają o problemach społecznych według woli, co ma zwiększać skuteczność i ustanowić realną obecność państwa w rozwiązywaniu tych problemów. Wymaga to od nas lepszej kontrargumentacji niż tylko stwierdzenie, że zasada rządów prawa miała określone znaczenie, więc powinna mieć je nadal – pisze Paweł Marcisz w kolejnym odcinku swojego felietonu prawnego.
Negatywny wizerunek prawników jest zadziwiająco trwały, choć niewiele ma wspólnego z rzeczywistością – pisze Paweł Marcisz w pierwszej części swojego felietonu prawnego.
Należy docenić to, jak obóz rządzący dba o aspekt wizualny swojej władzy. Pod tym względem to może najbardziej profesjonalnie podchodzący do kreowania wizerunku gabinet w historii Polski.
Po tym, jak Jarosław Kaczyński samodzielnie pokonał całą reprezentację Polski w siatkówce, zdobywając jej kosztem nagrodę Człowieka Roku Forum Ekonomicznego w Krynicy, warto przyjrzeć się gospodarczej strategii PiS.
Książka Sowy opowiada o możliwości wyjścia poza konserwatywną inspirację przeszłością oraz imitowanie Zachodu. Ma jednak przede wszystkim walor estetyczny. Rozgrzewa czytelnika, wzbudza w nim gniew, lecz przedmiotem sprzeciwu czyni coś bliżej niesprecyzowanego.
Czy polskim światem sztuki rządzi mafijny układ – niejasna sieć interesów? Czy wąska grupa trzymająca władzę eliminuje nowe, wartościowe zjawiska, promując bezwartościowych „swoich”?