Rozgrywający się w słonecznym Rzymie lat siedemdziesiątych rodzinny dramat to opowieść o nieszczęśliwej żonie bogatego biznesmena oraz ich dwunastoletnim dziecku, które urodziło się dziewczynką, a czuje się chłopcem.
Jaki jest Rzym Kępińskiego? Przede wszystkim niełatwy do życia. Zaszczurzony, zarzucony śmieciami, niechętny rowerom, opanowany przez mafijne interesy, pełen koczowisk bezdomnych. A jednak duszne, zatłoczone i męczące Wieczne Miasto pod piórem autora niespodzianie nabiera głębi.
W dniu, w którym ukazuje się ten tekst, mija dokładnie 187 lat od prapremiery „Lunatyczki” (La Sonnambula) Vincenza Belliniego w mediolańskim Teatro Carcano. Od prawie dwóch wieków opera ta utrzymuje się w repertuarze teatrów, a poszczególne arie z niej należą do żelaznego programu recitali i konkursów wokalnych. Sukces tego dzieła nierozerwalnie wiązał się z charyzmą […]
Bliźniacze inscenizacje „Rigoletta”, grane na scenach w Warszawie i Mediolanie, które zespół kierowany przez Gilberta Deflo stworzył w podobnym czasie, nie tylko prezentują tradycyjne podejście do tego tematu, ale w mistrzowski sposób wyzyskują możliwości, jakie daje ta konwencja. Jednocześnie pod względem wykonania i dbałości o detal plasują się w czołówce najlepszych w swoim gatunku.
Dobrze znamy nader ostrożny stosunek Walerego Giergijewa do odbywania prób i do szeroko pojętej gimnastyki za pulpitem, więc cudów się nie spodziewaliśmy, choć liczyliśmy trochę, że koncert w Accademia di Santa Cecilia potraktuje on odrobinkę bardziej priorytetowo niż występy w Polsce. Jak się okazało – na próżno.
Guru amerykańskiej socjologii – w klasycznej pracy, która zespoliła dzieje miasta i ludzkich doświadczeń cielesnych – stawia pytanie o przyszłość idei wielokulturowości europejskich metropolii.
Berlińska wystawa „Rzym Pasoliniego” nie jest próbą muzealnej rekonstrukcji – ukazuje żywą postać reżysera nieustannie walczącego o swoją suwerenność. Włoski intelektualista, widziany z perspektywy Martin Gropius Bau, to współczesny buntownik z wyboru.
O kończących się wakacjach i filmowo-muzycznych wspomnieniach, które – jak to z wielką sztuką zwykle bywa – nigdy nie przemijają.
Współpracownicy papieża Franciszka mówią, że ma „błoto na butach” – woli angażować się w sprawy praktyczne niż poświęcać rozważaniom teologicznym. To różni ten pontyfikat od dwóch poprzednich, ale niekoniecznie musi przysporzyć Kościołowi nowych wiernych, pisze australijska profesor teologii.
Najpierw Sorrentino idzie w tango z Fellinim, zaraz po tym bierze pod rękę Prousta. Do wężyka dołączają także Céline, Korine, Flaubert i Stendhal. Przy konsolach DJ-ów stoją Górecki, Preisner, Arvo Pärt i Bob Sinclar. Miejsce melanżu – Wieczne Miasto.
Spodziewano się raczej wyboru innego Argentyńczyka – Leonarda Sandriego. I nawet ci z nas, którzy znali nazwisko kardynała Bergoglio i słyszeli o każdym z aspektów jego biografii, byli tym wyborem zaskoczeni. Zaskoczeni niejednokrotnie w trójnasób. Trzema zasadniczymi cechami tego pontyfikatu, które widać już dziś.
Jacek Wakar Prawie tylko o Rzymie Allena Trochę się to zmieniło, ale nie do tego stopnia, by lato przestało już być w kulturze sezonem ogórkowym. A sezon ogórkowy ma to do siebie, że każdy news jest wtedy na wagę złota. Chociażby taki, że Polacy zakochali się w najnowszym filmie Woody’ego Allena „Zakochani w Rzymie”. Europejskie […]
Krzysztof Łapiński Koriolan – Edyp bez kompleksów? O filmie Ralpha Fiennesa Ralph Fiennes w swojej adaptacji „Koriolana” nie oszczędza widzów. Od pierwszych kadrów rzuca przeciwko nam uzbrojonych po zęby marines i czołgi. Na ulicach zniszczonego miasta oglądamy trupy i kałuże krwi, świst kul miesza się ze zgrzytem gąsienic i łomotem żołnierskich butów. Wszystko to – […]
Tomasz Jarząbek Najpiękniejszy przewodnik po Rzymie. Tempo di Roma Alexisa Curversa Rzym końca lat czterdziestych XX wieku. Historyczne warstwy Wiecznego Miasta pokryła świeża skorupa zaprawy. „Tempo di Roma” wita pielgrzyma i radzi: „Trwaj w ekstazie i nie zapominaj tego zachwycającego miasta, które pachnie winem i kadzidłem, a zbudowane jest na krwi i gównie”. Lubię wiedzieć, […]
Łukasz Kowalczyk Kujoństwo czy recykling? Rzym Nie zawsze wystarczają badania powierzchniowe albo wykopki. Często trzeba skuwać. Piach ubity na kwarcowy beton. Kurz wymieszany starannie z brudem. Tony pozostałości po jakichś niepotrzebnie pracowitych skorupiakach. Inne twory natury. I odsłaniać. Malowidła, płaskorzeźby, mozaiki albo po prostu fasady budynków. Ewentualnie w wypadku ludów prymitywnych i bojaźliwych – ostrokół. […]