„Murphy” to historia łaknącego nicości człowieka, która pod piórem Zoli czy Dostojewskiego nabrałaby wymiarów epickiej tragedii ludzkiego losu. W ujęciu Becketta staje się makabrycznym skeczem.
Antybohaterem „Eleutherii” jest Wiktor, postać odmawiająca odgrywania ról społecznych, które stanowią o przynależności pojedynczego człowieka do ludzkiej gromady. Nieustannie krąży on wokół nierozstrzygalnego problemu – jak przestać być „człowiekiem społecznym”, nie przestając być człowiekiem?
„Humanizm” to fikcja wymyślona kiedyś przez ludzi po to, żeby było im trochę łatwiej wytrzymać ze sobą nawzajem. Beckett uwielbiał wyśmiewać jego groteskową umowność. Jedną z najrzadziej dostrzeganych cech tworzonej przez niego literatury jest komizm.
Historia nie skończyła się na zimnej wojnie. Europa wróciła tylko do zwykłego stanu konfliktów i chaosu obranego w kostium „europejskiego projektu”. Fukuyama lokalne zwycięstwo wziął za globalne. Przesadził.
Nowa książka o Becketcie to spotkanie jednego z najlepszych interpretatorów dzieł pisarza z duchownym. Ich dialog każe raz jeszcze przyjrzeć się Beckettowi – awangardziście i agnostykowi, opłakującemu rozbrat cywilizacji Zachodu z chrześcijaństwem.
Reiner Stach, poczytny biograf Kafki, zapytany niedawno w wywiadzie, czy zna już autora „Procesu” lepiej od własnych przyjaciół, odpowiada ze śmiechem: „Chociaż znam moich przyjaciół bardzo dobrze, nie mogę dowiedzieć się o nich tyle, co o Kafce. Nie czytam na przykład dzienników i listów miłosnych moich przyjaciół, co robię w przypadku Kafki”.
Łukasz Kowalczyk Sałatka z Beckettem. Antoni Libera „Godot i jego cień” Myliłby się, kto by sądził, że jest to książka o Samuelu Becketcie. Bynajmniej. Książka zajmuje się wpływem życia i twórczości Samuela Becketta na życie i twórczość Antoniego Libery oraz skutkami tegoż wpływu, w tym – książką „Godot i jego cień”. Błędne koło. Lepiej powiedzieć, […]
Jarosław Kuisz Milan Kundera „Spotkanie”. Recenzja – Extended Version Konwicki, Kundera… Podczas samotnej lektury wrażenie spotkania ma szczególny smak. Istnieje skromna grupa pisarzy, która potrafi uzyskać szczególny ton szczerości, sprawiający, że milczący czytelnik ma osobliwe doznanie rozmowy. Do takich autorów wielu czytelników bez wahania zaliczy Tadeusza Konwickiego, inni zaś być może pomyślą o Milanie Kunderze. […]
Podczas niedawnego wykonania „Koncertu na wiolonczelę i orkiestrę” Witolda Lutosławskiego w warszawskiej filharmonii można było na widowni zauważyć słuchaczy, których wyraźnie rozśmieszał dialog instrumentu solowego z orkiestrą.